Door: Mieke

Tijdens een training met de Nederlandse Dames was het idee ontstaan om met de hele groep een weekendje in Limburg te organiseren. Het zou een trainingsweekend worden, maar met veel teambuilding en fun onderdelen. Als op die bewuste training enige Limburgse aanwezige heb ik besloten om de organisatie hiervan op mij te nemen. De bedoeling was om die ‘Hollanders’ een leuk, maar ook vermoeiend weekend zuidelijke glorie te bezorgen.

De eerste hindernis was al meteen het vastleggen van het juiste weekend. Dit kwam door zowel de drukke agenda’s van de meeste meiden, als het logistieke probleem van de slaapplaatsen. Hiervoor heb ik mijn ouders even lief aangekeken met de vraag of we met 18! meiden mochten komen logeren en konden we met zijn allen in mijn ouderlijk huis overnachten. Bedankt! Het weekend van 28-29-30 september zou het worden.

Nadat ik op vrijdagavond boodschappen had gedaan en met een grote grijns op mijn gezicht met een belachelijk volle kar bij een zuchtende kassière had afgerekend (leedvermaak J), kwamen de meiden druppelsgewijs binnen. Gelukkig konden ze allemaal de weg vinden (ja, in Limburg ontvang je ook GPS-signaal). De bedden, matjes, luchtmatrassen werden in gereedheid gebracht en iedereen lag lekker op tijd onder de wol. Met een actieve dag in het vooruitzicht zou de wekker zaterdagochtend dan ook redelijk vroeg gaan.

De zaterdagochtend werd gestart met een goed ontbijt en het verzamelen van tassen en spullen, we zouden pas voor het avondeten weer terug komen. Vervolgens zijn we met een aantal auto’s naar Simpelveld gereden om aan het actieve onderdeel te beginnen. Hierbij hebben we een tussenstop gemaakt bij Snowworld in Landgraaf om Anita daar af te zetten, door een net opgelopen blessure kon zij helaas niet meedoen. In Simpelveld aangekomen moesten de daar gehuurde mountainbikes en helmen verdeeld en betaald worden. Uiteraard moest iedereen nog even naar de wc voor we met de fietsen vertrokken, het blijven vrouwen.

Rond de klok van 10 uur zaten we allemaal op de fiets, het zou geen gewone (mountainbike)route worden, maar een mountainbike-bootcamp. Dit houdt in dat er enkele tussenstops zijn waarbij er oefeningen gedaan worden voor verschillende spiergroepen.

V.l.n.r.: Mieke, Veerle, Jitske, Ellen, Vera, Nicolette, Annemieke K., Eunice, Kirsten, Marloes, Evelien, Kirby, Corine, Jolijn, Annemieke B., Daniëlle en Milou. Niet op de foto: Anita.

De totale fietsroute zou een ruime 30 kilometer heuvelland worden met nog een leuke verrassing tussendoor. Na enkele kilometers vonden we een mooi grasveld waar Marloes in een goed half uur iedereen kennis heeft laten maken met haar buik en armspieren. Terug de fiets op en een mooi stukje gefietst, waarbij ter hoogte van de Brandbrouwerij door sommigen de volgende tussenstop al werd aangevraagd (uiteraard tevergeefs J). Vlak hierna moesten we een helling op waar mijn auto de dag ervoor bij het checken van de route al bijna tegensputterde. Een pittig stuk volgde waarbij de meiden niet tegensputterden door onze Burpies-regel (klagen betekende dat je 5 burpies moest doen, springen, handen neerzetten, voeten naar achteren, push-up, voeten naar voren, springen). De eerste tegensputterende ketting was wel een feit, Ellen had te enthousiast geschakeld, maar met een beetje hulp stonden we al snel weer allemaal op de pedalen. De tweede stop die we maakten was op de lunchplaats. Omdat het nog wat vroeg was, werd er besloten nog een paar series buik, rug, arm en schouderspieren te trainen. Een korte pauze om te lunchen volgde, deze werd echter vervroegd verstoord door de eerste regenbui. Niemand had zin om stil te zitten in de regen en de route werd dus vervolgd.

Op naar Landgraaf, richting Snowworld voor het toetje (ook al was het nog niet het einde). Ik heb het natuurlijk over de beruchte trap. Daar aangekomen voegde de eerder afgezette Anita zich even bij de groep, dit aanzicht kon ze niet missen natuurlijk. De trappen werden bedwongen door afwisselend te rennen en de lopen (van plateau naar plateau). Boven aangekomen werd er even uitgepuft en toen was het alweer tijd voor de daling. De bedoeling was om op elk plateau dat je tegenkwam 5 burpies te doen, echter dit werden al snel gewone push-ups of dips. Weer terug onder aan de trap aangekomen bleek dat we ruim voor lagen op schema. En aangezien we enkele fanatieke koffieleuters in de groep hebben, zijn we op het terras bij Snowworld wat gaan drinken.

Na de geleverde inspanning was dit een welkom pauzemoment. Terug op de fiets moesten we namelijk de berg nog over. De route die we hiervoor namen bleek toch een stapje te technisch voor de meesten van ons, bovendien bleken we deze verkeerd om te fietsen (stond nergens op de borden). Met enige vertraging zijn we toch allemaal heel aan de andere kant aangekomen en doordat we ruim op tijd vertrokken waren, lagen we weer precies op schema. Terug naar Simpelveld fietsen was het enige wat er nu nog moest gebeuren. Om precies 4 uur kwamen we daar aan en konden we de fietsen meteen inleveren.

De auto’s in en richting Snowworld om Anita terug op te halen, hierna een tussenstop bij de Mc Donalds voor de nodige koffie en een stuk Limburgse vlaai op de parkeerplaats. Vervolgens door naar Maastricht om een Raymond-training mee te maken. Hij had zich hier op verheugd, de meeste meiden iets minder rekening houdende met de puddingbenen die iedereen al had. Na een half uur banen zwemmen werden er 4 teams gemaakt en op twee velden wedstrijden gespeeld. Douchen en tijd om naar huis te gaan.

In Stein aangekomen ben ik samen met enkele meiden richting de (op voorhand gewaarschuwde) friture Jo gegaan. Mijn moeder had namelijk voor iedereen zelf zuurvlees (je bent in Limburg of niet) gemaakt en daar horen natuurlijk frietjes bij. Hongerig na de drukke dag ging dat er wel in, ik heb nog nooit zo veel meiden in een ruimte zo stil horen zijn, tenzij ze sliepen.

Na het eten en opruimen stond er een avondprogramma in de planning. Dit werd verzorgd door Anita en Eunice. Ze hadden allemaal verschillende minute-to-win-it spelletjes voorzien en dit leverde de nodige hilarische momenten op. Er werd op tijd afgerond, zodat iedereen naar bed kon wanneer die wilde. Dit bleek voor de meesten al op tijd te zijn, het doel om iedereen af te peigeren was dus duidelijk geslaagd.

Zondagochtend maakten we ons op voor een rondje hardlopen. Rekening houdende met de verschillende loopniveaus van de groep, hebben we een rondje van ongeveer 5 kilometer gelopen. Thuis aangekomen stonden de versgebakken broodjes, gekookt eitje en koffie klaar en kon iedereen meteen aanvallen voor een goed ontbijtje. Na het ontbijt werden alle spullen en slaapplekken weer opgeruimd en ingepakt in de auto’s. Het was alweer tijd voor het laatste onderdeel van het weekend.

Zwembad de Hengelhoef, met die briljante wildwaterbaan (bekend bij de meeste Astacusleden). Hier hebben we ons nog een halve dag volledig uitgeleefd en geamuseerd. Het weekendje werd ’s middags afgesloten in het zwembad en iedereen ging vanuit Houthalen-Helchteren terug naar huis.

Een enorm gezellig weekend waarin iedereen elkaar wat beter heeft leren kennen en we vooral heel veel lol hebben gehad. De napret van de gemaakte foto’s zal nog lang aanhouden.

Groetjes Mieke

door de ogen van een Astacuslid: Jelle (vliegende keep)

Het was iets voor 17:00 toen ik in de zaal aankwam.

Een aantal leden waren de tafels nog aan het opmaken en anderen waren eten aan het voorbereiden, iedereen had zo zijn taken die avond.

Mij werd verteld dat ik als een soort van “vliegende keep” werd ingeschakeld om iedereen die een beetje hulp nodig had een hand toe te reiken.

Alles was klaargezet en de eerste gasten kwamen binnen.

Rond 18:00 waren alle tafels al zo goed als bezet. In de keuken was iedereen ook druk bezig. Met drie man sterk werd er hard gewerkt om steaks, frietjes en snacks voor te bereiden, Mieke, Gerard en Jack, topkoks!

Tussen 22:00 en 22:30 waren de laatste gasten vertrokken en het opruimen kon beginnen. In de keuken kon je zo ongeveer schaatsen over al het frituurvet dat daar op de grond lag. Na het opruimen werden de restjes sla en sausjes verdeeld en iedereen ging langzaam terug naar huis.

Nagekomen bericht: zomerkamp 2012

door: Sacha

Vrijdag 17 augustus was het zover, iedereen wat zich had aangemeld van ASTACUS incl. aanhang ging 2 nachten bivakkeren zonder enige luxe of gadgets laat staan stromend warm water om te douchen naar een of andere uithoek in België.

Na aankomst ging ieder op zoek naar een geschikte slaapplek. Zo ontstonden er drie verschillende groepen, kamer 1 een mengelmoes van oude rotten, ouders en jong grut. Kamer 2, was overduidelijk in bezit genomen door de jeugd van Astacus, aangevuld met wat oudere leden. De 3e kamer stond in teken van jonge kinderen hun ouders. De avond werd gevuld met friet/friet mayonaise/

Friet speciaal/frikadel/kroket/kaassoufflés/viandel/ed van de frietenkar. Dit werd opgepeuzeld met achtergrond muziek van DJ Sven. Toen iedereen zijn buikje vol had vertrok de frietenkar en werd er nog een drankje genuttigd tijdens het stoken van een kampvuur door echte pyromanen. Er werd nog vrolijk doorgebabbeld wanneer de eerste kampgangers hun slaapzak opzochten.

Zaterdag 18 augustus ’s ochtends was het voor iedereen op zijn eigen tempo wakker worden, wassen en tandenpoetsen. Na een frisse blik en adem kon aan een van de ontbijttafels geschoven worden. Na het ontbijt werd er door een aantal waaghalzen een mega oranje afdekzeil uitgerold. Deze werd voorzien een dikke, dikke, dikke laag groene zeep en water. Dit kon maar één ding betekenen, BIG FUN.  Nadat een drietal jeugdleden over het plastic te hebben zien glijden dacht KING KURT, Pffff, poe, poe, kinderspel en deed zich zijn zwembroek aan, nam een aanloop, sprong als een antilope en gleed over de zeepbaan, halverwege zijn glijpartij draaide hij zich op zijn rug maar zijn gezicht sprak boekdelen. Het was over met de pret voor King Kurt.  Door zijn enthousiasme was hij zijn grens overschreden met als gevolg een schouder uit de kom.

Heel Astacus kwam in Actie. Binnen 5 minuten was het resque-team bij elkaar geschraapt en klaar voor vertrek. Broeder/chauffeur Nico en Assistent Sacha begeleiden de patiënt in de auto. Een ding stond voorop, King Kurt moest in no time naar het ziekenhuis in Maaseik. De eerst 500meter was een lijdensweg voor Kurt gezien het landweggetje met voor zijn beleving 98 gaten cq kuilen.

Eenmaal op de geasfalteerde weg konden records gebroken worden. Als bliksem MC Nico scheurde de Skoda-ambulance vol gas door het Belgische landschap. Als De Dukes of Astacus werd de wagen voor het ziekenhuis in Maaseik geparkeerd. Fits like a glove.

Het was een culture shock voor ons toen we het ziekenhuis binnen liepen. Alsof een arm uit de kom al niet genoeg was. Nadat we enkele minuten vol verbazing hadden rondgekeken, hebben we ons “naar onze mening“ gemeld aan een onlogische plek bij een blonde jonge dame. Het aanzicht van deze zuster toverde een glimlach op ons gezicht en met weemoed dachten we terug aan onze puberdromen waar zustertjes met korte rokjes de revue passeerden.

We werden weer weggerukt uit onze gedachten toen ze vroeg wat er scheelde. King Kurt verteld over zijn letsel en werden daarna verwezen naar het onderzoekskamertje. In Nederland maar ook in onze dromen zagen die toch anders uit dan hier. Het leek wel een vooroorlogs ziekenhuis. Kurt begon wat zenuwachtig te worden want onderweg had hij al verteld dat hij absoluut niet tegen spuiten kon. MC Nico en ik lagen dubbel van het lachen om King Kurt zijn grapje.

Aan het gezicht van King Kurt was af te lezen dat dit voor de echt was. Hierdoor werd er nog harder gelachen en rolden de tranen over de wangen. Voorzichtig gaf hij aan dat dit ook niet de eerste keer was dat dit hem was gebeurd. Tot overmaat van ramp kwam diezelfde jonge dame die hem had ingecheckt even een praatje maken en een infuus plaatsen. Vol interesse, zoals je het ook verwacht van een gediplomeerde verpleegster, vraagt ze aan King Kurt hoe dit gebeurd was? Vol eerlijkheid vertelde King Kurt over zijn avontuur. Onze blonde schone verpleegster, was een typisch blondje, ze had nog nooit van een zeepbaan gehoord. Zo Braaf als kerkknaapje legde King Kurt uit wat dit inhield. Nico en ik hielden het niet meer van het lachen toen de blonde jonge dame met een blik van een botsauto vroeg of hij voor zulke spelletjes niet te oud was.

Maar voordat hij kon antwoorden, nam zijn angst toe en vroeg eh zuster ik zou graag willen liggen als u een spuit gaat gebruiken. Hierop keek ze streng en antwoordde  allee, ne vent met zulke plaatjes op zijn lichaam en al die piercings kan toch niet bang zijn voor een spuitche! “ Doordat K.K. keek als een puppy ging de verpleegster overstag en mocht Kurt gaan liggen.

Haar laatste woorden waren voordat ze vertrok: Ge moet hier efkes wachten op den dokter, ik ben zo terug!!!!!!In de daarop volgende 15 minuten hebben we met z’n drieën flink moeten lachen om het hele gebeuren en het ziekenhuis personeel.

Daar kwam de dokter lopend in zijn Indiana Jones kostumeke,  even kennismaken met deze bijzondere patiënt. Inmiddels wist het hele ziekenhuis wat een zeepbaan was en King Kurt was het gespreksonderwerp van de dag.

Dokter Indiana Jones gaf aan eerst een foto te willen schieten en dan naar snel na de OK. De verlossing was nabij, wel moest Kurt eerst al zijn zilverwerk verwijderen, (alleen die ene die er niet uit kon mocht blijven zitten)voor de foto  werd genomen. Het ziekenhuisbed met Kurt erin  werd de OK ingereden. Na al deze inspanning was het tijd om wat te drinken. Gelukkig stond op de gang waar wij moesten wachten een frisdrankautomaat die ook last van de warmte had. Nadat we enkele euro’s armer waren gemaakt door de automaat konden we hem (de drank automaat)alleen maar verr..t schelden en als niemand keek hem een flinke oplawaai hadden gegeven, stonden we alsnog met lege handen.

Bijna 30 graden buiten en met een gevoelstemperatuur van 40 graden moest we  het halve ziekenhuis kris kras door lopen om een goed werkende automaat te vinden om wat  vocht tot ons te kunnen nemen. Het voelde aan of we door een woestijn liepen, met af en toe een fata morgana. We wisten niet dat één uur lang kon duren in een warm, benauwd deprimerend vooroorlogs ziekenhuisgangetje. Een sprong van geluk maakte we toen we Kurt na dit uur weer zagen.

Op de recovery kwam de jonge dame, die voor blosjes op onze wangen toverde Kurt uitchecken. Zo beleefd als de Belgen zijn wenste ze ons nog een fijn weekend en richtte zich naar  Kurt, en wenste hem beterschap met de schouder. Ze wilde Kurt een laatste tip meegeven voordat we het ziekenhuis verlieten. Hangend aan haar lippen hoorden we haar de volgende woorden uitspreken, zulke spelletjes zult ge beter overlaten aan kleine kinderen.

Zo snel als we geparkeerd hadden, zo snel scheurden we weer weg, alsof Rosco P Coltrene op onze hielen zat. Na een kortdurig overleg kwam het idee om Kurt thuis af te zetten. Aangekomen bij het stulpje van Kurt smachtte hij naar zijn vriendinnetje Len. Echter hij werd teleurgesteld door een kleine onduidelijkheid tussen hem en zijn vriendin Len, ze bleek er niet te zijn. Nadat Len was gearriveerd reageerde ze heel nuchter, “enne jong is het weer zo ver?” Hieruit blijkt dat Kurt bekend is met zulke escapades. Niet lang hellen, we moeten versnellen. In sneltreintempo werd weer naar de kampplek gereden.

Warm en plakkerig aangekomen  op de kampplek  realiseerde Kurt zich dat voor hem nu het kamp voorbij was, geen zwempartijtje, geen BBQ, spelletjes en niet hangen tussen de jeugd van Astacus tot in de late uurtjes. Nico en ik hebben ons later weer gevoegd bij de rest van ASTACUS. De duik in het zwembad was de perfecte afsluiter na zo’n innoverend dagje dat gepaard ging met tropische temperaturen.  ’s Avonds hebben we nog lekker gebarbecued en stonden er weer pyromanen klaar om het kampvuur weer nieuw leven  in te blazen.

Met mooie herinneringen ben ik met mijn gezinnetje weer huiswaarts gegaan. Voor Esther, Kjell, Esmee  en mij was het een geslaagd kamp, onze complimenten voor de organisatie. Zowel King Kurt als ik hopen dat in 2013 weer een dergelijk kamp georganiseerd zal worden………

Met vriendelijke groet, Sacha

door: Raymond

Onderstaand volgt het verhaal van BOL aan de Parmacup 2012 dat plaatsvond op  1 september in Parma, Italië.

BOL is een geuzennaam en staat voor Best Of Limburg.

Deze benaming is voortgekomen uit het samenspelen van diverse spelers van Astacus en Bilzen tijdens het toernooi in Louvain La Neuve. Daar werden we 1e en de naam werd unaniem als geuzennaam aangenomen.

Gezien het volgende op een onvoorstelbaar verhaal lijkt en wij soms het gevoel hadden in een slechte film te zitten volgt hier dan ook een opsomming van de sterren: De hoofdrolspelers in de film zijn (in goed gebruik, alfabetisch):

• Andy, de echte held, van Wesemael, normaal gesproken spelend voor Orca Bilzen
• Arno, als niks gebeurd is het ook niet leuk, Borgers*, spelend voor Argonauta (*Is geen Limbo maar zijn opa komt uit Limburg #not)
• Bram, de kameleon tussen jeugd en volwassenen, Vreven, Orca Bilzen
• Mieke, ik steek mijn mening zeker niet onder stoelen of banken, van de Kerkhof, Astacus
• Raymond, no voice, Smeets, Astacus
• Roger, Koekoek 🙂 BAM Cox, Astacus
• Roland, geweldig, prachtig, wat heb ik veel geleerd, Vandoren, Orca Bilzen
• Sven, Ik let wel op de dames, Etten, Astacus
• Veerle, onderwater een echte kerel, bovenwater een echte dame, Stijnen, Astacus
• Ward, de gelukkigste Balens, Balens, Orza Bilzen

Verder zijn er nog bijrollen voor Ryanair, overijverige douanebeambten en diverse figuranten.

Heeel lang geleden volgt er een mail van Roger met de vraag wie er van Astacus mee wil naar Parma. Zoals vaker gebeurt moet dit meerdere malen gevraagd worden om er uiteindelijk achter te komen dat we als Astacus zijnde geen heel team op de been kunnen brengen.

Aan de overkant van de Maas deed zich echter het zelfde probleem voor. Op een gegeven moment zie ik op Facebook een oproep van Andy dat hij op zoek is naar een team waar zij met 4 man mee kunnen spelen. Aangezien ik zeer goed kan hoofdrekenen meld ik meteen bij Andy dat we een compleet team kunnen maken. Andy meldt zich bij de organisatie en dan komt de ontnuchtering. Parmacup 2012 is volgeboekt! Weg eerste buitenbadtoernooiervaring, lekker eten en drinken in La bella Italia 🙁

Maar Andy duikt, zoals vaker, in het kleinste gaatje. Er is nl. een team dat gezegd heeft dat ze mee willen doen, maar ze hebben het inschrijfgeld nog niet voldaan. Na de deadline, houdt Andy de druk erop en krijgt de open plaats! Yiiihoooeee!! Allemaal ff geld aan Andy overmaken en de puzzeltocht naar de beste reisoplossingen gaat van start. Achteraf gezien blijkt dit probleem 2 te zijn geweest….

We, de NL inbreng van BOL, besluiten om vrijdag ’s ochtends vroeg al te vertrekken vanaf Charleroi naar Bologna en overnachten 500m van het zwembad in een luxe 4* hotel. Goede nachtrust is minstens zo belangrijk!

Vrijdagochtend 30 augustus, vertrekken we om 4.30u vanuit Geulle, via Bunde om Sven op te halen, naar Charleroi. Je kunt maar beter op tijd zijn. Er kan immers altijd wel iets onverwachts gebeuren……

In Charleroi treffen we onze vrienden van Koraal Genk. Zij hebben voor exact dezelfde reis als ons gekozen, ipv wat ze voorgaande jaren altijd gedaan hebben, met een busje naar Parma rijden. We zitten gezellig wat te keuvelen, zij aan de warme chocomel (na jaren van voorbereidend werk mijnerzijds) als we uiteindelijk kunnen inchecken, na een strenge handbagage check, of de afmetingen correct zijn en of er vloeistoffen in zitten.

Na de metaaldetector doorstaan te hebben is er commotie bij de het röntgenapparaat. De bagage moet opengemaakt worden. Nietsvermoedend maken Arno en Sven hun koffers open en worden hun sticks eruit gehaald, met de vraag wat dit in Godsnaam is? “sticks? onderwaterhockey? Nog nooit van gehoord!” Maar hier kun je iemand mee neerslaan, verwonden en mag dus niet mee! Rogers en Mieke haar sticks werden ook ontdekt en dat was geen voordeel, maar ook geen nadeel, het werd eerder hilarisch. Alle sticks werden in 1 bak gelegd, bak vol. Alles werd geprobeerd, toernooi, sport, haal je superieur erbij, maar niets hielp. Sterker nog, de manager kwam erbij en hij zei ook dat het wapens waren! 🙁 maar er kon een escape aangeboden worden. Kosten voor deze uitzondering 50 euro. Maar goed, we hadden geen keuze! De tijd begon te dringen aan de gespannen reacties van de ambtenaren te merken, het vliegtuig staat te wachten!

We moeten alle wapens in 1 tas doe en deze inchecken! Snel de tas van Sven het onderste boven gooien, zijn spullen in de andere handbagages gooien en Raymond achter een security guy aan weer terug naar de incheck balie. Daar even wachten op de juiste dame, die nog opgetrommeld moest worden, 50 euro betalen, labeltje om de tas en weer achter de security guy aan, terug door de scanners. “Do you know where to go now?” vraagt de security guy aan me? Ja,ja, gate 7. “Rennen, want het vliegtuig staat op je te wachten!” Dus ik, vol gas trappen af, langs andere gates scherend. Ondertussen hoor ik vaag mijn naam omgeroepen worden en schakel ik nog een tandje bij. Gelukkig word ik door 3 personen opgewacht. Pfoe, ik heb t gehaald. Hijgend overhandig ik mijn ticket. Ik ben veilig. Parma here I come! Totdat de semi-vriendelijke dame aan me vraagt waar de rest van mijn groep blijft? Ik zeg, welke rest? “mr. Borgers, mr. Cox, etc.”. Zijn die dan nog niet langs? Neen, ze waren nog niet langs. Het geduld van de dame was op! “Kun je ze niet ff bellen?” En zo gezegd zo gedaan. Ik bel met Roger en zeg dat ze op moeten schieten. “ja, ja, we komen eraan” zegt Roger. Ik zeg: “neen niet we komen eraan, maar RENNEN! Ze sluiten de gate en dan kunnen we niet mee!”

Ik kijk de gang af en zie opeens gate 6 raar kijken. Komen 5 BOLLERS met tassen op hun rug aangerend. Na een supersnelle ticketcheck worden we onvriendelijk verzocht naar het vliegtuig te rennen. Weer trappen af, grondpersoneel dat raar staat te kijken en een heel vliegtuig dat op ons zit/staat te wachten. Met klotsende oksels zoeken we her en der een plekje. We hebben het gehaald! Alle spullen aan boord, vanaf nu gaat het genieten beginnen.

De vlucht gaat perfect en een dikke anderhalf uur later stappen we dan ook uit in Parma. Het weer is zeker niet slecht. We gaan dan vervolgens onze 2 koffers ophalen, een grote met onze vinnen en de andere met onze ‘wapens’. En tot onze verbazing worden alleen de vinnen gelost. We wachten nog even want de wapens zullen wel ergens anders verstopt/bewaard zijn. Na 10 minuten gaan we nogmaals kijken/vragen. De band staat stil. Geen sticks…. De vriendelijke Italiaan aan de band vertelt me dat we een klacht moeten gaan indienen bij Lost and Found Luggage! Wij naar de balie en de mevrouw belt met het vliegtuig. Geen bagage apart afgegeven en het ruim was leeg! “We beginnen alvast met de klacht op papier in te vullen”. De mevrouw legt ons de spelregels uit: “De dag nadat de koffer komt wordt het bezorgd bij ons”. Ik zeg nog, we blijven er wel op wachten, in de veronderstelling zijnde dat diezelfde dag nóg een vlucht uit Brussel naar Bologna komt. Helaas, de eerst volgende vlucht is zaterdag. We krijgen dan zondag onze sticks! Toernooi om zeep! Arno belt al met zijn vrienden van Dordrecht (OSCD) en regelt zich al wat nieuwe sticks. Ik bel ondertussen met Andy om te zeggen dat zij niet dezelfde fout maken en dat hij ook reservesticks meeneemt. Met de aangifte in de hand verlaten we de LFL. Arno haalt zijn lijfspreuk nog maar eens van stal, en zonder dat ons humeur aangetast wordt gaan we naar de autohuur.  Daar pikken we onze Panda’s op en sturen naar Maranello.

Daar gaan we ff naar het Ferrari museum. We zijn er nu toch! Op de parkeerplaats krijgt Roger al kippenvel van het geluid van een Ferrari racewagen die op het nabij gelegen circuit op, zijn donder krijgt.

Onze beide dames kunnen zich er niks bij voorstellen, want zo koud is het toch niet?! Ik vraag nog of we niet eerst naar het circuit zouden gaan. Immers, het zat ons nog niet mee die dag. We vragen aan de proppers (dames en heren die je een rit in een Ferrari trachten te verkopen à 60 euro voor 10 minuten) tot hoe laat ze op het circuit bezig zouden zijn. “Tot 17u” was het antwoord en we besluiten naar binnen te gaan.  Veerle en Mieke besluiten wel om mee naar binnen te gaan en we kijken rustig wat rond, begeleid door onze eigen gids, Roger. Na de privé rondleiding gaan we op naar het circuit. Van tevoren hadden we beredeneerd waarom de sticks er niet bij waren. Het was technisch gezien al niet mogelijk! Als ík al had moeten rennen, had er iemand in mijn kielzog moeten zitten! En dat was niet het geval….Ik besluit om de klachtenbrief in te scannen en aan Andy te mailen. Ik bel hem op en vraag of hij op tijd naar Charleroi wil gaan op zoek naar ons koffertje met wapens. Hopelijk willen ze het hem meegeven…..

Ondertussen horen we de Ferrari nog steeds janken. Totdat we bij het circuit aankomen….Natuurlijk! Geen raceauto’s meer!  We besluiten om wat eten bij de supermarkt te halen en gaan dan terug naar het circuit. Meer dan een uur zitten we te wachten: geen raceauto’s. We zitten weliswaar gezellig te keuvelen/eten/omkleden, maar er komen geen Ferrari’s. We besluiten om nog 10 minuten te wachten. En net op het moment dat we willen vertrekken wordt er een auto gestart, tenminste niet voor niks gewacht. Hoewel er maar 3 rondjes gescheurd wordt (1 auto) zijn de mannen tevreden, de dames ook. We kunnen gaan. We krijgen ook nog een 2e sessie met een andere auto en dan is het inpakken en wegwezen….op naar Parma!

De reis verloopt vlotjes met onze Fiat Panda’s. Achter de tolpoortjes worden we ingehaald door de heren van Koraal Genk en we worden door hun geëscorteerd naar het hotel. Veerle draait haar eerste rondje in de draaideur en daarna worden we op zijn Italiaans ingecheckt. We hebben zeer goede kamers (4**** hotel!) en het ziet er tiptop uit. We besluiten om meteen boodschappen te gaan doen voor morgen. Fruit, broodbeleg snoep en dergelijke. Het wordt een lange dag! Wederom achter onze semi italiaanse vrienden aan crossen we door Parma. The Italian Job is er niks bij. We hebben alleen de trappen niet afgescheurd, maar we hebben ons meteen aangepast aan de rijstijl van Zuid Europa.

In het winkelcentrum maken we een plan, we lopen als een geoliede machine door de winkel en hebben binnen no time onze boodschappen. We lijken wel mieren. In het centrum zit Genk wat te drinken. Wij besluiten om naar het hotel te gaan.  Iedereen loopt door maar ik blijf nog ff hangen. Uiteraard wordt er gevraagd of we sticks van hun willen lenen, of dat ze er nog moeten maken van papier etc. Maar dan krijg ik een Belgisch telefoontje binnen. Een mijnheer die in redelijk Nederlands uitlegt dat Andy voor zijn neus staat en of het goed is dat hij onze tas aan hem mee mag geven!!! Natuurlijk! Belgische mijnheer hangt op en ik schreeuw het uit! Genk kijkt me raar aan, maar heeft al snel door dat we onze sticks terugkrijgen. Ik ren naar buiten en vertel het nieuws. Om het te vieren gaan we weer naar binnen en drinken we er eentje. We gaan daarna naar het hotel, kleden ons om en gaan naar een restaurant. Los van het feit dat het niet naast de deur lag, stortregent het ook nog! Niet grappig. Silvio komt ons ophalen en het moet gezegd worden, het restaurant was top. We hebben enorm gelachen en last but not least heerlijk gegeten. Rond 11u gaan we gezamenlijk naar huis. Het was een lange dag en morgen worden er prestaties verlangd!

Onder het eten krijgen we update van ons Belgisch Limburgse deel van BOL. Vlucht had vertraging, daardoor missen ze de aansluitende bus en de aanslui­tende trein. De verwachtte aankomsttijd wordt 02u…..we rijden naar huis en komen dan langs het station. Lopend doe je daar minimaal een half uur over. Ik sms Andy dat dat bijna niet te doen is en dat ze zich een taxi moeten pakken. En zaterdag moeten ze om 7.15u aan het ontbijt zitten. Middenin de nacht komt Roland in mijn kamer. Het is dan 2.05u! Ze zijn veilig aangekomen en het is dankzij Andy’s navigatiesysteem dat ze zich verlopen (dus toch!) hebben.

Om 7.15u gaan we gezamenlijk eten. Lekker ontbijtje en dan een half uurtje later zitten we in de auto op weg naar het zwembad, om 8.15u is de captainsmeeting. Roger en Sven gaan daarna nog broodjes halen. We krijgen het wedstrijdschema en moeten de 3e wedstrijd tegen Southern Gold. De Nieuw Zeelandse vrienden van Niels Balens! Hij moest naar een bruiloft in Moldavië en mist daardoor dit vette toernooi!

De jongens van NZ komen nog ff buurten, babbelen wat en we spreken af om na de eerste wedstrijd ff bij elkaar te komen om een foto te maken, speciaal voor Niels! Het concept voor de foto wordt doorgesproken en unaniem akkoord bevonden. Blijkbaar was het een briljant idee want we hadden (Niels Balens let op!!) GEEN ENKELE MOEITE!! om de Kiwi’s van ons plan te overtuigen!

We gaan bij elkaar zitten om de tactiek te bespreken. We gaan 2-3-1 spelen, een bekend systeem voor de meesten. We maken de indeling wie waar gaat zwemmen en bepalen de wissels. Na een gezonde discussie worden de puntjes op de ‘i’ gezet. Ik leg mijn parkeersensorvoorbeeld uit in de hoop dat we niet teveel uit elkaar gaan liggen en leg uit dat we de eerste wedstrijd moeten winnen, ondanks dat het de eerste wedstrijd is en die loopt nooit lekker.

We beginnen voortvarend. We zijn snel, liggen goed bij elkaar, kunnen elkaar vinden in het IJSKOUDE water en scoren ook nog! Eindelijk eens een voorsprong in de eerste wedstrijd. De wedstrijden duren 9 minuten en dat staat garant om vol gas te geven. Er is geen tijd/ruimte voor fouten. Het lukt nog om 2-0 te scoren. Southern Gold komt nog terug, maar te laat en de eerste buit is binnen! BOL – SG: 2-1. We houden nog een nabespreking om iedereen gefocust te houden en om verbeteringen aan te kunnen brengen, maar het moraal is al meteen OK. Mijn stem vertoont dan al de eerste barsten. De airco op de kamer, de lange reis van gisteren en de eerste overwinning tegen een NZ team eisen zijn tol.

We hebben nu ongeveer een dik uur tot aan de volgende wedstrijd. Dan gaan we gezamenlijk op bezoek bij onze Nieuw(e) Zeelandse vrienden. Daar volgen de felicitaties aan ons en een enorme verassing. Zij hebben tegen ons met z’n 5’n gespeeld! Simpelweg om de reden dat ze er niet meer hebben. Wat zijn die kerels, en 1 vrouw dan sterk! We hebben het helemaal niet gemerkt, maar goed, ze hebben verloren (het is immers niet ons probleem dat ze niet compleet zijn), Spanjaarden die zich op het laatste moment afmeldden en bruiloften in Moldavië, kostten hun de winst. We krijgen echter een heel mooi compliment. “you woke us up guys!”. MAW we krijgen de bevestiging van onze bespreking en start. I love it when my plan comes together……

De 2e wedstrijd is tegen Kingsbridge Krays. Een team met ervaring uit UK. We flitsen uit de startblokken maar zwemmen onszelf in deze wedstrijd voorbij. We denken het toernooi in deze wedstrijd te kunnen winnen. Schoten mislukken, maar dankzij het goede positiespel kunnen we met additionele inzet er toch voor zorgen dat we deze wedstrijd uiteindelijk winnen, met 2-1.

Na deze wedstrijd die fysiek zwaar was en de jeugd op sleeptouw genomen werd door de mannen met ervaring, kwam Roger gehavend uit het water. Hij zet zijn bril af en wat blijkt, zijn neus is beschadigd.

Een kraai had met haar stick de puck gemist en hem met de voorkant een klap tegen de bril gegeven. Kapotte neusbrug 🙁 .

De douanes in Charleroi hadden gelijk, het zijn echte wapens! Roger gaat naar de EHBO en komt met een enorme bandage terug, maar met bandage kan hij nog steeds hockeyen. Gelukkig maar.

Wedstrijd nummer 3 tegen Serrasalmus uit Tsjechië gaat als een tierelier. We zijn minder opgefokt, kijken beter, schieten daardoor beter en laten echt gallery-play zien. De winst gaat naar Limburg, 4-0. We zijn nu zeker van de A-poule en zijn zelfs zo arrogant om te gaan rekenen of we 1e of 2e in de poule moeten worden 🙂 we besluiten echter om gewoon voor de winst te gaan. Als je het toernooi wilt winnen moet je van iedereen kunnen winnen. Dus ook van ParmaSub, de thuisploeg. Ik zet de jonge gasten voor de wedstrijd nog ff op scherp want de nonchalance sluipt erin. Niks vreemds aan, maar we kunnen het niet gebruiken en het hoort bij het leerproces. We spelen inmiddels onder een lekker zonnetje, frank en vrij. Ook deze ploeg rollen we op met 4-0.

U begrijpt de moraal is perfect, de stem wat (nog) minder. Het kringetje na de wedstrijd moet steeds kleiner worden om mezelf nog verstaanbaar te maken. Onvoorstelbaar, als nummer 1, evenals Dordrecht naar de A-poule. Je hoort het toernooi denken, Who the F..ck is BOL?!

De finale poule beginnen we wederom scherp, met een bijeenkomst en allemaal tegelijkertijd omkleden. We beginnen tegen Piranha Pecs uit Hongarije. Vanaf nu worden er alleen nog maar finales gespeeld. Of het de zenuwen waren van ons of de laatste stuiptrekking van hun, maar zij scoren 1-0. Steven Kars, de eigenaar van CanAm onderwaterhockeyspullen schiet over hun rechterkant langs ons door en scoort de 0-1. We blijven gefocust en Sven besluit dat het genoeg is geweest. Hij vliegt letterlijk en figuurlijk naar de startpuck, slalomt om 3 man heen en scoort! 10 seconden na de achterstand hebben we gelijk gemaakt middels een ace. De enige die op dit toernooi gemaakt wordt en iets dat je zelden ziet op dit niveau. Klasse Sven! Goed voorbeeld doet volgen en we maken relatief makkelijk de pot af. BOL – Piranha: 4-1

Door deze score zijn we bijna zeker van plaats 8. Maar daar waren we niet voor gekomen. Mijn eigen doelstelling was om bij de eerste 6 te komen. Beter dan een Limburgse ploeg tot dan toe gedaan had. En nu was ik er ook nog bij!

Tegen West London beginnen we wederom super voortvarend door binnen 20 seconden te scoren. Er was alleen 1 probleem. Scheidsrechter 1 had niks gezien terwijl scheidsrechter 2 nog niet in het water lag! En een onsportieve Engelsman dus ‘gewoon’ de puck uit de goal lepelde en verder zwom. Er was ook niks te horen omdat er met kunststoffen doelbakken gespeeld wordt.  We zijn razend. En om in de film termen te blijven: “you f.cked with the wrong marine!”

Alle druk wordt erop gezet en niet veel later wordt er door ons de 1e goal gemaakt. We zijn razend maar zetten dit om in de juiste energie. WL komt overigens ook nog tot bij/in onze goal maar wij lepelen nu zelf de puck uit de goal, iets wat niet opgemerkt wordt. Spiegelen heet dat in het dagelijkse leven. Wat jullie kunnen, kunnen wij ook maar dan beter! De wedstrijd was dusdanig zwaar en hectisch dat we zelf na afloop niet weten of we nu met 1 of met 2-0 gewonnen hebben. We hebben wel gewonnen en komen na het tellen van de doelpuntenmakers erachter dat het toch met 1-0 was!  De beste prestatie ooit. We zijn, onafhankelijk van het resultaat tegen Dordrecht minimaal 4e. Missie geslaagd, maar we willen nu nog meer…

De wedstrijd tegen Dordrecht wordt beslist door de scheidsrechters, of eigenlijk het gebrek eraan. We hebben Dordt niet echt in de problemen gebracht maar onbegrijpelijke beslissingen en het niet nemen van beslissingen zorgde ervoor dat na 9 minuten Dordt in de finale stond omdat ze met 2-0 van ons gewonnen hadden. Zelf hadden we het idee dat de wedstrijd ingekort was omdat de lucht begon te betrekken. Het zonnetje was weg inmiddels en het water en buiten was de temperatuur gelijk…. niet grappig, met name als je bedenkt dat Noord Italië de warmste zomer ooit gehad had, totdat BOL ging inchecken.

De laatste wedstrijd van het toernooi gaat over 15 minuten en we moeten tegen Michel Zinc. Een team dat bestaat uit U23 van Frankrijk met wat ervaren rotten zoiets als 2/3 Roger om in Njord termen te blijven. Ze hadden met 2-0 van SG verloren. Niet dat dat iets wil zeggen, maar kansloos zijn we niet.

Onbevangen beginnen we, maar deze mannen spelen netjes, schieten goed, hebben irritante schijnbewegingen in huis en binnen no time staan we met 2-0 achter. Ik geef Arno de opdracht om mee te starten. Of we maken er 2-1 en komen terug in de wedstrijd of we komen achter met 3-0. De dood of de gladiolen. Het wordt de dood. We komen er niet doorheen. Na 15 minuten hakken en zagen staat er 6-0 op het scorebord. We hebben gevochten als leeuwen, maar dit team was voor ons te sterk. One bridge too far…… Treuren hoeft niet, we zijn 4e met een superjong team. Een geweldige mix met nieuw en oud talent, snelle zwemmers en de tanks. Een zeer uitgebalanceerd team, BOL waardig. Fijn om hier aanvoerder van te mogen zijn.

Na afloop gaan we als een raket naar het hotel om te douchen! Nico en Brigitte, het is mogelijk, Veerle kan binnen 15 minuten helemaal klaar zijn! Jullie moeten alleen voor een glazen draaideur zorgen, die vindt ze echt leuk!

Het feest achteraf hebben we niet helemaal meegemaakt.

De krachtsinspanning die we geleverd hebben eiste zijn tol. By the way mijn voice is weg. Het piept niet meer, maar kraakt alleen nog maar.

De volgende dag is het wederom zeer vroeg, maar wel gezellig aan de ontbijttafel. We nemen afscheid van onze Belgische BOLLERS en rijden op het gemak naar Parma. Ik zeg nog tegen Veerle en Mieke die bij me in de auto zitten: “hopelijk hebben we zo nog tijd om lekker op het gemak een kop koffie te drinken”. Helaas ook dit gaat niet lukken. We moeten de huurauto aftanken, maar bij het tankstation kunnen we alleen maar betalen in de automaat met contante 5jes of 20jes. Het lukt net met wat wisseltrucs om de tanks vol te gooien (achteraf blijkt overigens dat het toch nog mislukt is!), moeten bijna buiten het vliegveld het koffer inchecken, staan vreselijk lang in de rij en moeten daarna ons wederom haasten om in het vliegtuig te komen. Weer geen koffie en de dames geen gelato! De verdere terugreis verloopt vlotjes en om 13.30u zijn we dan ook weer in Limburg.

Ik zou zeggen op naar volgend jaar. Kunnen we ons al opgeven? Oh ja, spelers die in 2012 hebben meegedaan hebben voorrang bij de inschrijving. Het kan natuurlijk niet zo zijn, om een willekeurig voorbeeld te noemen dat diegenen die de prioriteit nu niet op owh gelegd hebben, volgend jaar wel mee kunnen. Hé Niels B! 🙂                               The End

door: Sven

Toen ik zaterdag morgen wakker werd, ging er maar een ding door mijn hoofd: vandaag een toernooi met zowel Astacus als met het nationale team. Een toernooi is iets waar ik mij altijd op verheug zo ook op dit toernooi, het was lang geleden dat ik daar ben geweest als ik het goed heb was dat toen we de laatste keer kampioen zijn geworden. Maar nu over de dag zelf. We kwamen rond half 2, 2 uur aan in Breda. Het toernooi zou om half 3 beginnen. Op een bepaald moment kregen we het speelschema te zien en dat zag er wel pittig uit. We moesten tegen 9 teams spelen en dat zijn behoorlijk veel wedstrijden.

Nu waren de wedstrijden gelukkig niet zo heel lang want het duurde maar 7 minuten dus eigenlijk geldt: het team dat het eerst scoort wint meestal. Het was dus ook belangrijk om er meteen vol voor te gaan.

De eerste wedstrijd was een gemakkelijke tegen Dordrecht dat is ook te zien aan de eindstand. OSCD – Astacus: 0-7.

De tweede wedstrijd was tegen Njord, ook deze was niet de lastigste. De eindstand werd:  Njord 2 – Astacus 0-8. Twee wedstrijden van de 9 waren al in the pocket. We waren lekker opdreef dus gingen we vol zelfvertrouwen de volgende wedstrijden in.

De derde wedstrijd was tegen VRB. Op papier niet de lastigste tegenstander. Dat waren ze ook niet. De eindstand werd: VRB – Astacus 0-6. Tot nu toe al een leuk en goed toernooi. De wedstrijden werden allemaal overtuigend gewonnen.

De vierde wedstrijd kwam tegen de nationale selectie. In het toernooi speelden Jesse, Jenôt en ik ook nog met het nationale team mee maar de coach vond dat het eigen team voor ging omdat dit toernooi toch niet echt belangrijk was voor het nationaal team. Deze wedstrijd zou wel pittig moeten zijn maar ik denk dat ik namens iedereen van Astacus mag spreken dat het ook wel een makkelijke wedstrijd was. De eindstand werd: Nationale Selectie – Astacus 0-5.

Bij de volgende wedstrijd krijg ik net altijd nog wat meer het gevoel dat ik moet winnen want dat is het team waar mijn achterneefje Janou in speelt. In de vorige jeugdcompetitie hebben we nooit gewonnen van Njord maar je weet maar nooit wat een toernooi kan brengen. De uitslag werd: Njord 1- Astacus: 1-3. YESSS die hadden we gewonnen. Tot nu toe alles gewonnen dus laat de laatste 4 wedstrijden maar komen.

De volgende wedstrijd was tegen RBT 98. Dit zou ook een niet al te lastige wedstrijd worden. De eindstand werd: RBT 98 – Astcacus 1-5 en alweer een wedstrijd gewonnen!

Nu kwamen de laatste drie wedstrijden, ik wist dat de lastigste wedstrijd de laatste zou zijn namelijk tegen orca bilzen, maar goed eerst moesten we ook nog 2 andere teams verslaan.

We moesten nu tegen de thuis ploeg. Een team kan soms erg veel van het thuisvoordeel gebruik maken dus je weet maar nooit wat je kunt treffen als de wedstrijd begint. De wedstrijd ging weer zoals alle andere en deze wonnen we ook met een eindstand van: Argonauta – Astacus 0-5.

De volgende en tevens de voorlaatste wedstrijd was tegen ZON ook een team uit Limburg. De wedstrijd verliep weer voorspoedig en dat was ook te zien in de eindstand. ZON – Asatcus 0-5.

Van de acht wedstrijden die we hadden gespeeld hebben wij ze allemaal gewonnen. Het is dus ook logisch dat we al minimaal 2^e werden. Nu is dat al een super prestatie maar in de sport bestaat er maar 1 plaats en dat is namelijk de 1^e plaats.

Vol goede moed gingen we de laatste wedstrijd in. Ikzelf voelde wel flink de spanning omdat ik wist dat Orca Bilzen ook een hele grote kans had om van ons te winnen. De wedstrijd begon en al snel werd duidelijk dat we net wat te kort schoten bij de laatste wedstrijd, iedereen was toch wel moe want het is niet niks om 9 wedstrijden vlak achter elkaar te spelen, daarbij hadden Jesse, Jenôt en ik het dubbele aantal wedstrijden gespeeld omdat we met het nationaal team meespeelden. We hebben gevochten voor wat we waard waren maar het was gewoon net niet genoeg. De eindstand werd Orca – Astacus 4-0.

Dit komt dus op een eindstand van:

1. Orca Bilzen
2. Astacus
3. Njord 1.

Al met al hebben we een goed toernooi gespeeld en heb ik het erg naar mijn zin gehad. Na afloop was er nog een BBQ voor de mensen die zich daarvoor hadden opgegeven. Het had allemaal wel gesmaakt dus was het een geslaagde dag.

Sven

door de ogen van een helper: Mick Knoben (ober)

3 november was voor mij de derde steakavond die ik heb meegemaakt. Ik ben één keer gast geweest en de laatste twee keer heb ik meegeholpen. Deze laatste twee avonden kenmerkten zich door flink hard werken en vele meters lopen. Aan het einde van de avond was ik blij dat mijn voeten er nog aan zaten. Als gast is het me nooit opgevallen dat de er zó veel steaks moesten worden gebakken, laat staan hoeveel werk al die onderwaterhockeyers moesten verrichten om al die steaks bij de mensen te krijgen! Als je je dan bedenkt dat het team dit maar één keer per jaar samen doet, zetten ze ieder jaar weer een topprestatie neer!

Ikzelf heb de hele avond “gekelnerd”. Bestellingen opnemen bij de mensen en deze voor ze gaan halen aan de bar. Met twee personen is dit eigenlijk de hele avond rennen, maar gelukkig werden we soms nog even geholpen door een verdwaalde onderwaterhockeyer. Dit maakte korte pauzes mogelijk.

Als je tegen het einde van de avond de verschillende reacties van de gasten hoorde gaf dit je een voldaan gevoel. Bijna iedere gast was tevreden over de service en het eten. Eén ding is dus duidelijk: je doet het niet voor niks! Voor mij heeft dit de avond tot een succes gemaakt. Met plezier wil ik volgend jaar graag weer deel uitmaken van dit fantastische team.

Groetjes, Mick

door iemand vanaf de zijlijn: Marion

Elk jaar weer, zo voor de zomervakantie staat bij het bestuur van Astacus, de steakavond op de agenda. Er moeten steakbonnen worden gekopieerd en verdeeld, er moeten steakbonnen worden verkocht door de leden. Hoe meer, hoe liever, want de clubkas moet gespekt worden. De prijs van de badhuur blijft stijgen en we willen de contributie zo laag mogelijk houden.

Natuurlijk weet ik wel dat wanneer jullie de bonnen voor de zomervakantie krijgen, er gedacht wordt: oh dat duurt nog even, dat komt wel….. Toch wil ik jullie erop attenderen: leg ze niet te ver weg! Probeer op tijd je vrienden en familie te informeren dat ze in ieder geval die bewuste avond vrij mogen houden.

Dit jaar bleek al snel dat ik zelf niet bij de steakavond aanwezig zou kunnen zijn. Na mijn operatie zou ik minstens 8 weken met gips zitten. De bonnen werden gemaakt en verdeeld. We kwamen bij elkaar om de boodschappenlijst aan te passen, problemen van voorgaande keren te bespreken. Er werden helpers gezocht! Wat nog veel belangrijker was, we hadden dit jaar nieuwe koks nodig. Gelukkig en via bemiddeling van Patrick, vonden we Jack Brorens bereid deze taak op zich te nemen. Hij zou ook hulp krijgen van Gerard Bastiaens. Mieke zou de frites bakken. Nieuwe koks betekende ook andere sauzen en andere werkmethoden, maar dit trio heeft het TOP gedaan. (Volgend jaar proberen we foto’s van hun voorkant te maken)

Hoeveel steaks zijn er verkocht? Hoeveel eters kunnen we verwachten? Hebben we genoeg ijs? Hebben we genoeg frites? Hebben we genoeg helpers? Hoe gaat het met de stroom? Deze vragen blijven vaak tot op de dag zelf spannend.

Hoe goed we ons ook voorbereiden, hoe goed we ook denken dat we met alles rekening hebben gehouden…… er gaat toch altijd wel wat mis. Dit hele pakket bij elkaar vind ik zelf altijd een grote uitdaging en dat houdt het spannend J

Van de voorbereidingen heb ik veel meegekregen dus, er was vaak overleg, echter het moment suprême, de avond zelf, zat ik thuis op de bank met de telefoon naast me wachtend op berichtjes, tweets of whatsapp’s. Ik vond het VRESELIJK!

Toen Britt en Niels thuis kwamen leek het heel even of ik er bij geweest was. De overheerlijke geur kwam met tegemoet zodra ze de kamer binnen stapten. Nou ja stapten, Britt kon bijna niet meer lopen van de pijn in haar rug……

Een ding zal ik jullie zeggen: volgend jaar 26 oktober 2013 ben ik er bij.

Jij toch zeker ook, dit wil je toch gewoon niet missen!!!!!

Door: Britt

Afgelopen zondag 18 november was het weer zo ver: een dagje Belgische competitie in Antwerpen! Vol goede moed en goede zin vertrok ik samen met m’n broertje richting Geulle benieuwd naar wat deze competitiedag ons weer zou brengen. Eenmaal in Geulle aangekomen gooiden Niels en ik onze tassen bij Raymond in de auto, om zo samen richting ’t zwembad in Antwerpen te rijden.

Toen we naar binnen liepen bleek heel ORCA al aanwezig te zijn. Terwijl we stonden te wachten besloten we onze opstelling in het water voor ORCA B al te bespreken. Niels, Sander en Ellen zouden wing zijn, Hannes en Davy lagen voor, Nick zijn taak was het om alle pucks uit de goal te houden en ik lag in het water als center. Deze opstelling leek ons het meest effectief. Na nog wat geklets over Pokémon en Tetris, konden we ons gaan omkleden.

De wedstrijden verliepen naar mijn mening vrij goed voor ons doen! Soms is de opstelling wel wat veranderd, omdat we niet helemaal zeker waren hoe we het sterkst waren. We hebben twee van de vier wedstrijden gewonnen. Toch hebben we het de tegenstanders waarvan we verloren niet makkelijk gemaakt. Ik denk dan ook dat als we nog net iets beter op elkaar ingespeeld raken, we de volgende keer die twee wedstrijdjes ook zeker kunnen winnen!

Het was al met al weer een leuke, inspannende dag en ik verheug me weer op de volgende speeldag!

Britt

door: Niels van Kruchten

In navolging van vorig jaar werd er dit jaar ook weer een iPatch toernooi georganiseerd door onze Belgische vrienden van ORCA Bilzen.

Voor de mensen die er niet bij waren vorig jaar en die het principe dus niet snappen: Er werden van te voren teams ingedeeld en iedereen had een stuk duct-tape op een van zijn ogen. Ik kan je uit eigen ervaring verzekeren, je gaat er niet beter van spelen. Als een team scoort mag het andere team één patch afdoen, om er voor te zorgen dat het weer een beetje gelijkwaardiger wordt.

Belangrijk om te weten is dat dit een toernooi puur voor de fun is. De winnaar krijgt eeuwige roem en niets meer. Dit jaar waren er 25 aanmeldingen om mee te doen, die werden verdeeld in vijf teams:

Team Alpha: Niels Balens, Kristof Froyen, Sander Lockefeer, Casper Janssens, Joeri Vandebeeck.

Team Beta: Geert Stevens, Ward Balens, Ellen Palmers en Anneloes Debets.
Team Gamma: Andy van Wesemael, Magali Vaes, Laurie Verheyen, Davy Schoups en Remco Moens.

Team Delta: Yoeri Slegers, Niels van Kruchten, Linde Vaes, Franjo de Groot en Nick Ramaekers.
Team Jota: Bram Vreven, Britt van Kruchten, Hannes Moors en Nathalie Meessen.

Zoals jullie kunnen zien zijn er spelers van zowel ORCA, Astacus als ook ZON uit Hoensbroek. Al met al waren het veel gelijkwaardige wedstrijden dus mijn complimenten aan degene die de teams heeft ingedeeld. Aangezien sommige mensen niet in het diepe konden (wilden?) spelen, werden de teams tegen het einde van het toernooi uitgedund en moesten er spelers van andere teams hun plek invullen. Dit komt er op neer dat ik elke wedstrijd gespeeld heb. Ik vond het vorig jaar al een leuk initiatief en leuke nieuwe manier van spelen, dit jaar wist ik nog een beetje hoe het moest en ging het veel beter. Daarnaast was het gewoon leuk om twee uur onafgebroken volle bak te hockeyen met vrienden en veel leuke acties te zien (of toch zeker voor de helft) en te maken.

Volgend jaar ben ik er zeker weer bij!

Niels van Kruchten

9 december 2012

door: Roger

Dit seizoen (2012-2013) zijn er weer 4 toernooien die beslissen wie Nederlands Kampioen wordt. Na de bekendmaking van de data, blijkt al gauw dat het eerste toernooi op een ongelukkige dag valt. Na een mailtje aan de jeugdleden krijg ik 10 (van de 19) afmeldingen binnen!

Dus kunnen we geen 2 teams inschrijven. Wat nog erger is dat we de 1e plaats kunnen vergeten, omdat we niet met het sterkste team kunnen meedoen.

Maar goed, we hebben 9 spelers voor de 1e dag. Deze is trouwens zeer belangrijk omdat op deze dag bepaald wordt in welke poule je speelt de rest van het seizoen.

Op de donderdag voor het toernooi, krijg ik een afmelding: Maud kan niet meedoen. Zaterdagavond voor het toernooi krijg ik een berichtje binnen van Jesse: hij meldt zich ook af. Zo blijven er nog 7 spelers over: 5 spelers van het tweede team en 2 spelers van het eerste team.

Zondagmorgen staan we te wachten op Britt op de carpoolplaats, het zal toch niet hé……..Gelukkig blijkt dat ze de afslag gemist hebben.

In Zeist aangekomen blijkt dat Orca Bilzen niet meedoet met beide teams.

Gelukkig heeft Argonauta een extra team ingeschreven (Argonauta 2).

De wedstrijden

Astacus – ZON

De eerste wedstrijd moeten we tegen onze ‘buren’.

Het spel van ZON is vooral gebaseerd op kracht, iets wat wij in deze team-samenstelling niet veel hebben. Het wordt dan ook al snel duidelijk dat ZON deze wedstrijd gaat winnen.

Astacus – OSCD

Voor deze  wedstrijd wisselen Britt en Jelle van positie, Britt gaat op 6 spelen.

Deze wedstrijd gaat een stuk beter dan de eerste. Eerste winst is binnen.

Astacus – WVH

We zitten kort bij de tweede winst, maar de tweede helft moeten we toegeven aan de Watervrienden.

Astacus – RBT

Deze wedstrijd is een kopie van de wedstrijd tegen ZON.

We komen gewoon kracht te kort tegen dit soort tegenstanders.

Astacus – Njord 1

Als laatste wedstrijd hebben de zwaarste tegenstander. Toch gaat in het begin niet slecht.

Het spel gaat op en neer. Het duurt dan ook vrij lang voordat Njord scoort.

Helaas krijgt Britt 2 minuten voor gevaarlijk spel (ook al ligt de tegenstander plat op de bodem, je mag hem dan toch niet raken met de puck). Nu zijn we onze beste speler kwijt en Njord scoort dan ook vrij snel. Hierna krijgen we nog een keer pech. Hoewel Dana een stick tegen haar hoofd krijgt, wisselt ze niet. Pas na 2 doelpunten en op aandringen van mij, gaat ze naar de wisselplaats.

Hier blijft ze ook de rest van de wedstrijd zitten om haar hoofd te koelen.

Laatste wedstrijd verloren.

Na de poule-wedstrijden moeten we afwachten of onze punten voldoende zijn voor de A-poule.

Uiteindelijk blijkt dat  Argonauta 1 promoveert en Orca Bilzen 1 degradeert.

door: Patrick

Er zijn een paar dingen die je éénmaal in je leven moet doen, een Nieuwjaarsduik, een marathon, parachute springen en een afdaling.

De laatste keer dat ik dit laatste heb gedaan is zo’n 15 jaar geleden en het kriebelt iedere keer weer zo gauw de datum bekend wordt gemaakt van weer een nieuwe afdaling. Ook dit jaar werd er weer een afdaling georganiseerd.

Nadat er een oproep op Facebook was geplaatst want hoe meer zielen hoe meer vreugd melden zich Kurt en Paul B. van de duikclub MOC dat ze ook wel eens zoiets willen meemaken. Zo gezegd zo gedaan, Voor Kurt werd er een duikpak geregeld en op 3 maart vertrokken we naar Hamoir.

Het was even zoeken, maar uiteindelijk aangekomen bij het verzamelpunt. Een sporthal ergens in de middle of nowhere. Het was nog aardig rustig en even hadden we het gevoel dat er weinig volk zou op komen dagen. Alleen wat volk van boven de rivieren en wat walen die als surrogaat Jacques Cousteau rondliepen (je weet wel dat rode mutsje!) Na een tijdje wachten en wat koffie leuten was er dan eindelijk de briefing. Natuurlijk eerst in het frans en daarna in het google-nederlands,

“Er worden twee starten met vuurschoten aangekondigd. Eerst de deelnemers met de witte rugnummers. Daarna de plezante, de dappere, de overmoedige, degenen die niet weten wat hen te wachten staat … Bij uw aankomst aan de brug van Hamoir is er een gespierde en dynamische ploeg om u uit de stroom te helpen”

Hierna vertrok iedereen om zich om te kleden en klaar te maken voor de tocht.

In het kleedhok werd het duikpak uit de kist gehaald en na een dikke 7 jaar weer eens aangetrokken. Crap! Ik was toch ietsjes gegroeid en dus ging de rits niet helemaal tot het einde. Met de  hulp van Kurt en Paul en wat gebeden naar de verkeerde goden ging de rits toch dicht. Het resultaat was dat mijn bewegingsvrijheid werd beperkt tot de pose van een marionetten pop waar de touwtjes van ontbraken. Goed het moest maar, er was immers geen weg meer terug.

Op weg naar het station van Hamoir waar een boemeltreintje ons naar het startpunt bracht.

Alleen dit is al alle moeite waard om de gezichten van de treinreizigers te zien die ongeveer 300 mensen in duikpakken dan wel als verdwaalde carnavalsvierders massaal de trein insprongen.

Aangekomen bij het treinstation in Bomal, liepen we in ganzenpas door het dorp naar de waterkant van de Ourthe. Eerst even wachten op het 1ste startschot. Daarna klonk het startschot voor ons. Nadat we tot onze knieën in het water stonden drong het ijskoude water langzaam het pak in. Verstand op nul en gaan. In het begin ging het wel maar het ijskoud water drong steeds verder het pak in. Dan maar door zwemmen om warm te blijven. Door de stroming ging het aardig vooruit maar op heel veel stukken was het water zo ondiep dat je door de grote stenen gewoon omhoog werd geslingerd.

Na verloop van tijd begon je aardig wat blauwe plekken te voelen veroorzaakt door het gebotst en geschuur met de rotsblokken. Menig deelnemer zag je vol tegen een groter rotsblok vliegen, of er half overheen. Het zag er soms spectaculair uit.

 Na een half uurtje werd het toch wel frisjes en begonnen de vingers steeds gevoellozer te worden. Ook ging een vin kapot waardoor ik gehandicapt verder moest. Pas bij een EHBO stop kon ik gelukkig in wat google-frans een T-Rap regelen en zo met wat MacGyver-techniek weer de Ourthe vervolgen.

Onderweg kwamen we nog een paar keer een EHBO post tegen waar de mensen ons allemaal toekeken met warme kop drank in de handen.

Als de oude Sirenen stonden ze ons te lokken maar uiteindelijk wilden we kosten wat de finish halen. En eindelijk kwam deze dan ook in zicht. Na 9 kilometer ofwel 1 uur en 52 minuten om  precies te zijn. De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste en zo ook deze laatste meters door ondiep water. Uiteindelijk grepen de mensen van de organisatie ons bij de armen zodat we uit de Ourthe konden kruipen. Door de kou waren onze vingers gevoelloos en iets vast pakken lukte niet echt. Gelukkig had de organisatie gezorgd voor een bekertje glühwein. In een tent bij een kacheltje stonden we dan ook, trillend van de kou, zo veel mogelijk te drinken uit het bekertje. Maar het bekertje werd snel leeg door het trillen dan door het drinken. Eigenlijk wilde we snel een warme douche die we na een wandeltocht terug naar de sporthal ook vonden. Na een warm broodje worst van de BBQ vertrokken we huiswaarts..weer een ervaring rijker en wie weet gaan we in 2014 weer…er kunnen nog mensen mee want er is plaats genoeg om te zwemmen!

Door: Jenôt

Naar aanleiding van een incident met eieren op het kamp in de Ardennen met de jongens van de selectie onder 19 jaar hebben we op zondag 14 april een straftraining gehad.

 Dit was een heel zware training. We begonnen met de volgende oefening; zonder uitrusting banen zwemmen. Na iedere baan klim je het water uit en druk je een keer op en vervolgens spring je weer het water in. Elke baan moet je één keer extra opdrukken. Dus de eerste baan één keer opdrukken, tweede baan twee keer en zo verder. De bedoeling was tot de vijftig, maar onze trainers hebben ons gespaard. We hoefden maar tot de tien, klinkt erg weinig, maar iedereen was kapot alleen al na deze oefening.

Daarna hebben we baantjes onderwater gezwommen. De bedoeling was dat je de hoek van de muur met de zwembadbodem aanraakt en onderwater verder zwemt naar de overkant en daar raak je ook de hoek aan en komt daarna boven. Voor elke baan kreeg je twintig seconde en dit herhaalden we tien keer achter elkaar.

De laatste oefening van onze straftraining was vijftig meter onderwater zwemmen, boven water komen en meteen vijftig meter terug sprinten. Deze oefening werd twee keer herhaald.

Elk van de boven genoemde oefeningen was uitputtend. Maar gelukkig hebben we ook wat puckoefeningen gedaan en nog partijtje gespeeld. Al met al een zware training, maar je kon met deze training zien hoe je er conditioneel voor staat.

Jenôt  

door: Tessa

Hallo allemaal!

Graag wil jullie iets vertellen over mijn ervaring van de selectietrainingen U19 dames.

Ik (Tessa Brorens) ga samen met Lisanne Vranken en Siobhan Peeters naar de selectietrainingen in Breda.  Van de U19 heren gaan Sven van Etten en Jênot Bastiaens.

De bedoeling is om 1 keer per maand te trainen als team, om op die manier je teamgenoten en trainers beter te leren kennen. De trainingen duren 2 uur en zijn erg leerzaam. Je krijgt veel aanwijzingen en tips over hoe je je kunt verbeteren en waar je op moet letten. De trainingen verschillen keer op keer, de ene training bevat meer puckoefeningen en de andere bevat meer conditietraining.

We zijn met een grote groep, als iedereen aanwezig is kunnen we met 3 teams een wedstrijd spelen.

Om elkaar beter te leren kennen zijn we op een teambuildings weekend in de Ardennen geweest. Het weekend was erg gezellig en leuk. Ik heb goed kennis kunnen maken met de andere jongens en meiden. De trainingen zijn hierdoor ook een stuk gezelliger en als  we elkaar nu tegenkomen op toernooien wordt er even bij gekletst.

Ik ben blij dat ik naar de trainingen ga, ze zijn erg leuk, leerzaam en gezellig

Groetjes, Tessa

Lees rivierkreeft 49!

Door: Raymond
Zaterdag 13 april 2013 was het dan eindelijk zover, de laatste training in De Dousberg. Na bijna 20 jaar onderwaterhockey in De Dousberg, wordt het zwembad gesloten ten faveure van het nieuwe Geusseltbad.
’s Ochtends waren Patrick, Sacha, René, Niels, Roger, Aloys en Mieke aanwezig geweest om alle spullen te verhuizen.
Om 17.30u was het dan zover. Met een opkomst waar je als trainer alleen maar van kunt dromen, (lag het aan de laatste training, of aan de vlaai na afloop?) begonnen we met inzwemmen en daarna zwart/wit/zwart/wit teamindeling.

Er waren 2 prijzen te VERDIENEN: wie maakt in de laatste training de eerste goal en wie maakt de laatste goal, waarbij er ook nog een heuse prijs te verdienen was. Na een paar minuten was het wit, in de persoon van Mieke die de score opende.

Tussentijds werd er nog flink gebötteld en een paar foto’s gemaakt. Half 7 werd het hèt uur van de waarheid: DE LAATSTE GOAL! Wie gaat er met de eeuwige roem strijken. Iedereen vloog vol op de puck aan, de vonken vlogen er vanaf. Het spel ging heen en weer, van links naar rechts. Uiteindelijk kwam de puck aan de zwarte stick van Veerle het ondiepe op gestormd. Veerle (ik heb haar na Parma: “onderwater een echte kerel, bovenwater een echte dame” genoemd) deed haar bijnaam eer aan. Na eerder op het trainingsuur nog door Roger gedold te zijn, had ze er schoon genoeg van. Die laatste goal moest van haar zijn en ja hoor, ik lag erachter maar zag niks, Veerle scoorde. De kracht die ze in de puck legde, zorgde ervoor dat hij een meter terugrolde….in mijn bereik. Het zal toch niet waar zijn! Een goed geplaatst schot en BAM! Raak!!! Ik kom boven en hoor roepen: het zal toch niet waar zijn! EUFORISCH was ik, wat een eer! Bovendien wist ik wat de prijs was die eraan vast hing. Gelukkig waren er direct mensen om me heen die riepen dat de puck al eerder ‘zat’ en dat Veerle gescoord had. Korte pijn dus maar, hoewel, ik schrijf dit stukje 2,5uur later en voel de pijn nog steeds. Wat was ik er dichtbij!  Veerle, het is je van harte gegund. Als laatste man zijnde tóch weten te scoren na zo’n rush, door zoveel man heen, petje af!

 Na afloop stond de vlaai, naar zeer goede Astacus traditie, klaar. We hadden als bestuur nog enkele verassingen bij de prijsuitreiking.
Eerst werd de prijs uitgereikt aan diegene die het laatst in het water lag. Deze prijs was voor Mieke. Of je er trots op moet zijn weet ik niet, nou ja, ik weet het wel, maar ze was er reuze blij mee! Ze bloosde zelfs! Ook de prijs voor de eerste goal tijdens de laatste training was voor haar. Hier mag je zeker trots op zijn.
Dan hadden we nog de prijs voor diegene die het laatst UIT het water was. Deze prijs was voor Veerle.
Carlo (Genk) werd gehuldigd middels een oorkonde voor de laatste redding, en Wannes (Genk) voor het hoogste schot.
Dan de uitreiking van de Hoofdprijs. Veerle werd naar voren geroepen om haar prijs op te komen halen. Zoals al gemaild was er prijs te verdienen. De prijs was: DE EER TE HEBBEN OM HET GEUSSELTBAD ALS EERSTE IN TE MOGEN DUIKEN!!!! Droog commentaar van Veerle: “dan mot ich auch nog op tied zeen!”
Na het nog maken van een foto buiten hebben we de laatste stukjes vlaai opgegeten en De Dousberg achter ons gelaten. We hebben er leuke dingen mogen beleven, maar verheugen ons op het nieuwe bad!

Overigens had ikzelf de eer om toch nog met een troostprijs naar huis te gaan. De laatst zichtbare blessure. Een klap op mijn hoofd en neus bij het naar boven gaan bezorgde me een zere neus en rode vlekken tussen mijn wenkbrauwen. Toch nog één prijsje voor een Astacus heer….

door: Marion
Op zaterdag 27 april organiseerden onze onderwaterhockeyvrienden van Bilzen hun spagetthi-avond. Voor een redelijk bedrag kun je kiezen uit spaghetti, spaghetti of natuurlijk spaghetti. Je kunt kiezen uit groot, klein of vegetarisch. Het is dus geen avond voor een niet-spaghetti liefhebber.

Fam. Smeets, Fam. Van Kruchten, Jelle en Niels en Francis Stijnen togen gezamenlijk richting MunsterBilzen om niet alleen de clubkas van Bilzen te vullen maar ook hun lege magen. Niels en Britt (beiden ook lid van Bilzen) konden hun werkzaamheden even onderbreken om zo samen met de Astacusaanhang te eten.
Zoals je op de foto’s ziet, is het een gezellige boel, een smakelijke maaltijd en zeker de moeite waard. Als dessert was er keuze uit chocolademousse of tiramisu, vooral deze laatste was erg lekker.

Ik hoop dat je er volgende jaar bij zult zijn en dat we Bilzen met meer mensen zullen steunen.

Door: Siobhan
Op 28 april was het Limburgs Kampioenschap in Genk. De deelnemende clubs waren Astacus, Orca Bilzen, ZON,  en Koraal. Er waren eliteteams en jeugdteams.

Eenmaal aangekomen in het zwembad werd eerst een foto van elk team gemaakt en dan begonnen de wedstrijden. Als eerste moest het jeugdteam van Astacus tegen het team van Orca Bilzen, die wedstrijd hadden we gewonnen met 13-0. Daarna moest de jeugd van Astacus tegen ZON, deze wedstrijd hadden we ook gewonnen met 8-0. En de laatste wedstrijd was tegen de jeugd van Koraal, die hebben we met 2-3 verloren, maar die telde uiteindelijk niet mee. Uiteindelijk won bij de jeugd Astacus, ZON werd tweede en Orca werd derde. Als afsluiting ging iedereen naar het clubhuis van Genk, waar we pizza en wat te drinken kregen en de dag gezellig werd afgesloten. Zelf vond ik dit een van de leukste toernooien die ik tot nu heb meegemaakt, ondanks dat de jeugd maar 3 wedstrijden heeft gespeeld was het enorm gezellig en hoop ik snel weer zo’n toernooi mee te maken.

Door: Raymond

28 april was er voor de 3e keer in de historie het Limburgs Kampioenschap onderwaterhockey, ditmaal in Genk.
We hadden de beschikking op de wedstrijddag van ons sterkste team.  Echter, gezien het feit dat we nooit samen spelen, had ik de volgende plannen bedacht. Op de donderdag ervoor zou Njord langskomen om te sparren. De dag erna zouden we dan een klein stukje van de training meepikken in Maastricht en dan naar Veldhoven gaan om wederom tegen Njord te sparren. Dit in combinatie met onze ervaring zou tot de felbegeerde titel moeten leiden.
Op donderdag kwam helaas maar een kleine delegatie van Njord langs. Uiteraard blijft het nuttig om te trainen immers we waren niet compleet.
De dag erop was al een stuk beter. Samen met Britt, Niels, Veerle en Mieke vertrok ik rond 20.50u vanuit het Geusseltbad naar Njord. Roger zou met Ellen meerijden. Op de parkeerplaats kreeg ik een telefoontje van Roger dat we te laat waren vertrokken om ons volledige plan ten uitvoer te brengen. Ellen was al vertrokken…. Besloten werd om Roger in Elsloo op te pikken en gezellig samen op te rijden. En gezellig werd het!
Over de spartraining kan ik kort zijn. We gaven het team van Njord dusdanig veel repliek dat ik barstte van het zelfvertrouwen.
Zondag werd het erop of eronder. Uiteraard was het de laatste wedstrijd die de kampioen ging bepalen. Helaas voor ons, werd Sven keihard op zijn knie geraakt in de voorlaatste wedstrijd en kon hij niet met de finalewedstrijd meedoen. Een domper, maar wel de realiteit. Dan zonder Sven!
Orca Bilzen vloog als verwacht uit de startblokken en scoorde al vrij snel 1-0. Na heel veel vechtwerk lukt het ons om er 1-1 van te maken. Daarna was het gelopen. Bilzen walste links en rechts langs en over ons heen. We hadden geen kans. Jawel één, maar die heb ik zelf vakkundig om zeep geholpen met een paraboolschot. Verschrikkelijk. Niks lukte. We verliezen dan ook kansloos met 6-1. Saillant detail: ALLE FINALES werden met 6-1 beslecht…..

Hopelijk staan we volgend jaar wel weer met de Cup in onze handen! Bedankt Roger, Niels vK, Niels Stijnen, Veerle, Britt, Danny, Mieke voor jullie support in het water, en alle supporters op de kant. Die wedstrijd hadden we wel gewonnen 😉

Raymond

door: Roger

Ik speel zelf met Njord mee in de Nederlandse competitie.

Door een nieuwe indeling van de competitie (4 klassen), spelen we dit jaar in de 1e klasse.

Tot nu toe gaat het vrij soepel, ondanks onze kleine selectie (8 spelers).

Wij hebben tegen elke tegenstander al 1 keer gespeeld (in totaal spelen wij 3 keer tegen elkaar).De eerste competitiedag verliep zeer goed, 2 wedstrijden gewonnen met 15-0 en 16-0.De tweede dag hebben wij twee afmeldingen, deze worden aangevuld met spelers van Njord 2.

Gelukkig winnen wij ook deze dag alle wedstrijden (13-0, 8-4 en 20-0).

Dus staan wij bovenaan met nog 2/3 van alle wedstrijden te gaan.

door: Raymond

Na het succes en plezier dat we vorig jaar in Parma hadden, stond voor de deelnemers van ons team al vast: volgend jaar weer!

Welnu, volgend jaar is aangebroken en……..Parmacup 2013 wordt op de dag gehouden dat de finales van het WK te Eger gespeeld worden. Ik ruik meteen mijn kans: geen WK gangers, DUS dit is DE kans om het toernooi te winnen. Als ik mezelf weer rustig gekregen heb en de deelnemers van mijn team van vorig jaar bekijk, kom ik tot een onthutsende conclusie: van de 9 man blijven er 4 over! Mieke, Arno, Ward, Andy en Sven gaan naar het WK….Weg hoofdprijs! Ik kan mijn tranen nét bedwingen! Echter, ik krijg die Cup niet uit mijn hoofd. Als er een jaar is dat we kans hebben dat ding naar Limburg te halen, moet het NU gebeuren. De ‘harde kern’ eerst maar eens vragen of ze kunnen. Veerle was zo aardig als ze er uit ziet. Vakantietje omplannen en het verlossende:  Ja ik wil, komt eruit. Bram was ook geen enkel probleem en Roger zit vanaf eind augustus weer in de hockey-modus. Óf moet ik zeggen Tamara zit dan weer in de hockey-modus, dus dat was ook geen probleem. Maar ja, ik moet dus op nog zoek naar alternatieven. Familie Van Kruchten maar eens proberen. Een 2-voudig JA! Is ook niet moeilijk, immers nee zeggen is, genetisch bepaald bij hun, onmogelijk. We hebben dan al een team, weliswaar zonder wissels, maar toch. Dan krijg ik nog een ja uit onverwachte hoek. Niels Stijnen had het verslag van vorig jaar nog onthouden en heeft goede herinneringen aan buitenlandse trips (München) dat hij volmondig ja zei. Yihoeoeoeoe! We hebben een wisselspeler. Dan komt wederom een bericht langs op de digitale snelweg. Half Eger wil naar Parma en smeekt de Parmacup organisatie om het toernooi een week op te schuiven. Iets wat ik niet wil om 2 redenen: A: mijn dochter is dan jarig en zelfs ik wil dat voor geen beker/goud missen, en B: mijn kansen om te winnen zijn dan kleiner. Ik was geen kei in statistiek op school, maar in deze les had ik goed opgelet!

Gelukkig, na een paar weken is het verlossende woord: “Parmacup 2013 wordt gehouden op 31 augustus. Inschrijving volgt over enkele weken, we werken nu aan de website om de inschrijving te kunnen verwerken”. Ik kon die Italianen wel kussen! Wekelijks heb ik contact om te vragen wanneer we kunnen inschrijven. Immers we moeten nog de vliegtickets boeken en onderdak regelen. En dan……ik zit achter mijn PC op mijn werk, als ik een pop up zie verschijnen in mijn outlook: PARMACUP inschrijven vanaf nu mogelijk. Ik klik de pop up open en begin meteen met het inschrijven van BOL. Om die andere 1e plaats (van snelste inschrijver) binnen te hengelen kan ik me niet veroorloven typfouten te maken en vul dan ook keurig netjes volgens het 10 vingerblindtypsysteem het formulier in. Er heeft nog ‘nooit’ zoveel druk op mijn snel typen gelegen als nu! Maar het lukt. Binnen 20 sec. na binnenkomst mail is de inschrijving voltooid. Ik heb mijn 1e beker binnen!! Nu op naar de volgende. Maar eerst nog zomervakantie. Voordat die aanbreekt volgt er nog meer goed nieuws: Ellen Hondong wil ook meegaan! Weliswaar niet de supersnelle spits die we zoeken, maar wel een gewaardeerde kracht die met wat omzettingen in het team terecht kan. Tijdens een van de talloze Whatsapp  conversaties wordt Roger alvast voorbereid op een avontuurtje helemaal in de spits. Helemaal zonder commentaar gaat dat niet, maar ik ken Roger al bijna 30 jaar en weet dat hij een ultieme teamspeler is, bovendien, hoe meer hij moppert, hoe harder hij zwemt! Altijd meegenomen.

Na de zomervakantie begint mondjesmaat het trainen weer. Er zijn spelers die hardlopen, fitnessen, sommigen beide. Zelf ga ik met Veerle en Sven een zondagochtend naar Kapermolen om daar met een paar Genken- en Bilzenaren baantjes te trekken. Ook zijn we nog naar Njord gegaan en uiteindelijk enkele malen naar Bilzen om teamtechnisch aan mekaar te wennen. Aan de voorbereiding kon het niet meer liggen!

En dan?….. het hing al in de lucht: Sven kan helaas vanwege school niet meer mee naar Eger! Jammer voor het Nederlandse U19 team, maar Sven kan hierdoor wel mee naar Parma! 23 juli, de verjaardag van Marisca, knalt de champagne! SvMessie gaat definitief mee! Parmacup 2013: you will be mine! Ik geloof heilig in mijn team.

In de tussenliggende tijd hebben we nog besloten om met nieuwe zwembroeken te gaan spelen. Het logo van Parmacup 2013 is een Pacman en die gebruiken wij als ‘O’ van BOL. Vet idee! Omdat BOL (Best Of Limburg) steeds meer een begrip in Limburg wordt, besluiten we om ook een eigen vlag te maken. Kunnen we ieder toernooi gebruiken. AAD (Astacus’ Art Director oftewel Britt) wordt gek van me, maar na een paar dagen zijn we eruit met een té gek logo!

De voorbereidingen verlopen vlotjes. We hebben een 4* sterren hotel op loopafstand van het hotel geboekt, de huurauto’s zijn niet te duur maar we lopen tegen een ander fenomeen aan: omdat we ten tijde van het boeken van de koffers maar met 8 man waren, is er maar 1 koffer geboekt. Daar moeten alle vinnen in en de sticks. Nu gaat Sven mee en is de onmogelijke taak helemaal onmogelijk. We besluiten, tot euforie van de dames dat we een koffer bijboeken. Nu kunnen alle lipglosjes, smeerseltjes, föhns, broeken, rokjes, kleedjes, lipsticks, truitjes, vesten en jassen en handschoenen mee! Ach ja, we zijn nu eenmaal een gemengd team en ja, als getrouwde mannen weten wij exact hoe we ‘de vrouw’ een plezier kunnen doen.

Op donderdag 30 augustus komt Bram naar Maastricht trainen en blijft bij mij slapen. Na een tijdje over owh en aanverwante gewoonten geouweh… te hebben besluiten we op tijd naar bed te gaan. De dag erop pikken we in alle vroegte Sven op en scheuren dan door naar Stein om Niels S, Veerle en AAD op te pikken. In Born worden Ellen en Roger ingeladen en ‘off we go!’ NvK speelt een thuiswedstrijd en komt met eigen OV vervoer naar Eindhoven Airport. Zonder files komen we aan en de sfeer zit er meteen goed in. Omdat Bram als enige Belg meeging, had hij, als meer Belgen GÉÉN Whatsapp. Wij Hollanders kunnen ons daar niets bij voorstellen, maar het is waar, ik heb in Bilzen pionierswerk moeten verrichten. Groot was dan ook mijn vreugde dat óók Bram op t vliegveld whatsapp inschakelde (“ik ben opvoeder en kan uitstekend groepsdruk aan”) en hij zo aan ons Parmacup 2013 Whatsappgroepje toegevoegd kon worden! We checkten de koffers in, iets wat in 2e instantie lukt (verdeling was niet helemaal lekker) en we kunnen rustig op ons gemak ons bij Starbucks verwennen met een, peperdure, kop koffie. Ik moet dan nog een paar krentenbollen kopen, want ik had de mijne thuis laten liggen….Een goed begin…….Het doorlopen van de douane gaat easy en Sven moest meerdere malen zeggen dat hij het t.o.v. vorig jaar toch maar een verademing vond, geen stress en relaxt wachten op het instappen. Met een beetje mazzel zitten we ook nog alle 9 bij mekaar, wat de feestvreugde alleen maar verhoogt! Even later hangen we, met slechts een kwartier vertraging, in de lucht. Geen idee of Britt nu te veel of te weinig stress had, maar voordat we boven Stein waren, ja we vlogen recht over BOL grondgebied (ik heb een foto als bewijs) moest ze even naar het toilet. Zo wit als een A4tje kwam ze terug. Omdat ze zelf niet kon aangeven waarom ze misselijk was, hebben wij dat maar, op zijn Story’s, voor haar gedaan ;-). De rest van de vlucht gaat easy, althans zonder turbulentie, en de gesprekken gaan over en weer door het vliegtuig. Bram gaf aan dat hij het vreselijk vindt dat er na de landing geklapt wordt, dus moesten we een reden vinden om te klappen. Als het vliegtuig op tijd landt klinkt er altijd een irritant deuntje van Ryanair, dat ze alweeeeer op tijd zijn. Ik beloofde Bram dan ook plechtig te zullen klappen als we op tijd waren. ‘Onmogelijk’ want we lagen achter op het schema. Maar we landden op exact het afgegeven tijdstip! Een Ryanair trucje om de statistieken te kunnen manipuleren, maar het applaus was gemeend! Nu nog ff de koffers pakken, de auto’s oppikken en naar Lago Iseo.

Dan komt toch de eerste echte tegenvaller. Omdat ik de whatsapp naar Roger heb vergeten te sturen (kwam ik 10 dagen na terugkomst achter) met de mededeling: “Neem jij je creditcard wel mee”, krijgen we nu, omdat Roger geen credit card bij zich had, de 2e auto niet mee. Toen Sven dit hoorde sprong hij uit zijn vel. ‘Je maakt een grapje?!’ Maar iedereen die me kent, ik hou niet van grapjes. Niels S. had wel zijn kaart bij zich, maar, ongelofelijk maar waar, in Italië was het niet mogelijk om iets te regelen. Alles moest tot op de letter kloppen!? Waar is toch die goeie ouwe Italiaanse tijd gebleven…..? Een dik anderhalf uur later waren we na een paar telefoontjes dan eindelijk zover. Twee Punto’s met zonder pk’s gingen ons naar Lago Iseo brengen. Ik had het geluk ALLE dames en Sven in de auto te krijgen, altijd gezellig, met name als het over technische ziekenhuistermen gaat of concerten. Maar goed Sven heeft ons wat fietscross termen geleerd en die hebben we met de punto geprobeerd na te doen. Is overigens niet gelukt, maar lol hadden we wel.

Bij Lago Iseo aangekomen was het geen stralend mooi weer, maar het uitzicht was mooi en de dame in het barretje sprak geen gelukkig geen woord Engels of Duits. Tolk Roger hielp gelukkig mee en een dik half uur later hadden we eindelijk onze broodjes. De tijd die we ingeruimd hadden om onze tactiek te bespreken hadden we door de huurautocommotie niet meer. De tijd die we moesten wachten op het eten werd gedood met een wedstrijdje wie het meest bijdehand kon zijn. De rake opmerkingen vlogen over en weer en stokoude hockey verhalen werden opnieuw uit de oude doos gehaald. Omdat het nog een eindje rijden was naar Parma besloten we naar de panini’s te gaan rijden en zo togen we op naar onze Genker vrienden die al met de eerste vlucht vanaf Charleroi vertrokken waren en ook in ons hotel lagen.

Het hotel was uitstekend: Hartelijk welkom door de gastvrouw, mooie grote kamers en zeer aparte douches. Snel spullen opbergen en naar de supermarkt om spullen te kopen voor de wedstrijddag. Geen idee of jullie lezers al eens met 9 man naar de supermarkt zijn gegaan, maar na 5min. moest er ingegrepen worden. Ook winkelen is een militaire exercitie, anders wordt het voor je eigen team, het winkelende publiek en het winkelpersoneel één grote chaos. Ik nam zelf de rol van center op me en deelde de teams op in: Zoet, Hartig, Zout en Fruit. Binnen 5 minuten stonden we weer aan de kassa en konden we onze spullen in de minibarren leggen. Eindelijk tijd voor ons eerste echte terrasje in Parma. Samen met Genk nemen we er 1-tje en gaan dan op naar ‘ons’ restaurant. Ook hier geldt: Never change a lekker Restaurant! Vorig jaar hadden we hier heerlijk gegeten dus we gaan lekker terug. We spreken de eigenaar/chef buiten aan en zeggen hem dat we met 17 man zijn…. Nadat de beste man er van overtuigd is dat hij het goed verstaan heeft begint hij wat te schuiven en plotsklaps staan er 2 tafels naast elkaar voor ons op het terras, pole position. Het eten, pizza en sommigen met pasta vooraf zelfs, smaakte heerlijk. We besluiten na deze nogal vermoeiende dag toch op tijd naar de hotelkamer te gaan.

WEDSTRIJDDAG

Zaterdag 31 augustus is het dan eindelijk zover. De wekker rammelt en de eerste whatsapps vliegen al rond. Wat is Bram blij dat hij ingeschakeld is! Foto bij alle Bollers op te vragen! Desondanks is het aan de ontbijttafel rustig. Eten was goed, maar er stond wedstrijdspanning op ieders gezicht. Vandaag moet het gebeuren. We gaan op tijd naar het zwembad en Roger en Niels gaan nog verse broodjes halen. De captainsmeeting is een kwartier te laat omdat een team te laat arriveert, waardoor mijn tactische bespreking wederom niet door kan gaan en op het allerlaatste moment plaatsvindt op de zwembadrand. Niet ideaal natuurlijk, maar we vertrouwen op onze ervaring.

De eerste wedstrijd is tegen het Franse Pilou Pilou. De eerste van alle onbekende tegenstanders vandaag. Na een aarzelend begin is het na enkele minuten zelfs Pilou Pilou dat de 0-1 scoort! HET ZAL TOCH NIET WAAR ZIJN?! Gelukkig weten we op individuele kracht de wedstrijd in ons voordeel te draaien en winnen uiteindelijk met 4-1. Buit binnen, maar vraag niet hoe.  Er was een hoop te bespreken tijdens de nabespreking.

De 2e wedstrijd is tegen Erdania Sub Cirie. Wederom een lastige wedstrijd. Echter we houden nu de touwtjes in eigen handen. Het gaat niet van een leien dakje maar we winnen wel. Ditmaal met 3-1.  We zitten met een half been in de top 10 van het toernooi.

De laatste voorronde wedstrijd is tegen Nuoto Sub Vignola. Dit team heeft de pech ons als eerste tegen te komen als we lekker draaien. Hoewel het hockey niet hoogstaand is, zijn zij veel te zwak om ons tegenstand te bieden. We winnen makkelijk met 8-0.

Vanaf nu volgen er alleen maar finales. Immers verliezen betekent automatisch dat er geen finale gespeeld gaat worden. Tegenstander is Okeanos uit Frankrijk. BOL draait op volle toeren en heeft geen genade. In soms keiharde gevechten komt BOL boven als winnaar. Okeanos is dit niet gewend en probeert met babbelen te winnen, wat uiteraard niet lukt. Zij verliezen met 5-0.

Dan is het de beurt aan ParmaSub, de organiserende vereniging. Met snel spel worden zij geheel overrompelt. OK, ze scoren 1 maal, maar na 10 minuten staat er toch 7-1 voor ons op het scorebord.

De laatste wedstrijd voor de finale spelen we tegen Nel Blu Trieste. Deze worden op een ongelofelijk pak slaag getrakteerd waarbij ik zelfs aan mijn teamgenoten gevraagd heb of ik aub ook eens aan de puck mocht komen. Uitslag 11-0. BOL in de finale!

Onze tegenstander is Assetto Variabile uit Italië. Zij hebben, natuurlijk, dezelfde uitslagen gescoord in hun poule en zijn terecht de andere finalist.

De wedstrijd gaat over 15 minuten. We weten wat ons te doen staat. Vol d’r op en als eerste scoren. Dan gebruik maken van het momentum en de buit binnen takelen. Het startsein klinkt en we vliegen er vol op. Al snel blijkt dat Assetto niet wil verliezen. Het spel golft op en neer en vliegt van links naar rechts. Op een gegeven moment pikken we de puck rechts af en breken over links uit. Roger haalt alles eruit wat erin zit en scoort! 1-0 voor BOL. Assetto weet wat hun te doen staat en doet dat ook. Binnen enkele ogenblikken ligt de gelijkmaker in onze bak. Geen  man overboord, we hebben nog tijd genoeg. Na wederom een hoop geworstel lukt het ons ten tweede male om te scoren, ditmaal door Bram. We hebben nog 5 minuten te spelen horen we van onze Genker supporters. Assetto schakelt een tandje bij en breekt door over links. Ik moet fors aan de handrem trekken om het scoren te beletten, maar de scheidsrechter ziet mijn overtreding en kent een strafgoal toe. Wederom staan we gelijk. Ons beider slotoffensief strandt op het middenveld, uitslag 2-2, met als gevolg Golden Goal gedurende 5 minuten! Wie het eerst scoort is winnaar. Wat we ook proberen, we komen er niet doorheen, hoewel wij het beste van het spel hebben en tot op 1m van hun goal komen….. Na 5 minuten niet scoren is deze verlenging dan ook voorbij. Volgens de reglementen moeten er strafpucks genomen worden. De organisatie geeft aan dat als wij willen, er wederom 5 minuten Golden Goal gespeeld mag worden. Zowel Assetto als wij willen dit en we maken ons op voor weer een finale. Echter, of het toch aan de vermoeidheid lag die ons parten speelde of het gebrek aan ervaring of tóch het gebrek aan fysieke kracht, Assetto breekt na enkele minuten door op het middenveld en scoort. Weg droom! Geen eerste plaats, maar een eervolle 2e plaats. Assetto komt ons bedanken voor de respectvolle en sportieve wedstrijd. Na afloop gaan we zelfs  bij hun op hun mobieltjes de finale van het WK in Eger kijken tussen Frankrijk en Nieuw Zeeland.

De prijsuitreiking duurt altijd lang in Parma, maar uiteindelijk wordt BOL naar voren geroepen om de 2e plaats op te komen halen. Een oorverdovend applaus klinkt. We kunnen er trots op zijn dit bereikt te hebben. Vervolgens krijgen we óók nog te horen dat we de snelste inschrijvers waren, 1 sec. na versturen van de uitnodiging hadden ze onze inschrijving binnen 😉 YES!  Toch nog een beker!

’s Avonds gaan we weer naar Íl Restauranto om heerlijke pizza te smullen en natuurlijk om een superdeluxe Gelateria te bezoeken met overheerlijk ijs (en chocoladefontein voor de dames!)

De vertrekdag is wederom betrekkelijk rustig, de vermoeidheid is toegeslagen. Na het ontbijt maken we nog een teamfoto (eerder geen tijd voor gehad) en dan gaan we aan de terugreis beginnen. Helaas hadden mijn gezellige reisgenoten zin in een winterslaapje en was er van het vrolijke gekwetter op de heenreis niks meer over. NIET GEZELLIG, maar het draaide om de zaterdag en die was super! De terugreis verliep verder vlotjes en op Eindhoven Airport werd er uiteindelijk hartelijk afscheid genomen.

PARMACUP 2013 was great, PARMACUP 2014 here we come!

Ciao Raymond

door: Niels van Kruchten

Ik kreeg woensdagochtend een sms van Raymond of er mensen geïnteresseerd waren om zaterdag mee te doen in de B-poule op het toernooi van Argonauta in Breda. Zoals jullie misschien weten is er niet veel voor nodig om mij naar een OWH-toernooi te krijgen, dus ik wilde wel. Raymond zei tegen me dat ik Wijnand Post maar een berichtje moest sturen. Na wat contact heen en weer tussen mij en Wijnand bleek dat ik mee kon spelen mat Baracuda. Dikke prima!   Zaterdagochtend vroeg in de auto gestapt richting Breda, daar aangekomen kennis gemaakt met alle aanwezige Baracuda leden, welgeteld één, Freek. Wijnand zei dat we gezelschap kregen van een Columbiaan, een Fransman, een Spanjaard en een Filippijn. Redelijk internationaal kun je zeggen. De Filippijn bleek uiteindelijk toch niet aanwezig te zijn waardoor we dus met maar vijf mensen moesten spelen. Totdat een jongen van Sepia zich aanbood om met ons mee te spelen (Sepia was immers niet aanwezig). Wedstrijden van tien minuten op een, zeker voor de B-poule, hoog niveau is op zich wel te doen met zes man, maar ideaal is anders.

De eerste wedstrijd verloren we, niet raar want we kenden elkaar niet. In die wedstrijd bleken we wel te kunnen hockeyen, we scoorden een aantal keer en lieten de tegenstander zien dat wisselen voor watjes is. Enfin, de tweede tegenstander was het daar niet mee eens en liet ons zien dat wisselen weliswaar voor watjes is, maar dat het wel helpt, opnieuw verloren. We kregen vrij snel door dat er geen enkele wedstrijd meer was die we konden winnen. Nieuw idee: gewoon spelen voor de lol. We gingen wat lobbyen bij andere teams, zo kregen we in de loop van de  dag steeds een ander team. De jongen van Sepia moest namelijk om vier uur al weg terwijl de Columbiaan er om vijf uur vandoor ging. Voor de laatste wedstrijd (tegen Argonauta II, het thuisteam) kwam er iemand naar me toe van de wedstrijdleiding. “Ik hoorde dat jullie met mensen spelen die ook in andere teams spelen, dat mag niet. Het team waar jullie tegen gaan spelen heeft ook al bezwaar gemaakt!” Ik: ”Als die mensen niet met ons spelen zijn we met vier! Dat is gewoon niet leuk!”. Enfin deze discussie duurde een tijdje, dus ik ben maar naar Argonauta II gegaan en heb ze ons probleem voorgelegd. Gelukkig bleken ze helemaal geen bezwaar te hebben, zij kwamen namelijk ook alleen maar om een leuke dag te hockeyen. Laatste pot, uiteraard ook verloren, was wel verreweg de leukste van de dag.

Na het toernooi werd er gegeten, echter dit was pas om 21.00 uur, en ik was kapot. Ik ben maar eerder naar huis gegaan, heb op mijn kamer in Eindhoven gegeten en was omstreeks 23.00 uur thuis. Vermoeiende, leuke, zware dag met veel nieuwe hockey gezichten. Ik zou het zo iedereen die een kans krijgt om mee te spelen met een ander team aanraden.

Niels

door: Marion

Op zaterdag 1 november 2014 is onze volgende steakavond, nu zullen jullie wel denken dat duurt nog lang, maar dat is waar de steakavond-commissie zich nu al weer mee bezighoudt. De zondag, na de steakavond beginnen we al met evalueren, wat ging er goed, wat ging er minder goed? Wat kunnen we verbeteren? Wat mag de volgende keer anders?

Ik wil jullie in ieder geval vertellen dat ik trots ben op Astacus, een fijne groep,  harde werkers, en wat een team. Wat hebben we goed gepresteerd samen afgelopen 26 oktober, veel helpers, veel vrijwilligers en veel eters, hoewel……  ik hoop dat het aantal eters het volgend jaar weer hoger zal zijn.

Het team in de keuken, kok Jack met zijn assistent Jenôt, hebben het toch maar klaargespeeld 320 steaks te bakken, de avond tevoren waren ze al bezig met het maken van de overheerlijke stroganoff- en pepersaus. Dan Mieke, die Astacus nog altijd een warm hart toedraagt, ze staat toch maar mooi de hele avond frites te bakken. Een betere oefening om je armspieren te trainen is er volgens mij niet, 100 kg steakfrites 4 a 5 keer in de lucht gooien. Mieke ze smaakten fantastisch. Dan wil ik ook nog even ons fabuleuze afwasteam noemen,  Luc en Jean. Jean die zelfs de ergonomische houding belangrijk vindt tijdens de afwas en om zijn rug te sparen zijn eigen kruk mee neemt. Mick en Niels pasten zelfs de hoogte van de werktafel aan om het Jean zo aangenaam mogelijk te maken. Luc die als een engel waakt over het welzijn van Jean en tegelijkertijd elk bord, mes en vork met veel zorg afdroogt. Ik begeef me nu natuurlijk op glad ijs bij het noemen van diverse namen, ja en als ik het dan toch over ijs heb….. Britt natuurlijk die al jarenlang als ijskoningin de toetjes verzorgt. Ze heeft inmiddels haar eigen systematiek ontwikkeld en als het ijs maar goed op temperatuur is, dan is Britt blij en krijgen we giga ijscoupes.

De hele ploeg in de eetzaal, ik noem hier geen namen,  want ik ben veel te bang dat ik iemand vergeet. Jullie zijn stuk voor stuk TOPPERS, zonder jullie geen tevreden klanten. Dionne Bastiaens, toch even een naam, mocht je dit stukje lezen, ben jij een blijvertje? Dan zien we je graag 1 november volgend jaar weer meehelpen., ja en dan natuurlijk de obers, Jack en Mick die al jarenlang vrijwillig de hele avond komen oberen. De mannen achter de bar, Cor en Falco

Kortom: Marisca en ik kijken er weer naar uit, de organisatie van onze volgende steakavond, zaterdag 1 november 2014.  De opbrengst die geheel ten goede komt aan onze clubkas. Dit om het tekort in onze begroting aan te vullen, alleen zo kunnen we de badhuur in het Geusseltbad blijven betalen. Want een ding is zeker, we willen blijven hockeyen.

door: Lieke

“Wat doe jij tegenwoordig?” Ja mensen onderwaterhockey is mijn nieuwe hobby. Familie en vrienden wisten dat ik tot mijn 18de fanatiek synchroon zwemmen heb gedaan maar dat ik sinds ik studeer (en dat is inmiddels al weer ruim 5 jaar) de zwemwereld op een lager pitje had staan en de nieuwe ambitie had om dokter te worden. Ze waren allang zover dat ze inmiddels wisten wat synchroon zwemmen was, kunstzwemmen in de volksmond. Wat op zich ook al geen alledaagse sport is. Ik zwem nog af en toe en geef nog wel eens training maar het water blijft toch altijd lonken en het fanatisme zit er toch in. Zodoende vond ik het, nadat ik afgelopen zomer terug kwam uit Zuid-Afrika, tijd voor iets nieuws, een vast ritme, weer op een vaste dag trainen en mijn fanatisme weer naar buiten laten komen. Met de komst van het Geusseltbad in Maastricht was ik op de site aan het kijken wat nu eigenlijk de openingstijden van het nieuwe zwembad waren. Even afgedwaald naar het kopje synchroon zwemmen, maar nee dat ging hem toch niet meer worden. En toen zag ik onderwaterhockey staan. Mijn eerste gedachte: “dat is volgens mij echt supergaaf”. Na de omschrijving gelezen te hebben en natuurlijk even op youtube wat filmpjes opgezocht te hebben, kon ik alleen maar een ding denken: daar wil ik wel eens een kijkje nemen. En zo geschiedde.

Mijn zwemvoorgeschiedenis inclusief snorkelervaringen op de mail gezet en al snel kreeg ik een enthousiaste reactie van Raymond. Die schreef dat dit DE sport voor mij zou zijn. Ik dacht meteen: dat stuurt hij vast naar iedereen die interesse toont (of hij dat ook daadwerkelijk doet weet ik eigenlijk niet…). Zodoende had ik mijn oude flippers uit de kast gehaald, m’n snorkelset (waar m’n bril toch echt niet meer van waterdicht was) en m’n oude badpak gepast (tja dat ging nog net). Toen was het tijd voor mijn eerste training, in ’t Limburgs niet te vergeten! Inmiddels weten jullie allemaal dat ik ben blijven plakken. De eerste Maastrichtse student, die niet eens echt uit Maastricht komt maar gewoon een echte Hollander is, als nieuw lid van Astacus. En ja, nu ben ik degene die uit mag leggen op feestjes en partijen wat voor een hobby ik nu weer heb. Laatst nog op mijn co-schap heb ik de zaalarts uitgelegd wat onderwaterhockey was en wat het inhield, die het overigens fantastisch vond. Komt de professor binnen, zaalarts: “heeft u wel eens van onderwaterhockey gehoord?”. Professor: “Bestaat dat?”. Zaalarts: “Jazeker, de co-assistent hier doet dat”. Wederom mocht ik vol enthousiasme vertellen wat er zo leuk  is aan onderwaterhockey.

Wat is er nu zo leuk aan onderwaterhockey?! Zwemmen ‘an sich’ is natuurlijk al erg leuk, ik ben een waterrat in hart en nieren. Onder water, boven water, een beetje poedelen, jezelf helemaal kapot zwemmen en dan met je verhitte hoofd even onderwater om af te koelen. Ik denk dat iedereen dat laatste gevoel zeker kent. Bij onderwaterhockey komen natuurlijk nog veel meer dingen kijken. Heb je namelijk ooit van een driedimensionale sport gehoord? Inderdaad, je tegenstander (of je teamgenoot) kan je ook van boven of onder benaderen. En nee we hebben helaas nog geen ogen in onze rug, dus dat blijft goed om je heen kijken en op je hoede blijven. Ja, wat kan ik nog meer zeggen… Het is gewoon de combinatie van alles! Fanatiek bezig zijn in teamverband, tactisch spelen, (onderwater) zwemmen, en ook nog eens conditioneel een goede oefening. Wat wil je nog meer?! Ik wil voorlopig nog niets anders!

Afgelopen paar maanden dat ik lid ben heb ik al een hoop geleerd. Ik had natuurlijk wel een voorsprong omdat ik kan zwemmen en met een snorkel en vinnen overweg kan maar daarmee ben je er zeker nog niet. De eerste keer dat je zo’n stick, of eigenlijk meer een stickje, in je hand hebt is toch wel wennen. Ik heb hem in het begin volgens mij ook wel 10x verkeerd om in mijn hand gehad, dan voel je je toch best een beetje een kn**sje. Maar al doende leert men is de uitspraak en met trots mag ik zeggen dat ik echt al wel vooruit ben gegaan. Zo goed als mijn grote vrouwelijke voorbeelden Britt en Veerle (maar dat spreekt voor zich) gaat het hem bij lange na nog niet worden. Of ik die ambitie heb? Ik ben fanatiek dat zeker, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik niet denk dat ik op deze leeftijd, oe dat klinkt wel heel oud.. Herstel.. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet denk dat ik naast mijn studieverplichtingen nog veel zal bereiken. Het lijkt me wel echt heel erg leuk om een keer een wedstrijd of toernooi mee te spelen, als we dan maar niet verliezen door toedoen van mij. Ik ben benieuwd wat 2014 me gaat brengen op onderwaterhockey gebied! In ieder geval een stuk meer dan ik een paar jaar geleden had kunnen bedenken 😉 Ik hoop dan ook dat 2014 voor iedereen weer een prachtig sportief onderwaterhockey jaar zal gaan worden!

Het jeugdteam van Astacus heeft goede zaken gedaan op zondag 12 januari 2014 in Zeist. Ze werden winnaar van de B-poule door geen enkele wedstrijd te verliezen!

De wedstrijduitslagen zijn HIER te vinden.

door: Roger

Dit seizoen zijn er weer 4 toernooien die beslissen wie Nederlands Kampioen wordt. De eerste ronde is om te bepalen wie in de volgende drie ronden in Poule A en Poule B gaan spelen. De volgende drie ronden blijven de poules dezelfde samenstelling hebben. De punten opgeteld over de volgende drie ronden bepalen de rangschikking voor het Nederlands kampioenschap. Het team met de meeste punten (over de drie ronden) in poule A wordt Nederlands kampioen. Het zelfde geld voor poule B waar het team met de meeste punten kampioen van Poule B wordt.

Dus is deze eerste dag weer zeer belangrijk, we moeten bij de eerste drie eindigen. Als de poule-indeling voor de 1e dag bekend is, blijkt dat dit een zware opgave wordt.

Wij zijn ingedeeld met Argonauta (Breda), OSCD (Dordrecht), Orca 1 (Bilzen), Njord 2 (Veldhoven), Barracuda (Den Haag) en GOV (Bussum).

De wedstrijden

De eerste wedstrijd is tegen Argonauta, volgens mij het sterkste team in onze poule. Het blijkt dat ik gelijk heb, want na minder dan 30 seconden heeft Argonauta al gescoord. Argonauta is gewoon beter wat betreft snelheid en fysiek. We kunnen helaas niet scoren, Astacus – Argonauta: 0-5

De volgende wedstrijd spelen we tegen OSCD. Dordrecht zet ons vast op onze eigen helft, maar scoren doen ze niet. Dan valt toch de eerste goal al snel gevolgd door de tweede. Bij een 0-3 achterstand kunnen we scoren, maar de tijd is voorbij om nog meer te scoren. Astacus – OSCD: 1-3

De wedstrijd tegen onze zuiderburen. Als Orca dezelfde teamsamenstelling heeft als vorig seizoen, dan valt er weinig te lachen. In het begin gaat de wedstrijd op en neer, maar Orca weet als eerste te scoren. Ook scoort Orca de 0-2, dan maken wij de aansluitingstreffer, maar Orca slaat terug. In de laatste minuut maken wij 2-3, maar het is helaas te laat om nog gelijk te komen. Astacus – Orca 1: 2-3

Astacus – Njord 2 Deze wedstrijd moet we winnen, wat we dan ook doen: 8-0

De vijfde wedstrijd is tegen Barracuda. Dit werd spannend, het spel ging op neer. Doelpunten blijven lang uit, maar Barracuda weet uiteindelijk te scoren.Hierna kunnen we niets meer terug doen. Astacus –Barracuda: 0-1

De laatste.

Deze wedstrijd lijkt op de wedstrijd tegen Orca 1, alleen komen wij nu op voorsprong. Deze voorsprong bouwen wij uit tot 3-0. Pas in de laatste minuut weet GOV tegen te scoren. Astacus – GOV: 3-1

Balans: 2 gewonnen, 4 verloren (wel in een sterkere poule dan de andere die dag).

Dit betekent dat wij niet bij de eerste drie zijn geëindigd, dus spelen wij volgende keer niet in de A poule.

Afgelopen zondag 9 februari 2014 was er alweer de derde jeugd onderwaterhockey competitiedag van dit  sportieve seizoen in het zwembad van het K.N.Z.B. Een hele happening waar ongeveer 150 jeugdige spelers van 13 teams van 11 verenigingen in de leeftijd van 12 tot 19 jaar aan meedoen. Om 1 uur staan ze al te trappelen van ongeduld om te mogen omkleden en als eerste hun plaatjes te reserveren aan de zwembadrand. Bij het settelen van de teams helpen de vrijwilligers van diverse teams mee om snel alle wedstrijd- materialen klaar te leggen. Intussen hangt het wedstrijdschema en het scheidsrechtersoverzicht al aan de muur en onze jonge spelers staan al snel het schema te bekijken om zo hun kansen op een goed verloop te wegen. In een mum van een tijd staat alles gereed en kunnen we op tijd beginnen. Iedere vereniging heeft een of meerdere scheidsrechter meegenomen en dat maakt het erg makkelijk voor coördinator de wedstrijden in goede banen te leiden. Na de twee vorige competitiedagen weet iedereen zijn plek en zijn rol en dus lopen wedstrijden mooi vlot door en zijn er geen wanklanken of protesten te horen. Sommige wedstrijden zijn zo spannend dat de wat jongere spelers op de reserve bank er een rode blos op hun gezicht van krijgen.

Coaches zwemmen heen en weer langs de lijn en bij elk doelpunt wordt er voluit gejuicht en wordt de doelpuntmaker in de armen gesloten van het team. Intussen zitten wel 50 ouders op de tribune driftig met hun I-pad of portable te bloggen of te facebooken om de verrichtingen van hun team of kinderen wereldkundig te maken. Op het wedstrijdoverzicht op de tribune worden de uitslagen van de gespeelde wedsstrijden bijgehouden en deze wordt enthousiast bekeken of overgenomen.

Rond een uur of zes worden de laatste wedstrijden gespeeld en iedereen is nu wel blij dat aan de lange dag een eind is gekomen. Snel wordt met vele handen de wedstrijdmaterialen weer op hun plaats gelegd en wordt alle overzichten en wedstrijdformulieren verzameld. De deur naar buiten is het einde vanwege de frisse wind die je tegemoet komt. Na zo’n hele spannende middag in een warm zwembad is het even niet erg om lekker uit te waaien.

Cees Bakx

Zondag 9 maart 2014 was de laatste speeldag van het Nederlands jeugdkampioenschap. Het jeugdteam van Astacus veroverde de eerste plek verovert in de B-poule. Onze jeugd is erg trots dat het team nu promoveert naar de top-klasse van de jeugdcompetitie volgend seizoen.

[embpicasa id=”5989102349922889713″]

Bij de verhuizing van zwembad de Dousberg naar het huidige Geusseltbad is onze prijzenkast komen te vervallen. De bekers zijn nu enkel te zien in onze digitale prijzenkast. Kijk daarvoor op deze site, onder media….

Helaas zijn de foto’s nog niet van goede kwaliteit, maar daar wordt aan gewerkt.

Op zaterdag 13 september 2014 organiseerde Astacus haar Mosam-toernooi in het nieuwe Geusseltbad in Maastricht. Voor het eerst een gecombineerd volwassenen/jeugd toernooi.

[alpine-phototile-for-picasa-and-google-plus src=”user_album” uid=”114064677079948275349″ ualb=”6058841615884504913″ imgl=”fancybox” style=”cascade” col=”2″ size=”320″ num=”76″ shadow=”1″ highlight=”1″ align=”center” max=”100″ nocredit=”1″]

Maandag 15 september stond er een aardig artikeltje over onderwaterhockey in het Limburgs Dagblad/Dagblad de Limburger:

Klik op:
DDL-20140915-02020GO001

Tijdens ons MOSAM-toernooi, voor de eerste keer in het Maastrichtse Geusseltbad, maakt de Limburgse omroep L1 een item over onze sport. Dit werd op 17 septeember 2014 in het sportprogramma uitgezonden.

aldus Lieke Claasen, de secretaris van Astacus. Zij vertelt in het universiteitsblad “de Observant” van september 2014:

Kijk ik om me heen, sta ik midden in mijn leven – Loesje

Achternaam: Claassen * Voornaam: Lieke * 24 jaar * In het dagelijks leven: zesdejaars geneeskunde * Woonplaats: Maastricht * Geboren in: Nijmegen* Burgerlijke staat: sinds een half jaar een relatie met Remco

Toen

Mini-playbackshow Als mijn nichtjes vroeger kwamen logeren gingen we altijd de mini-playbackshow naspelen. Verkleden, opmaken, optreden, dat was echt iets voor mij. Ik had ook een van de hoofdrollen in de schoolmusical. Maar ik heb er nooit mijn beroep van willen maken, het was een hobby. Broer Ik had met mijn broer echt zo’n typische oudere broer-jonger zusje-relatie. Hij treiterde mij vaak, ik ging al gillen voordat hij nog maar iets had gedaan zodat hij de schuld kreeg. Nu zien we elkaar niet zo vaak, maar als ik naar mijn ouders ga, komt hij ook eten. Vorig jaar met Kerst kreeg ik een duikclinic cadeau, toen is hij met me mee geweest. Papadag Mijn moeder werkt in de zorg. Als zij op zondag dienst had, gingen we altijd iets leuks doen met papa. Zwemmen of schaatsen. Nieuwsgierig Mijn favoriete boek vroeger was Heksje Kweetetal, over een heks die alles wist. Ik was zelf ook heel nieuwsgierig. Als mijn ouders aan het praten waren, vroeg ik steeds: ‘Wat? Wat?’ Bosatlas Mijn opa is aan het begin van het jaar overleden. Hij was heel geïnteresseerd in de kleinkinderen. Vroeg altijd hoe het op school ging en wat we verder nog deden. Ik heb veel gereisd. Dan pakte hij de Bosatlas erbij om op te zoeken waar ik was geweest. Zuid-Amerika Tussen mijn bachelor en master in ben ik een half jaar naar Zuid-Amerika geweest. Daar ben ik mezelf echt tegengekomen. In het begin was ik er alleen, later met een vriendin. Ik heb gemerkt dat ik niet goed alleen kan zijn. Ik ben altijd met anderen, heb zelden een avond voor mezelf nodig. Ik had last van heimwee, zeker toen ik ook nog ziek werd. Een paar weken nadat ik ziek was geweest stond ik op de berg die op de oude Incastad Machu Picchu uitkijkt. Dat was zo’n mooie ervaring, dat was alles waard geweest. Ik ben achteraf blij dat ik die reis heb gemaakt. Ik weet nu dat ik mezelf kan redden. Regenwormen Ik wilde altijd al mensen verzorgen, of dieren. Als kind had ik een regenwormenziekenhuis. Dat bestond uit stenen met een blad erop, waarop de regenworm kon liggen.

Nu

Onderwaterhockey Ik ben secretaris bij Astacus, de onderwaterhockeyvereniging. Ik ben nu druk bezig met een toernooi dat we op 13 september organiseren. Ik heb altijd een passie voor water gehad. Zwemmen maakt dat ik me heel vrij voel. Op mijn vijfde begon ik met synchroonzwemmen, later heb ik mijn duikbrevet gehaald. Toen ik naar Maastricht kwam, heb ik eerst drie jaar van mijn studententijd genoten, daarna had ik weer behoefte aan iets vasts. Ik keek wat er allemaal te doen was in het nieuwe Geusseltbad en kwam zo bij onderwaterhockey terecht. Teamsport vind ik veel leuker dan individueel sporten. Gewoon wedstrijdzwemmen vind ik saai. Onderwaterhockey is een driedimensionale sport. De tegenstander kan van alle kanten komen. Als je met je laatste adem een goal gescoord hebt en met zwarte vlekken voor je ogen bovenkomt, geeft dat een kick. Doktersroman Hij was arts-assistent, ik coassistent; heel cliché, als een doktersroman. Leuk verhaal voor de kinderen zeggen we tegen elkaar. Ja, zo serieus is het. Remco is heel vrolijk, hij kan me laten dimmen als ik weer eens doordraaf. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar we konden zo goed met elkaar praten dat ik hem steeds leuker begon te vinden. Met daten hebben we netjes gewacht totdat mijn coschap was afgelopen. In vijf woorden Spontaan, vrolijk, het maximale eruit willen halen, leergierig, moeilijk nee kunnen zeggen. Zo zou ik mezelf omschrijven. Het belangrijkste wat er veranderd is ten opzichte van vroeger? Ik voel me geen klein meisje in de grote stad meer, zoals toen ik naar Maastricht kwam. Ik ben een zelfstandige jonge vrouw, niet bang om mijn mond open te trekken.

Straks

Reizen Ik heb al met mijn vriend afgesproken dat we, zolang er geen kinderen zijn, ieder jaar in het voor- en najaar een grote reis maken. Er staat nog heel veel op mijn to-do-lijst. Woonplaats De grote vraag is waar we straks gaan wonen. Remco is een Limburger, dus misschien blijven we hier. Dat had ik vijf jaar geleden nooit gedacht. Maar het zal er erg aan liggen waar we een baan kunnen vinden. Hij wordt huisarts, ik wil SEH-arts worden. Vooral het spoedeisende vind ik leuk. Ik zit graag overal met mijn neus bovenop. En ik wil meteen iets voor de mensen kunnen doen. KNO is ook een optie. Dat is heel breed en in de polikliniek ga je ook direct aan de slag. Ambitie Als ik ergens voor ga, wil ik er ook goed in zijn. Ik wil straks tot de top van de SEH-artsen behoren. Tegelijkertijd heb ik mijn ambities iets aangepast. Een sociaal leven vind ik namelijk ook heel belangrijk. Dus ‘even’ promoveren, zoals ik heel makkelijk dacht, dat gaat misschien toch niet gebeuren. Maar een huismoeder word ik nooit.

Uit: de Observant (c) 2014

We zien jullie graag terug op onze volgende steekavond op 7 november 2015!

Klik hier voor de foto’s….

Te lezen in de Donald Duck:

Zelfs de duckjes hebben niet alleen boven water, maar ook onder water er plezier i!!

12e Pannenkoekentoernooi 18 april te Dordrecht.

Dit is het eerste jeugdtoernooi van dit seizoen buiten de jeugdcompetitie. Astacus doet mee met een uitgedund team in de U16 klasse (onder 16 jaar). Jelle is te oud en anderen konden niet meedoen.

Onze eerste wedstrijd is tegen OSCD (Dordrecht). Al snel blijkt dat zij een maatje te groot zijn voor ons. Het wordt 0-7 voor OSCD.

De volgende wedstrijd is tegen VRB. In de competitie winnen we hiervan (met een compleet team). VRB begint heel sterk, binnen enkele minuten staan wij achter met 0-2. Gelukkig raakt ons team steeds beter op elkaar ingespeeld. Siem scoort de aansluitingstreffer en even later maakt Dana gelijk. VRB komt weer op voorsprong, zijn we al uitgeblust? Nee, in de allerlaatste minuut maken we de gelijkmaker 3-3, dankzij Siobhan!

De derde wedstrijd spelen we tegen een nieuwe Limburgse club! Peddemoek uit Weert. Deze wedstrijd lijkt veel op de vorige wedstrijd, weer komen we met 0-2 achter. Isa maakt de 1-2, waarna we doorstomen naar een 3-2 voorsprong. Peddemoek scoort wel nog de gelijkmaker, maar wij winnen met 4-3.

De laatste wedstrijd spelen we tegen TSW 1, de kampioen van vorig jaar…
TSW wint dan ook makkelijk met 0-7.

Omdat we op de derde plaats zijn geëindigd,moeten we een beslissingswedstrijd spelen tegen Barracuda. Als we deze winnen, staan we in de toppoule. Hoewel wij de score nu eens openen, verliezen wij deze wedstrijd met 1-7. Dus wordt het de subpoule.

We moeten meteen na deze beslissingswedstrijd weer spelen tegen GOV. En dat had niet iedereen door……… Met maar 1 speler in het water wordt de wedstrijd gestart en staan we al met 0-1 achter. Gelukkig heeft GOV ook een foutje gemaakt, ze spelen met de verkeerde kleur. Dus wordt de wedstrijd opnieuw begonnen met 0-0. GOV scoort 2x , maar nu kunnen we na een achterstand niet meer terugkomen, 1-4.

Omdat we met maar 6 spelers zijn (en dus geen wissels hebben), slaat de vermoeidheid toe. Dit blijkt in de volgende wedstrijd tegen Njord, die we met 1-7 verliezen.

Vervolgens spelen we weer tegen VRB en raad eens hoe het scoreverloop was?
Weer 0-2 achter, gelijk 2-2, achter met 2-3, maar in de laatste 30 seconden 3-3! Alweer gelijkgespeeld tegen VRB.

Dan de laatste wedstrijd, ook weer tegen Peddemoek. Het lijkt erop dat het dezelfde wedstrijd wordt als de eerste ontmoeting (0-2 achter). Na 0-3 achter komen we nog terug tot 2-3, maar nu is iedereen op. Eindstand 2-5.

Klaar met de wedstrijden, dus nu tijd voor PANNENKOEKEN!

Ondanks dat we op de laatste plaats zijn geëindigd, heeft het team in deze nieuwe samenstelling en opstelling heel goed gespeeld.

Kopje onder met….Dana

Dana, stel je eens even voor?
Nou, mijn naam is Dana, ik ben 15 jaar, ik zit op 4 VMBO.
Ik woon in Born samen met mijn vader, moeder, mijn broertje en we hebben een kat.

Je krijgt binnenkort de uitslag van je eindexamen, denk je dat je geslaagd bent? En wat ga je voor vervolgopleiding doen?
Ja, ik hoop dat ik geslaagd ben, ik ben er niet zeker van, het kan ook best op ’t randje zijn. Als ik geslaagd ben ga ik na de zomer beginnen aan de opleiding verpleging en verzorging in Sittard. De school, zit aan het Orbis Medisch Centrum vast en de kans is dan ook groot dat ik in Orbis mijn stage kan gaan lopen.

In 2009 ben je lid geworden van Astacus, ben je gewoon door je vader besmet met het OWH virus, of wat vind je zo leuk aan onze sport?
Mijn vader nam me gewoon mee en ik dacht ook wel laat ik het eens proberen. Ik ben toen samen met Anouk begonnen. Pap heeft me natuurlijk wel een beetje gepusht, maar daar ben ik nu wel blij mee.

Je hebt ook gehandbald, waarom ben je daar mee gestopt?
Ik heb inderdaad 7 of misschien wel 8 jaar gehandbald. Waarom ik daar mee gestopt ben, nou het team en de hele sfeer, dat was niet echt mijn ‘ding’. De wedstrijden die we speelden waren niet fijn, er werd zelfs gevochten, op het veld en na de trainingen. Niks voor mij, daar voelde ik me niet thuis.

Wat vind je niet leuk aan OWH?
Het onderwaterhockeyen vind ik heel erg leuk, een minpunt is de reistijd, de afstand die we telkens moeten overbruggen om toernooien te spelen of bv de gezamenlijke trainingen in Zeist of Dordrecht.

Van wie heb je liever training, van Roger, Raymond of Veerle?
Dat maakt me niet veel uit, alle trainers hebben iets leuks, bij Raymond moeten we meer zwemmen, bij pap vind ik de oefeningen meer specifiek en de trainingen van Veerle zijn ook leuk, zij is inmiddels een ervaren speelster. Ik vind het juist leuk, dat de trainingen daardoor zo gevarieerd zijn.

Wat vind je het leukste gedeelte van de training: Conditie/techniek/spel?
Conditie!!! (zegt Dana meteen, met een big smile).

Op welke plek lig je het liefst?
Rechts voor
Ben je daar ook op je best?
Dat denk ik.

Is iemand van de club een groot voorbeeld voor je?
Sowieso mijn vader, hij is er erg goed in, hij speelt ook al heel erg lang!

Denk je of hoop je dat je ooit zo goed zult worden als je vader? Of misschien wel beter?
Neen, antwoordt Dana volmondig, ik hoop dat ik ooit een beetje in de buurt kan komen.

Stel dat je een wens mag doen, welke ‘owh skill’ zou je meteen onder de knie willen hebben?
Uhm…. Oei…. Dan denk ik dat ik ver(der) zou kunnen schieten en sneller kan reageren op situaties.

Je bent sinds kort officieel lid van het nationaal team dames U19, hoe zijn de trainingen daar?
Bij deze trainingen oefenen we vooral het samenspel. Conditie en techniektraining mag je binnen je eigen club proberen op te krikken. De samenwerking daar ontbreekt het nog al eens aan en dat proberen we te verbeter op de schaarse momenten dat we bij elkaar zijn.

Op welke plek speel je bij dat team?
Rechts voor.

Hoe sterk ben je t.o.v. de andere dames?
Ik ben niet de jongste, maar ook niet de oudste en ik zou zeker graag sterker willen zijn.

Waarom denk je dat ze jou hebben uitgekozen om mee te mogen naar de WK in Spanje?
Misschien heb ik dat wel verdiend vanwege mijn inzet. Ik kantuurlijk ook wel een beetje hockeyen maar als er training is, ben ik er ALTIJD!

Wat hoop je met het U19 team te bereiken in Spanje?
Ik hoop dat we leuke wedstrijden zullen hebben en dat we ook een wedstrijd zullen winnen. Binnenkort komt het U19 team uit Engeland en dan spelen we nog oefenwedstrijden. Ze lijken wel veel sterker dan wij, ze zijn ook erg gespierd. Het team van Nieuw Zeeland schijnt ook erg sterk te zijn.
Het toernooi is van 5 tot 15 augustus, ik heb er zin in en daarna vlieg ik nog met pap terug naar Italië voor een weekje vakantie.

Je moest onlangs naar sportkeuring voor dit team, daar was je zenuwachtig voor, ? hoe is het verlopen?
Och, de keuring stelde niet veel voor, ik kreeg wel bij een onderzoekje allemaal zuignappen opgeplakt.
Dat is waarschijnlijk een hartfilmje geweest?
Ja dat zou kunnen, maar alles was goed. Hij merkte wel op, dat ik niet zo lenig was, ik kwam niet met de vingers aan de grond, je weet wel als je rechtop staat en dan met je vingertoppen naar je tenen.

Je moet kiezen:
Zwart of wit?
Zwart

Conditietraining of puckoefeningen?
Conditietraining

Astacus of DamesU19
Dat zal altijd Astacus zijn, daar ben ik tenslotte begonnen.

Astacus wenst Dana natuurlijk heel veel succes op het WK deze zomer.

Limburgs kampioenschap

Om bij het begin te beginnen moeten we eigenlijk al een aantal weken voor het LK zijn. Gesproken wordt op de trainingen wie deel gaan nemen. Wie zijn er beschikbaar. Conclusie: Raymond, Roger, Niels, Sven, Ilse en Lieke moeten Astacus gaan vertegenwoordigen op het welbefaamde Limburgs kampioenschap!! Daarnaast hadden we nog een nieuwe aanwinst voor de elite: Jelle! Zijn eerste elite experience.
Nadat het team compleet was moest er bedacht gaan worden hoe we die titel gingen veroveren. Zo fanatiek als een aantal zijn, ik denk niet dat ik namen hoef te noemen (Raymond…), werd besloten een heuse tactiekbespreking te houden. De vrijdag voor het LK kwamen we allemaal samen bij Lieke. Roger had uiteraard zijn vertrouwde magneetbordje mee. Jelle keek z’n ogen uit over wat er allemaal besproken werd.

Onze zwaarste tegenstander zou Orca A zijn. Zij hadden Frédéric als extra toevoeging en waren op volle sterkte. Er werd gedacht over wie op welke positie zou gaan liggen en wat daarbij onze beste tactiek kon zijn. Een wissel systeem werd bedacht. En zover dat kon na twee weken niet zwemmen in verband met de meivakantie waren we er “redelijk” klaar voor.
Zondag17 mei… De dag des onheils. Sven meldde zich ‘s ochtends in de speciaal voor het LK aangemaakte App groep dat hij de griep had.. Hij kwam wel maar hij was niet op volle sterkte.. Zelfs een slashake zou hem niet kunnen redden. Iedereen was op tijd in het zwembad aanwezig en al snel kwamen we tot de ontdekking dat de eerste wedstrijd direct de belangrijkste was. Astacus vs Orca A.
Meer dan op tijd beginnen met inzwemmen en hopen dat deze formatie elkaar goed zou aanvoelen konden we niet. De eerste paar minuten hielden we goed stand.. En het duurde een hele tijd tot de eerste goal viel.. Helaas viel die tegen ons, 0-1.. Het leek wel of Orca dit nog meer nodig had om open te barsten. Ze zwommen alsof hun leven ervan af hing en vulden alle gaten op. Hoe goed Astacus ook z’n best deed, en dat deden ze zeker, Orca A was gewoon een tandje te sterk. We hebben het ze niet al te gemakkelijk gemaakt en we wisten nog twee goals voor ons te maken waar ze toch nog enigszins van ondersteboven waren. Uiteindelijk verloren we met een goede 2-9. De eerste wedstrijd in deze formatie was een feit. Hierna volgden nog twee wedstrijden, een tegen Orca B en tegen onze vrienden van Koraal Genk. De kraker hadden we gehad maar we waren natuurlijk te trots om hen beiden niet even een poepie te laten ruiken. En dat deden we. Tegen het team van Orca B speelden we een keurige 14-0. Enkele keren kwamen ze gevaarlijk dicht bij de goal, maar we hebben ze eruit weten te houden. Tegen Koraal Genk ging het nog iets soepeler. Of wij inmiddels meer aan elkaar gewend waren of dat Genk een mindere partij voor ons was laat ik in het midden..Om het een beetje uitdagend te houden, waren het alleen de voorspelers Ilse en Lieke die mochten scoren en moest er na de start puck eerst naar achter gespeeld worden. Deze tactiek was helaas niet van voldoende kwaliteit om Genk helemaal uit de goal te houden. En zij wisten dan ook een puntje te snoepen met een uiteindelijk eindstand van 14-1.

Na deze drie wedstrijden zat het Limburgs Kampioenschap gedeelte er al weer op. Maar we waren niet voor niets naar Bilzen afgereisd. Onze vrienden hadden namelijk voor de middag een mix toernooi bedacht. Alle teams werden verdeeld in 4 kleuren. En zo werd er samen gespeeld met onze collega’s van Orca en Genk en enkele buitenstaanders die het leuk vonden om een middagje te hockeyen (Wijnand). Een leuke manier op elkaar beter te leren kennen en om nog een lekker middagje te hockeyen met enigszins gelijkwaardige teams. Slechts een wedstrijd is 6-0 geworden en de rest waren het teams die zeker aan elkaar gewaagd waren. Een leuk experiment dus met een geslaagd resultaat.
Kortom, tweede van Limburg na een spannende openingswedstrijd en een lekker middagje hockeyen. Wat wil een mens nog meer? Precies, eerste van Limburg… Tot volgend jaar. REVANCHE!!

Zaterdag 20 juni 2015

2 Belgen en 5 Nederlanders zaten samen in een auto en reden 2 uur lang tot ze in Deft aankwamen. Onderweg kreeg Roger een slapende rechter bilspier, Lieke moest haar benen vanop de achterbank strekken en Sven zeurde dat hij zijn eten moest hebben en anders niet snel kon zwemmen.

Eens aangekomen in Delft sloten Johan en Wijnand zich aan bij het groepje Limburgers. Hockeyen in een klein maar zeer diep (3,60m) bad is niet niets. Onze eerste wedstrijd was tegen de Dames U23 en Roger mocht als kapitein beslissen in welke kleur Britt ging spelen. Ze sloot zich bij de dames aan en we wonnen met 4-0 van hun.

De tweede en laatste wedstrijd van de voorronden was tegen de veteranen van Aqua Viva. Met een wedstrijd van 5 min maakte we 7 goals waarvan 2 in de laatste 40 seconden.

In de top poule namen we het op tegen Dordrecht, HRB, Aqua Delfia en Baracunda met volgende uitslagen:
Astacus 5 – Baracuda 1
Astacus 5 – HRB 0
Astacus 6- Aqua Delfia 0
Astacus 2 – Dordrecht 1

Deze laatste was ook de finale want zowel Astacus als Dordrecht hadden alle wedstrijden gewonnen. Voor de deze laatste wedstrijd kregen we nog een motivatiespeech van Raymond: ‘mijn kast staat al vol met 2e plaats prijzen, er is geen plaats meer voor nog een 2e plaatsprijs’. Dordrecht maakte de eerste goal, ietsje later maakte Astacus de gelijkmaker, en even daarna nog een goal van Astacus. de laatste 20 seconden lagen ze voor onze goal maar het was Dordrecht niet gelukt om 2-2 te maken van de score. Astacus wint het tournooi!

Na afloop waren er, zoals het tornooi zijn naam draagt, satés voor iedereen! Roger en Sven aten elk 19 satés. Roger nam er nog ééntje mee voor de lange terugweg naar het verre Limburg.

Katrien Verbakel

Na eerst een demo onderwaterhockey te gegeven te hebben in het heropende openluchtbad van Geulle, de traditionele ende (vereniging)jaar BBQ. Dit keer Cadier en Keer. Er zijn owh-ers die ook dan nog niet uit het water kunnen blijven.

[fbalbum url=”https://www.facebook.com/media/set/?set=a.926201484103368.1073741829.155916737798517&type=1&l=a7daf07289″]

Laat in het hockeyseizoen wordt de laatste competitiedag gespeeld, waarbij we nog kans hebben op de titel in de B-poule. We hebben 2 punten achterstand op GOV, maar kunnen gelijk komen als we winnen. Daarna zal het aantal tegendoelpunten tellen.

Het begin is niet goed, we hebben maar 1 wissel. En tijdens de reis naar Zeist krijgt Jelle autopech.
Gelukkig kunnen ze doorrijden, maar zijn ze te laat voor de eerste wedstrijd.
Aangekomen in Zeist blijkt dat een club niet is gekomen, waardoor we de eerste wedstrijd kunnen verzetten.

Omdat er veel wedstrijden uitvallen, vragen wij Njord 1 om een vriendschappelijk wedstrijdje te spelen. Een speelveld was vrij en gelukkig vonden wij nog twee scheidsrechters die voor ons wilden scheidsen. Ondanks dat Njord 1 in een hogere poule speelt, maakten wij de eerste goal. We konden zelf nog een tweede maken, 2-0 voor ons. Nadat Njord compleet was (er miste 1 speler), ging het iets minder goed. Al snel maakte hun 2-1, en daarna 2-2. Toch een geslaagde wedstrijd.

Dan de eerste echte wedstrijd, tegen VRB. Hiervan winnen wij makkelijk met 6-0.
Hierna volgt de belangrijkste wedstrijd, namelijk Astacus – GOV.
De bedoeling was om met een andere begin opstelling het eerste doelpunt te scoren.
Dit mislukte waardoor we achter de feiten aanzwommen. GOV scoorde nog 3x, waarna we eindelijk iets terug konden doen. Hierna was de tijd op en won GOV met 4-1.

De wedstrijd tegen Argonauta 2 verliep beter, maar niet zo soepel als verwacht. We konden er maar een 3-0 overwinning uitslepen.

Dan de laatste wedstrijd van het seizoen tegen onze vrienden van Njord 2. Ondanks dat zij steeds beter gingen spelen in dit seizoen, wonnen wij toch makkelijk met 5-0.

Dus eindigen wij dit seizoen op de tweede plaats in de B-poule
Kleine troost, we hebben het meeste gescoord 🙂

Op 20 juni was het BBQ toernooi, georganiseerd door Argonauta. In het begin leek het erop dat we niet deel konden nemen vanwege een gebrek aan Astacusleden die mee zouden kunnen doen, maar uiteindelijk is dit opgelost door samen te spelen als team met een aantal leden van Peddemoek uit Weert.

We vertrokken om 11:30 met een volle auto met Isa, Siem, Tuur, Dana en ik naar Breda om daar de leden van Peddemoek te ontmoeten. Iedereen had er zin in om een dagje te hockeyen en na een teambespreking met z’n allen de coach van die dag, Jarno van Njord gingen we ons allemaal klaarmaken.

De eerste wedstrijd was behoorlijk wennen aan de manier waarop de leden van Peddemoek speelden. Na de eerste aantal wedstrijden waren we eenmaal aan elkaar gewend en ging het samenwerken goed.
Er waren ontzettend goede tegenstanders die het ons zeker zwaar hebben gemaakt, waaronder de U19 dames en heren.

We hebben uiteindelijk alle wedstrijden verloren en één doelpunt gemaakt (door topscoorder Tuur). Na alle wedstrijden was het hele team doodmoe en hadden we natuurlijk ook honger.
Aan het einde van de dag was er natuurlijk de BBQ en werd de prijsuitreiking gehouden.
Omdat dat we alles hadden verloren, kregen we alsnog een prijs, namelijk de troostprijs.

Na de BBQ hebben we nog kort een nabespreking houden over de dag en we waren het er allemaal wel over eens dat de samenwerking wel goed was en dat we dat misschien nog eens moesten doen, dus wie weet. Uiteindelijk hebben we veel geleerd van het toernooi en de volgende keer zal het vast beter gaan.

Siobhan

/ Stel jezelf even voor.
Hallo allemaal, ik ben Veerle Stijnen en tijdens het WK word ik 22 jaar! Ik ben HBO-Verpleegkundige en ben nu bezig met de specialisatie tot Intensive Care Neonatologieverpleegkundige op de NICU in het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven.

// Hoe lang speel je nu onderwaterhockey? En bij welke club?
Ik speel nu al 9 jaar onderwaterhockey bij Astacus in Maastricht.

// Waarom onderwaterhockey?
Het is een snelle en uitdagende sport, in het water en in teamverband; alles wat ik zoek in een sport!

// Op welke positie speel je in het team?
Na 7 jaar als fullback gespeeld te hebben, speel ik nu sinds 2 jaar links-back.

// Badpak of bikini?
Met onderwaterhockey een badpak, in mijn vrije tijd een bikini.

// Zwart of wit?
Zwart, want zwarte caps worden tenminste niet zo snel vies wink-emoticon

// Hutspot of paella?
Paella

// Wil je nog iets kwijt?
Ik kijk er naar uit om samen met de dames te gaan knallen in Spanje, we gaan voor een medaille!

____________

// Introduce yourself.
Hi everybody! My name is Veerle Stijnen and during the tournament I’ll be celebrating my 22th birthday! I’m an registered nurse and right now I’m studying to become an NICU-nurse at the Maxima Medical Centre in Veldhoven.

// For how long have you been playing underwater hockey? And at which club?
I play underwaterhockey for 9 years now at the club Astacus in Maastricht.

// Why underwater hockey?
It’s a fast and challenging sport, it’s in the water and you have teammates; everything I search for in a sport.

// What’s your position in the team?
After playing as a fullback for 7 years, I play as a left-back since 2 years now.

// Swimsuit or bikini?
A swimsuit for hockey and a bikini in my spare time.

// Black or white?
Black, because black caps don’t get so dirty wink-emoticon

// Hutspot or paella?
Paella

// Anything else you want to say?
I’m really looking forward to kick some ass with the girls at the tournament and hopefully earn a medal! — met Veerle Stijnen.

/ Stel jezelf even voor.
Hoi! Ik ben Britt van Kruchten en ik ben 20 jaar. Ik studeer Art, Communication & Design op Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg.

// Hoe lang speel je nu onderwaterhockey? En bij welke club?
Ik ben begonnen toen ik 6 jaar oud was bij Astacus in Maastricht, dus ik speel nu 14,5 jaar onderwaterhockey. Ondertussen ben ik zo’n 5 jaar lid van Orca Bilzen en speel ik met hun mee in de Belgische competitie.

// Waarom onderwaterhockey?
Ik vind het onderwater zijn super fijn en het is heel uitdagend, omdat er zoveel bij komt kijken: tactiek, kracht, samenspel en het feit dat zuurstof ontbreekt maakt het net nog wat uitdagender dan andere sporten.

// Op welke positie speel je in het team?
Rechts-back

// Badpak of bikini?
Ja

// Zwart of wit?
Zwart

// Hutspot of paella?
Paella

// Wil je nog iets kwijt?
Wist je dat olifanten niet kunnen springen?

____________

// Introduce yourself.
Hi, my name is Britt van Kruchten and I’m 20 years old. I’m studying Art, Communication & Design at Fontys School of Fine and Performing Arts in Tilburg.

// For how long have you been playing underwater hockey? And at which club?
I started playing when I was 6 years old at Astacus in Maastricht, so I’m playing underwater hockey for 14,5 years now. I’m playing at Orca Bilzen in Belgium since 5 years, so I play with them in the Belgian competition.

// Why underwater hockey?
I love being underwater and the sport is really challenging because there’s a lot involved: tactics, strength, teamwork and the fact that oxygen is missing makes it even more challenging then other sports.

// What’s your position in the team?
I play as a right-back.

// Swimsuit or bikini?
Yes

// Black or white?
Black

// Hutspot or paella?
Paella

// Anything else you want to say?
Did you know that elephants can’t jump?

// Stel jezelf even voor.
Hallo, mijn naam is Ellen Hondong en ik ben 22 jaar oud. Ik volg de opleiding HBOV-T aan de Zuyd Hogeschool in Heerlen. Maar vanaf deze zomer ben ik afgestudeerd verpleegkundige en operatieassistent en ben ik werkzaam op de operatiekamers van het Atrium-Orbis Medisch Centrum in Sittard-Geleen.

// Hoe lang speel je nu onderwaterhockey? En bij welke club?
Ik speel inmiddels al 13,5 jaar onderwaterhockey. Ik ben begonnen met hockeyen bij Astacus. Maar speel inmiddels al zo’n 7 jaar bij Njord in Veldhoven.

// Waarom onderwaterhockey?
Omdat ik het een heerlijke sport vind om te spelen, waar ik tevens ook wel goed in ben;)

// Op welke positie speel je in het team?
Ik ben fullback. Voor mij is het een extra drive te weten dat ik de laatste persoon bent tussen de tegenstander en de doelbak. Hierdoor ben ik nog meer gemotiveerd om de tegenstander mij niet te laten passeren.

// Badpak of bikini?
Voor alles behalve onderwaterhockey ga ik voor de bikini.

// Zwart of wit?
Zwart

// Hutspot of paella?
Hutspot

// Wil je nog iets kwijt?
Ik kijk er heel erg naar uit om met dit team een WK te gaan spelen in Spanje. Ik heb er vertrouwen in dat we goed gaan presteren.

____________

// Introduce yourself.
Hello, my name is Ellen Hondong and I’m 22 years old. I’m currenlty studying HBOV-T at the Zuyd University at Heerlen. But this summer I will become a registered nurse and operating assistent and I will be working in the operatingrooms of the Atrium-Orbis Medical Centre in Sittard-Geleen.

// For how long have you been playing underwater hockey? And at which club?
I’ve been playing underwaterhockey for 13,5 years now. I started playing hockey at the club Astacus. But for the last 7 years I’ve been playing at the club Njord at Veldhoven.

// Why underwater hockey?
Because I really enjoy this sport, and I’m quite good at it;)

// What’s your position in the team?
I’m a fullback. For me there is this extra drive knowing I’m the last person between the opponent and our goal. This gives me extra motivation to prevent the opponent from getting past me.

// Swimsuit or bikini?
For everything except underwaterhockey I would choose a bikini.

// Black or white?
Black

// Hutspot or paella?
Hutspot

// Anything else you want to say?
I’m really looking forward to playing at worlds in Spain with this team. I’m confident we will play well.

Je naam: Dana Cox
Team: U19
Positie in je team: Rechtsvoor

Wie was je tegenstander vandaag:
Oefenwedstrijd Australië

Wat was de eindscore: 5-1

Heb je zelf gescoord: Nee

Heb je een belangrijke save gedaan: Ja

Hoeveel strafminuten heb je gehad? Geen

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Om de tegenstanders niet te onderschatten

Wie is jullie volgende tegenstander? Oefenwedstrijd Canada

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Meer inzet tonen

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Geen idee, ik heb geen idee wat voor niveau

Canada speelt en wat hun tactiek is.

——————————————————————————————-

Wie was je tegenstander vandaag: Oefenwedstrijd Canada

Wat was de eindscore: 6-3 gewonnen

Heb je zelf gescoord: Nee

Heb je een belangrijke save gedaan: Nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? Geen

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Sneller te reageren en beter kijken waar de

tegenstander ligt

Wie is jullie volgende tegenstander? Waarschijnlijk oefenwedstrijd Colombia

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Heel zwaar

Klik hier voor de site van het WK in Castellon de Plane in Spanje.

Vanwege zijn studie heeft Niels helaas zijn lidmaatschap van onze club moeten opzeggen, de trainingstijden maakten het moeilijk om lid te blijven. Niels heeft zijn plezier in onze sport echter nooit verloren. Naast zijn deelname aan de Belgische competitie met het team van Orca Bilzen doet hij ook mee aan de Nederlandse competitie in de hoofdklasse via de onderwaterhockeyclub Barramoenda uit Rijswijk.

Enkele maanden geleden is Niels benaderd om te komen scheidsen tijdens het WK leeftijden in Spanje. Uiteraard is Niels van de partij, hij zal officieel CMAS-referee zijn.

Het wedstrijdschema en alle deelnemende landen zijn nu bekend. Klik hier.

De eerste update van Veerle uit Spanje. Een oefenpotje van afgelopen dinsdag, maar ook die willen we winnen! ?

Naam: Veerle Stijnen

Team: U23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Australische dames U23

Wat was de eindscore: 5-4 voor ons

Heb je zelf gescoord: ja. samen met Jolijn maar we hadden geen goals in het water dus er werd erna doorgespeeld terwijl hij wel zat! ?

Heb je een belangrijke save gedaan: Nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat het bad heel breed is.

Wie is jullie volgende tegenstander? Great Britain ladies u23

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Zelf zwemmen ipv afspelen naar teamgenoot

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Een pittige pot!

Jouw naam: Veerle

Team: u23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: groot brittannie.

Wat was de eindscore: 4-2

Heb je zelf gescoord: met zijn tweeën wel, ik weet niet wiens naam geregistreerd is voor de goal.

Heb je een belangrijke save gedaan: ja, eentje langs de goal

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: ruw & technisch

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat we ook onder druk ons eigen spel kunnen spelen!

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee

Wie is jullie volgende tegenstander? Colombia

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Niks

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? pittig spel met vooral muurwerk.

Zijn jullie favoriet of underdog? FAVORIET

Je Naam: Dana Cox

Team: Nederland dames u19

Positie in je team: rechtsvoor

Wie was je tegenstander vandaag: dames Colombia u19

Wat was de eindscore: verloren

Heb je zelf gescoord: Nee

Heb je een belangrijke save gedaan: Nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 2

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: ruw, fysiek

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee, maar wel een snee in mijn arm doorsandwich bij scheidingswand

Wie is jullie volgende tegenstander? Frankrijk

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Beter aansluiten

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Zwaar

Zijn jullie favoriet of underdog? Ik denk ertussen in

Jouw naam: Dana Cox

Team: Nederland dames u19

Positie in je team: rechtsvoor

Wie was je tegenstander vandaag: engeland

Wat was de eindscore: 8-2

Heb je zelf gescoord: nee

Heb je een belangrijke save gedaan: nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 2

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: technisch

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee

Wie is jullie volgende tegenstander? Australië

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? We hopen te winnen omdat we de

oefenwedstrijd ook hadden gewonnen, maar je weet maar nooit.

ZZZZZZZZZONDAG DE 2e WEDSTRIJD

Jouw naam: Dana Cox

Team: dames u19 Nederland

Positie in je team: rechtsvoor

Wie was je tegenstander vandaag: Australië

Wat was de eindscore: 6-3 verloren

Heb je zelf gescoord: nee

Heb je een belangrijke save gedaan: nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: technisch

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nope

Wie is jullie volgende tegenstander? Zuid Afrika

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Heeel zwaar, hun zijn sws de favoriet

Beste volgers, ouders, broers en zussen, fans en mede-geïnteresseerden, onderstaand wederom enkele updates van Dana en Veerle.
Gezien de belangen die er op het spel staan, geholpen door een slechte WIFI verbinding en de resultaten die er gehaald worden, duurt een update soms wat langer dan we/jullie allemaal hopen. Echter, we hebben 1 belang en dat is het beste resultaat voor een ieder! Have mercy !
En ja, als je een pot verliest heb je natuurlijk geen zin in een microfoon onder je neus, terwijl als je wint óók niet !!! Een ding weten we zeker! Met het verstrijken van het toernooi worden de resultaten belangrijker en hebben de dames onze steun hard nodig!
Laat je horen door te liken en of te delen zodat ze in Valencia weten dat we er voor hun zijn!!! Ladies keep up the good work

DE RESULTATEN:
DE ZONDAG VAN VEERLE
Jouw naam: Veerle
Team: dames u23
Positie in je team: Linksback
Wie was je tegenstander vandaag: Colombia
Wat was de eindscore: 1-5 verloren
Heb je zelf gescoord: nee
Heb je een belangrijke save gedaan: ja
Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0
Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: Colombia is een heel erg technisch en soms fysiek
Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee
Wie is jullie volgende tegenstander? Nieuw Zeeland
Wat gaan jullie veranderen aan jullie spel? Niks want zij spelen een heel ander spel
Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Zij zijn regerend wereldkampioen, dus het zal een hele zware pot worden!

DE MAANDAG VAN DANA:
Team: dames u19 Nederland
Positie in je team: rechtsvoor
Wie was je tegenstander vandaag: Zuid Afrika
Wat was de eindscore: 12-0 verloren
Heb je zelf gescoord: nee
Heb je een belangrijke save gedaan: nee
Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0
Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: vooral heel technisch
Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Vooral heel kort bij elkaar te liggen.
Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nope
Wie is jullie volgende tegenstander? Nieuw Zeeland
Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Heel zwaar, ook hun zijn een van de favoriete dus we verwachten zware wedstrijd maar we gaan er alles aan doen om het ze moeilijk te maken.
DE MAANDAG VAN VEERLE:
Wie was jullie tegenstander: Nieuw Zeeland
Wat was de uitslag? 3-3
Heb je gescoord? Ja 2x, de 1-0 (maar die stond op dorienn haar naam:( ) en de 3-2
Heb je nog een belangrijke save gedaan? Nee
Heb je op de strafbank moeten zitten? Ja, 1x 2 minuten voor obstructie
Wat vond je van van de wedstrijd: Technisch en hoogstaand niveau
Wat konden jullie verbeteren? Dat we ze makkelijk hadden kunnen hebben, de volgende keer pakken we ze! We hebben ze zelfs met maar 3 spelers in het water tegen gehouden!
Heb je nog een mooie blauwe plek gescoord? Nee
Wie wordt jullie volgende tegenstander? Canada
Wat gaan jullie veranderen? Niks want we hebben een oefenpotje tegen ze gespeeld en dat ging goed

XXXXXXXXXXX DE 2e WEDSTRIJD VAN DE DAG XXXXXXXXXXX
Wie was jullie tegenstander: Canada
Wat was de uitslag? 11-0
Heb je gescoord? Ja 1x
Heb je nog een belangrijke save gedaan? Was niet nodig
Heb je op de strafbank moeten zitten? Ja, 1x 2 minuten voor gloving
Wat vond je van van de wedstrijd: 1 richting verkeer hun kant op
Wat gaan jullie verbeteren? De puck van de muur afhalen en breed spelen, dus aan ons eigen spel vasthouden!
Heb je nog een mooie blauwe plek gescoord? Nee
Wie wordt jullie volgende tegenstander? Spanje en dat zal een hele spannende pot worden

DINSDAG VAN DANA:
Team: dames u19 nederland
Positie in je team: rechtsvoor
Wie was je tegenstander vandaag: Frankrijk
Wat was de eindscore: 2-8 verloren
Heb je zelf gescoord: nee
Heb je een belangrijke save gedaan: Ja voor de bak
Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0
Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven: technisch
Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat als we korter bijelkaar liggen meer kunnen bereiken, zoals nu 2 goalen maken
Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Een paar op mijn been
Wie is jullie volgende tegenstander? Nieuw Zeeland
Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Compacter liggen
Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Ook hun zijn een van de favorieten, maar we gaan ons best doen!
VEERLE: we wachten nog op het bericht uit Spanje. Wat we wel weten is dat ‘we’ gewonnen hebben met 4-3!!

Dames! Ik heb naar aanleiding van opmerkingen van Veerle de vragenlijst iets aangepast! Als ik nog nieuwe vragen weet laat ik ze hier op jullie afkomen.

Jouw naam: Veerle

Team: u23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Spanje

Wat was de eindscore: 4-3 gewonnen

Heb je zelf gescoord: ja 1x in de laatste seconde van de eerste helft

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 1 minuut voor obstructie

Hoe zou je wedstrijd willen beschrijven? Hoog niveau en snel

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat we de Spanjaarden kunnen hebben als we vasthouden aan ons eigen spel

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Ja een bult op mn voorhoofd.

Wie is jullie volgende tegenstander? Australië

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Niets

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? Pittige pot maar hopelijk te doen
Zijn jullie favoriet of underdog? Favoriet duh

En als cherry on the cake vanochtend als speler van de dag benoemd, mag vandaag de hele dag met een nijntjeknuffel aan mijn tas lopen!

Jouw naam: Veerle
Team: u23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Australië

Wat was de eindscore: 2-1 gewonnen

Heb je zelf gescoord: ja beiden doelpunten

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 0

Hoe zou je wedstrijd willen beschrijven? Veel aan de muur door Australië, wij trokken breed

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Ja op mijn knie

Wie is jullie volgende tegenstander? Turkije

Wat gaan jullie voor deze wedstrijd verbeteren? Niets

Wat verwachten jullie van deze wedstrijd? We denken dat het fysiek zal worden maar we moeten zelf netjes blijven spelen om er niet uitgestuurd te worden.

Zijn jullie favoriet of underdog? Favoriet duh

Jouw naam: Veerle

Team: u23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Turkije

Wat was de eindscore: 3-2 gewonnen

Heb je zelf gescoord: nee

Heb je een belangrijke save gedaan: nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? 7

Hoe zou je de westrijd omschrijven: ruw

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat we zonder strafminuten de wedstrijd met groter verschil hadden kunnen winnen.

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Meerdere op mijn knie

Wie is jullie volgende tegenstander? Weten we nog niet
Het is nu knock out systeem, dwz verliezen is killing. Legt dit extra druk op je? Ja tuurlijk, zou niet goed zijn als het niet zo was denk ik!

Jouw naam: Veerle

Team: u23

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Canada

Wat was de eindscore: 13-0

Heb je zelf gescoord: ja 4 keer dacht ik

Heb je een belangrijke save gedaan: niet echt nodig geweest

Hoeveel strafminuten heb je gehad? Geen!

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven? één richtingverkeer

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat we de rust hebben kunnen bewaren in ons spel en in ons hoofd.

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee

Wie is jullie volgende tegenstander? Australië
Oh btw ik had gister tegen Turkije maar zes minuten i.p.v. zeven gekregen!

Dana

Positie in je team: rechtsvoor

Wie was je tegenstander vandaag: Australië

Wat was de eindscore: 3-4

Heb je zelf gescoord: nee

Heb je een belangrijke save gedaan: nee

Hoeveel strafminuten heb je gehad? geen

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven? Ongeveer zelfde niveau, heel weinig mensen zijn er uitgestuurd

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat als we beter samenwerken een betere uitslag kunnen hebben/maken

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Een paar op mijn arm

Veerle

Positie in je team: linksback

Wie was je tegenstander vandaag: Australië

Wat was de eindscore: 4-3

Heb je zelf gescoord: ja een strafdoelpunt

Heb je een belangrijke save gedaan: ja

Hoeveel strafminuten heb je gehad? Geen

Hoe zou je de wedstrijd willen omschrijven? Hoogstaand niveau

Wat heb je vandaag geleerd/opgestoken? Dat we super sterk zijn als team en een goede mindset hebben!

Heb je nog een mooie blauwe plek opgelopen? Nee

Wie is jullie volgende tegenstander? Colombia

De finale werd verloren met 3-7 van Colombia. Na een snelle achterstand van 2-0 werd het een echte wedstrijd. De ruststand was dan ook 2-3. Na de rust echter schakelde Colombia een tandje bij. Al snel stond het 2-6. Oranje liet de leeuwenkoppen niet hangen en bleef aanvallend spelen. De eindstand was 3-7. Gefeliciteerd met jullie prestatie! Het verslag van Veerle gaat volgen. Maar eerst de prijsuitreiking en de World Famous After Party!

_{bron foto: Facebook Nederlands Dames U23 Onderwaterhockey Team}

Na ongeveer anderhalf/twee uur gereden te hebben, kwamen we aan in Krimpen aan de IJssel. Aangekomen in de hal van het zwembad stond Mieke al op ons te wachten. Daarna moesten we wachten op de captainsmeeting, waarbij unaniem voor Jelle werd gekozen als captain.
Dit duurde te lang voor Britt en zij besloot om een spelletje te spelen.

We waren in Poule B gezet samen met SDV Sepia 1, Aqua Delfia en RBT’98.
Toen we in het zwembad waren, stond een DJ al lekkere plaatjes te draaien.

De eerste wedstrijd speelden we tegen Aqua Delfia, die we met 2-3 wonnen. Toen hadden we een uurtje pauze en speelden we tegen SDV Sepia 1, waarvan we met 8-0 wonnen. En als laatste wedstrijd vóór de kruisfinales speelden we tegen RBT’98.
RBT had bij de DJ een toepasselijk plaatje aangevraagd: Gees Meeuwis – Brabant
Natuurlijk konden wij niet achterblijven, waarna Een Kwestie Van Geduld door de speakers klonk. Dit motiveerde ons heel goed (hoewel dit voor sommigen niet nodig was…) waardoor we wonnen met 5-0.

We eindigden als eerste van de poule. Dus moesten we tegen Njord van Poule A, wat wij ‘de derby’ van de onderwaterhockey wereld vinden, haha. We wonnen deze wedstrijd met 2-4, dat betekent dus finale!
Die moesten we spelen tegen HRB uit Heemstede, waarvan iedereen al wist dat het een zware wedstrijd zou zijn. Na 10 minuten gespeeld te hebben maakte HRB de 1-0 en tijdens de laatste 2 minuten de 2-0, helaas.
Maar toch hebben we de tweede plaats binnengehaald waar iedereen heel blij mee was.

Daarna gingen we met het team eten bij een cafeetje naast het zwembad, ‘de Pannekoe’.

Ik vond het heel leuk om met zo’n gemixt team te spelen en hoop dat we dit nog eens kunnen doen ☺

Om 10 uur was het team herenigd. Iedereen had de slaap uit de oogjes gewreven, de trein- of autorit overleefd en zich in de vertrouwde zwemkleding gehesen. Samen met 3 spelers uit Weert en 1 speelster uit Hoofddorp waren we klaar om de strijd om een plek in of de A-poule of de B-poule aan te gaan.

Zo bleek uit de eerste wedstrijd; tegen Argonauta 2.Deze versloegen wij met 9-1, wat natuurlijk een mooi begin van de dag is.

In de tweede wedstrijd zetten wij deze lijn voort. Ook van VRB, welk team bestond uit een jong team, wiens botten níét gebroken mochten worden, wonnen wij met 9-1.

De derde wedstrijd ging echter minder goed. Orca Bilzen nam meteen de voorsprong met een snelle startpuck.Uiteindelijk hebben we er toch voor gezorgd dat we met een eervolle nederlaag van 4-2 het water uit kropen.

De vierde en daarmee de laatste wedstrijd was tegen Njord 1. Zij hebben ons, na vele ruzies tussen de scheidsrechters of de puck nou wel of niet uit was, met 3-1 verslagen.

Aan het eind van de dag is het voor ons, als 3e geëindigde in de groep, nog niet zeker of we de competitie voortzetten in de A-poule of de B-poule. Tenzij de plannen nog gewijzigd worden, moeten we ons de volgende keer in nog één wedstrijd tegen de nummer 3 van de andere groep bewijzen dat we de A-poule waard zijn.

Haal de tissues maar uit de kast GOV !

Bart & Pauline

De volgende competitie dag is Zondag 22 november 2015!..

De Maastrichtse onderwaterhockeyclub Astacus heeft zondag 25 oktober goed zijn slag geslagen in
de hoofdklasse van het Belgische onderwaterhockey.

Voor het eerst in ongeveer tien jaar nam er weer een volwassen team van Astacus deel aan de competitie, ditmaal de Belgische competitie. Het team bestaat uit een mix van dames en heren en ook enkele jeugdspelers kwalificeerden zich voor het competitieteam. Astacus bokste op tegen teams die vooral uit grote mannen bestonden. Het team liet zich hierdoor niet afleiden en hield stand met een goede techniek en tactiek. Na een vermoeiende dag met 7 wedstrijden van elk 2×8 minuten mocht iedereen tevreden zijn over de eindstand. 2 wedstrijden gewonnen, 1 wedstrijd gelijk gespeeld, en de overige wedstrijden verloren. Zelfs tegen de regerend kampioen Brussel wist Astacus de achterstand tot 0-3 te beperken en tegen het gevreesde team van Bilzen werd er nog één goal gescoord. Kortom, een goed begin van de competitie dit jaar voor Astacus!

Dit artikel staat ook op www.leveninmaastricht.nl. Klik hier!

Zondag 22 november was het weer zover. Astacus mocht afreizen naar Antwerpen voor de tweede competitie dag van het Belgische seizoen.

Een deel van het team moest van tevoren competitie spelen in Nederland dus Astacus was niet op volle sterkte. De eerste wedstrijd waren ze dus slechts met 7 spelers. Remco Dinjens mocht op zijn verjaardag zijn debuut maken en was stiekem een beetje zenuwachtig.
 
De eerste wedstrijd was tegen Brussel 2. Na een mooie 2-0 voorsprong van Astacus was Brussel wakker geschud en begonnen ze toch een tandje harder te zwemmen. Helaas resulteerde dat in een 3-3 gelijkspel. Toch jammer als je initieel voor stond.

De tweede wedstrijd was tegen vriendenclub Orca uit Bilzen. Waar Astacus de vorige keer nog een doelpunt wist te maken, kwamen ze dit keer niet eens in de buurt van hun tegenstanders doel. Na een stand van 10-0 kwam dan gelukkig Roger Cox en consorten aangesneld. Echter ging toen net het eind signaal en een nederlaag was een feit.

De derde wedstrijd moest er direct achteraan tegen CVD. Dana Cox en Bart Smeets hadden nog nauwelijks hun cap op of moesten al het water in. Blijkbaar zorgde de komst van wat extra wisselspelers en de hectiek daar omheen dat het adrenaline level harder begon te stromen. Astacus wist met 8-1 te winnen. Een opluchting na de vorige wedstrijd.

Eén wedstrijd rust en toen mochten ze al weer aan de vierde wedstrijd beginnen. Op volle sterkte en met goede moed tegen EPO A. Helaas was dit weer een pittigere pot en werd er vanuit Astacus slechts een keer gescoord waarbij Lieke Claassen het halve bad over zwom met Remco in haar flank. De tegenstander wist 4 keer de goal te vinden.

Wedstrijd 5 zou weer een uitdaging worden om stand te houden. 10 brede Brusselse mannen tegen het Limburgse Astacus met minimaal 3 vrouwen in het water. Ondanks hun charmes hebben ze ze niet uit de goal weten te houden en met 12-0 had Astacus verloren tegen een van de favorieten.

De een na laatste wedstrijd tegen de collega’s van Mantis. Dat was weer knokken met gelijken, en dat zag je ook terug in de uitslag. Beiden wisten hun goal leeg te houden.
Dan was het om tien over zes toch echt tijd voor de laatste wedstrijd tegen de Zuunse karpers.

Veerle Stijnen besloot toch nog even een paar uur nachtrust te pakken voor haar nachtdienst, maar gelukkig was Pauline Verhage bereid om nog een laatste potje te knallen. Astacus heeft ze nog even laten zweten. Met een spijtige 0-3 hebben ze het moeten ontgelden maar achteraf vertelde een speler van de tegenpartij dat ze hoopten op een makkelijk potje maar dat ze bedrogen uitkwamen.

Kortom, het was een dag met pieken en dalen en voor jong en oud.

Dit artikel staat ook op www.leveninmaastricht.nl Klik hier!

Voor onze wedstrijd zongen we met z’n allen luidkeels: “Wie is lelijk en heeft plezier? Lila! Lila!” Maar, mooi lila is niet lelijk. Want wat krijg je als je alle kleuren van de Nederlandse en Belgische vlag met elkaar mengt? Juist: lila! Dit kan geen toeval meer zijn zou je denken. Nou, dit is het wel. Ik kwam er net namelijk achter.

Toch vat deze yell (deels) mooi samen hoe we afgelopen zondag gespeeld hebben. Met plezier namelijk. Na de super eerste speeldag die we gehad hadden een paar weken terug, had ik toch deze dag weer wat gezonde spanning. Onze kaart met verrassingseffect was gespeeld en we wisten dat we weer sterke tegenstanders tegenover ons gingen krijgen. Ook waren we met een iets andere samenstelling dan de vorige keer. Dit keer konden Lieke en Lotte er helaas niet bij zijn, maar waren onze spitsen Iliana en Dana er gelukkig gewoon bij.

Onze eerste wedstrijd speelden we tegen Argonauta. In deze pot merkten we dat onze paar keer lila-training effect gehad hebben. We konden elkaar namelijk veel beter vinden dan de vorige speeldag en ook ik wist beter mijn positie te vinden als center. Er heerste een fijne rust in ons spel en dat heeft ons uiteindelijk gebracht tot een mooie 13 – 0 overwinning.

Na een tijdje rust tussen de wedstrijden met daarin teambespreking en iets met knetters en kanonnenvlees was het tijd voor onze tweede wedstrijd. Dit keer tegen Team West. Ik wist dat dit een spannende ging worden. En dat werd het ook. Na een spannende eerste helft waarin wij zeer zeker de toon gezet hebben, nam Team West dit op de tweede helft van ons over. We waren zeer zeker aan elkaar gewaagd. Het was een mooie wedstrijd, maar toch verloren we deze met 4 – 2.

Nu tijd dus om weer wat meer lila-uurtjes met z’n allen te maken, om ervoor te zorgen dat als we de volgende keer onze mooie badpakken uit de kast trekken, wij die toon vasthouden!

Geschreven door: Britt van Kruchten.

Op deze 2de competitie dag moesten we eerst een beslissing wedstrijd spelen tegen G.O.V. De winnaar gaat vervolgens naar de poule A en de verliezer naar poule B. Ik zou een lang verhaal over deze wedstrijd kunnen houden maar, om maar meteen met de deur in huis te vallen, wij hebben ons geplaatst voor poule B.

Ergens waren we toch wel een beetje verrast door deze uitkomst. We hadden onze kansen namelijk hoog in geschat, maar met uitslag van 8-0 tegen, is er toch duidelijke sprake van een inschattingsfout.

 
Onze eerste wedstrijd in Poule B, tegen VZV Njord 2, begon chaotisch. De organisatie had geen tijd voor ons ingeroosterd om te wisselen van cap en sticks, waardoor de helft van ons team nog op de kant stond tijdens het klinken van het start signaal. Misschien was het juist hierdoor, of omdat wij nu in het wit speelden ipv zwart bij het vorige potje,….. of misschien is dat wel allemaal bijgeloof….. en waren wij gewoon beter want we sloten deze wedstrijd winnend af met 5-0.

 
Kijk, daar kun je mee thuis komen. En natuurlijk kunnen boze tongen nu fluisteren: 1 zwaluw maakt nog geen zomer, maar in het volgende potje tegen tegen Argonauta 2 wonnen we ook met 4-0 en wat dacht je van onze winst tegen VRB die we gepakt hebben met 9-1. Ja, als we schoenen aan de voeten hadden gehad, hadden we er zeker naast gelopen.

 
Maar het tij werd gekeerd. Argonauta 1 bleek een gelijkwaardige tegenstander te zijn. Tijdens de wedstrijd werden de punten netjes verdeeld; om de beurt tikten we ieder een puntje bij. Het leek erop dat het eindsignaal zou bepalen naar welke kant het kwartje zou gaan vallen. Maar toen kregen we een strafpuck tegen. Welliswaar een dubieuse beslissing van de scheidrechter, maar deze constatering maakt geen verschil in het feit: puck tegen. We verliezen de wedstrijd nipt met 4-3.

 
Samenvattend kun je zeggen dat, nadat we de andere teams uit poule A hebben mogen aanschouwen, poule B een nog niet zo slechte uitkomst is geweest. Ik denk dat we ons kunnen plaatsen in de hogere regionen van deze poule en dit geeft de coach de kans om wat meer te experimenteren met de opstellingen.

door: Gerard Rietjens (De Peddemoeek Weert)

3de competitie dag is op 17 jan 2016.

Zondag 31 januari 2016, de dag van de derde Belgische competitieronde in Antwerpen. Onder leiding van Roger Cox, doken Sven, Bart, Ilse, Dana, Siobhan, Lieke en ikzelf met volle overtuiging onder water om de Belgische collega’s naar de oppervlakte te verjagen. Nu is mijn ervaring binnen de onderwaterhockey wereld beperkt, maar opvallend genoeg was Astacus wederom het meest divers qua teamsamenstelling. Hoewel wij op de ranglijst in de onderste regionen verblijven waren wij zonder enige twijfel het gezelligste team! Ons doel was dan ook om een zo goed mogelijk resultaat neer te zetten en op zijn minst één wedstrijd te winnen. Na mijn eerste competitieronde op 22-11-2015 had ik zelf ook een tweetal persoonlijke doelen. Ten eerste, “Voorkomen is beter dan genezen”, dus knallende hoofdpijn met de daarbij gepaarde gaande misselijkheid werd ten koste van alles bestreden ter bescherming van mijn zeer begeerde “Frietburger” die ons in het vooruitzicht was gesteld. Ten tweede, scoren!
Zeven loodzware wedstrijden stonden ons te wachten, het merendeel in het diepste wedstrijdveld. Met onze onbetwiste en krachtige strijdkreet: “Bollie Bollie Bollie…Gaas op dea Lollie!” werd onze eerste tegenstander, Brussel 1, geïntimideerd. Althans, dat was de bedoeling. Ondanks krachtig verzet en mede door tactisch spel van onze kant, werd de schade beperkt gehouden tot een 0-5 verlies. Een ingecalculeerd verlies, want de teams Brussel 1 en Orca A zijn de sterren die er met kop en schouders bovenuit steken. Na een korte pauze waren Astacus en CVD aan elkaar gewaagd, maar in de tweede helft hadden de spelers van Astacus toch de langste adem. Met name Sven van Etten, onze pijlsnelle super rivierkreeft, was een ware plaaggeest voor de tegenstander waardoor er met 5-2 werd gewonnen. Gesterkt door deze winst begonnen we aan de derde wedstrijd tegen de mannen van Mantis. Deze heren bleken helaas zowel letterlijk als figuurlijk een maatje te groot, iets dat Roger duidelijk gevoeld heeft aan zijn (bloed)neus na een fikse elleboogstoot. Er werd met 0-7 verloren. Het was ook in deze wedstrijd dat de voorhoofdsholten van Ilse niet meer beneden de 2 meter diepte kwamen zonder het gevoel te geven dat haar hoofd ging exploderen. Een zorgelijke ontwikkeling voor de nog resterende wedstrijden. Ondanks deze tegenslagen werd er opgewekt en met volle vaart gestart aan de volgende wedstrijd en was het tijd om de uitslag op het scorebord eens om te draaien. In een solide wedstrijd werd Brussel 2 met een stevige 7-0 verslagen!
Na een halve dag snorkelen was het team in evenwicht met 2x winst en verlies. Half gedrogeerd met neusspray, Paracetamol en Ibuprofen bleef Ilse dapper doorgaan. Het mocht helaas niet baten, vanaf de vijfde wedstrijd werd besloten om de strijd te continueren in de gelederen van Orca B die hun wedstrijden in een ondieper veld afwerkten. In ruil kregen wij versterking van onze vrienden Davy, Katrien en Patrick. Dit was geen overbodige luxe tegen Orca A, maar ondanks extra man- en vrouwkracht werd deze wedstrijd met 1-10 verloren. Steeds vermoeider moesten hierna nog twee wedstrijden worden afgerond. De voorlaatste strijd tegen Epo A was een gelijkwaardig gevecht waar Epo nipt aan het langste eind trok, de stand werd 1-2.
De Zuunse Karpers kwamen als laatste naar voren als opponent. Nog eenmaal volledig opgepept door onze strijdkreet “Bollie Bollie Bollie…Gaas op dea Lollie!” doken we onder water. Wederom een zeer gelijkwaardige strijd waarin beide teams over en weer kansen kregen. Bij een stand van 2-2, na goed voorbereidend werk van ons middenveld, werd ik via een pas van Sven gelanceerd richting de goal. Met de puck aan mijn stick zwom ik richting de goal, waakzaam op tegenstanders die mij ieder moment nog in de weg konden gaan liggen. Gelukkig hadden de Karpers geen achtervolging ingezet, want vlak voor de goal gleed de puck onder mijn stick door en bleef steken tegen de rand van de doelbak. Onder het motto “Want drin is drin en jool is jool, zal miech ejaal zieë wie ze vool” worstelde ik de puck alsnog het doel in! Helaas niet de winnende, maar voor mij zeker de meest memorabele, de eindstand werd 3-3. Na het laatste fluitsignaal verlieten we Antwerpen met opgeheven hoofd op weg naar onze hoofdprijs van de dag, de “Frietburger”!

Mission accomplished!

Dag 4 van de Belgische competitie werd gespeeld door onze team captain Roger, Dana, Lieke, Remco, Ellen, Bart en natuurlijk ikzelf.

Dag 4 startte voor ons team om 13:42 tegen de Zuunse karpers.
Normaal gezien is de eerste wedstrijd een beetje een tegenvaller voor sommigen, en word er niet op ons allerbest gespeeld. Maar deze wedstrijd tegen de karpers ging verassend goed de eerste goal viel al binnen de eerste paar minuten van de wedstrijd. Er werd uiteindelijk een eindscore van 3-1 behaald, wat ons zelfvertrouwen natuurlijk een boost gaf! Direct na de wedstrijd zijn Sven en ik direct bij ons veld gebleven om de wedstrijd van Mantis tegen BUWH1 te scheidsen.

Onze tweede wedstrijd werd gespeeld tegen onze Belgische vrienden van het Orca bilzen A team. Echter waren wij niet opgewassen tegen het niveau van Orca A. Ter verzachting hebben wij gebruik gemaakt van 2 leden van het Orca bilzen B team, namelijk Katrien en Magali. Zij hebben onze nederlaag net even iets minder vernederend gemaakt dan dat het zou worden. Wij hebben redelijk wat weerstand kunnen bieden in de wedstrijd en hebben de wedstrijd afgesloten met 0-7.

Direct daarna hebben wij een wedstrijd gespeeld tegen CVD. Deze wedstrijd was niet bepaald moeilijk aangezien wij net op het niveau van Orca gespeeld hadden en ondertussen al helemaal opgewarmd waren. Er werd enorm goed samengespeeld en de goals werden mooi afgemaakt. Kortom weer een wedstrijd die wij tevreden hebben afgesloten met een score van 4-1

De wedstrijd hierna werd afgelast omdat BUWH2 niet aanwezig kon zijn met hun team. Daardoor hadden wij een lange pauze om op adem te komen en even iets te eten en te drinken. Mede door dit voorval moesten wij de wedstrijd van BUWH1 tegen CVD maar liefst een heel team van scheidsrechters leveren. Lieke en Ellen waren de 2 waterscheidsrechters ik stond aan de kant en Dana stond mij bij met de puntentelling en alle administratie van de wedstrijd.

Na onze lange pauze moesten wij weer het water in voor een wedstrijd tegen onze meest gewaagde tegenstander BUWH1. Deze wedstrijd verliep stroef en onze versterking van het Orca B team mocht helaas niet baten. Het team van Brussel speelde ons helaas met teveel gemak eruit, wat voor enige frustratie zorgden bij sommigen van ons team. Ook deze wedstrijd werd afgesloten met een nederlaag van 0-7

Tenslotte kwam onze laatste wedstrijd tegen Mantis. De wedstrijden met Mantis zijn altijd leuk dit team heeft namelijk ongeveer hetzelfde niveau als ons. Dit team speelde heel erg fair en het ging zeer gelijk op de hele wedstrijd, ik had een aantal wedstrijden ervoor mijzelf al afgevraagd hoe ik nou het beste de startpuck kon winnen en behouden en met een idee van lieke en een hele mooie samenwerking van het team werd de startpuck omgetoverd in een hele mooie goal. Dit was een hele fijne wedstrijd en een mooie afsluiter van de dag. De wedstrijd is afgelopen met een 4-3 winst voor ons.

Deze onderwaterhockey dag hebben wij tevreden en denk ik ondertussen traditiegetrouw deze Belgische competitie? afgesloten met een lekkere frietburger 😀

Jelle

Team Lila

Het debuut van de Limburgse Ladies, voor intimi LiLa, uitkomend onder de verenigingsnaam Astacus, vond plaats op zondag 8 november 2015.

Een gemengd team van Belgisch Limburgse dames en Nederlands Limburgse dames doet vanaf dit seizoen mee met de Nederlandse damescompetitie.

De meeste dames kenden elkaar al wel uit de onderwaterhockeywereld maar in deze formatie is er nog nooit gespeeld.

Enkele van de dames kwamen eerder al uit voor het Nederlandse nationale team en het Belgische nationale team. Met onze nieuwe, paarse, badpakken in de tas, vertrokken we naar het KNZB zwembad in Zeist.

De eerste speeldag heerste er een gezonde spanning. Iedereen was vooral erg benieuwd over wat we samen konden neerzetten. Met onze coach, Niels Balens, hadden we kort wat basisprincipes doorgenomen en toen was het al tijd voor het moment van de waarheid. De eerste wedstrijd was het aftasten wat is mijn plek in het team en in het spel, wat heb je aan je medespeelster, en hoe kunnen we elkaar versterken? Het was een partij waarbij we nipt op voorsprong kwamen en de eerste helft toch flink moesten knokken om deze voorsprong te behouden.

De tweede helft gingen we na een korte peptalk vlot van start en wisten we uiteindelijk met 5-2 te winnen van een geduchte tegenstander, namelijk de heersend kampioenen GOV! Een team met veel ervaren speelsters die zich goed vast wisten te bijten in de puck en het ons zeker lastig heeft gemaakt daar in de hoek van het zwembad, tot frustraties aan toe. De andere teams wisten natuurlijk niet wie we waren en waren volgens mij wat overdonderd over wat wij in huis hadden, en wij zelf volgens mij ook een beetje. Zoals onze coach het noemde: “de kaart met het verrassingseffect is gespeeld, nu weten ze wat ze kunnen verwachten”.

Nadat we de eerste partij geanalyseerd hadden en we elkaar tips hadden gegeven, was het tijd voor de tweede en laatste partij van deze eerste competitiedag. Een knallend begin en al snel stonden we met 1-0 voor. Na een fantastische actie van onze laatste “man” Ellen, die zo 4 speelsters voorbij zwom en een glansrijke goal maakte via de linker flank, konden we deze laatste wedstrijd maar op een manier afsluiten, een 12-0 overwinning op Dordrecht was een feit.
Iedereen heeft een fantastische dag beleefd en de team spirit en het enthousiasme zit er goed in. Een goede eerste start! Wij kijken uit naar de volgende competitiedag!

Helaas missen we vandaag enkele spelers, maar het team speelt steeds beter samen.
Onze eerste wedstrijd is tegen Argonauta 2, waarbij het afwachten is welk team Argonauta samengesteld heeft. Het begin is goed, wij maken de eerste en tweede goal, 2-0! Hierna begint Argonauta steeds beter in zijn spel te komen. Zij maken de aansluitingstreffer en dringen ons terug op onze eigen helft. Gelukkig weten we het vol te houden tot het eindsignaal.

En dan u tegen Argonauta 1. Weer starten we goed aan de wedstrijd, 1-0. Maar Argonauta komt terug. Ze scoren 3x achter elkaar, iedere keer via een uitbraak. Gelukkig maken we de aansluitingstreffer 2-3, maar doordat we nu een wissel minder hebben, kunnen we niet meer scoren. Argonauta doet dat wel, eindstand 2-5.

Na de 2 sterkste tegenstanders gehad te hebben spelen we eerst tegen Njord 2. Dit wordt 7-2, waarbij de 2 tegendoelpunten niet nodig waren. Wel was er een mooi doelpunt door vanaf de startpuck direct te scoren met een mooie solo.

De laatste wedstrijd tegen VRB. Volgens mij zat iedereen te slapen, want VRB scoort als eerste; 0-1 achter! Na een kleine stemverheffing van mij en onderling commentaar, werd hierna wel goed samengespeeld: 8-1

De stand tot nu toe:

Alles is nog mogelijk op de laatste competitiedag!!

De eerste wedstrijd speelt Astacus tegen Argonauta (Breda). Hierin spelen een aantal zeer ervaren hockeyers. Argonauta neemt een voorsprong met 4 doelpunten, hierna komen we eindelijk iets beter in ons spel. Desondanks verliezen we met 5-7.

De wedstrijd tegen Calamari (Groningen) verloopt al veel beter vanaf het begin. Na een voorsprong opgebouwd te hebben (6-0), neemt iedereen gas terug. Eindstand 9-3.

De organiserende club (Galathea) heeft 2 teams ingeschreven, waarvan het team Je Moeder met 5-3 wordt verslagen.

Ook de volgende wedstrijd tegen Aqua Delfia wordt met dezelfde cijfers gewonnen, 5-3.

De wedstrijd tegen het andere team van Galathea (Je Zusje) werd een hele spannende. Binnen enkele minuten staan we achter met 0-2. Als daarna ook een speler met 2 minuten eruit wordt gestuurd, loopt de achterstand op tot 0-4. Als het team weer compleet scoren we eindelijk, 1-4.
Hierna valt al snel 2-4, waardoor we meer vertrouwen krijgen. De tegenstander wordt ook onrustiger. En inderdaad, we buigen de achterstand om in 4-4. Met de laatste krachtinspanningen en in de laatste minuut scoren wij 5-4! Gewonnen!

Als laatste spelen we tegen onze provinciegenoot ZON. Hoewel ZON zeer sterk begint, winnen we deze wedstrijd met 6-0.

Einduitslag:

1. Argonauta
2. Astacus
3. Je Zusje
4. Je Moeder
5. Aqua Delfia
6. Calamari

Op zondag de 3e juli hadden we het plan gevat om op een andere manier dan middels de ‘gebruikelijke’ BBQ het seizoen te eindigen.

Op een steenworp van het oude bekende Steinerbos zwembad ligt een mooie midgetgolf baan waar we bovenwater onze stick handeling zouden gaan testen. Een makkie immers nu kunnen we ademhalen, het grootste excuus valt nu weg!

Nadat de tachtig plus eigenaar ons haarfijn de spelregels uitlegde met de serieusheid van een schaaktweekamp tussen Karpov en Kasparov, konden we ons op de holes gaan uitleven. In 5 groepen van allerlei pluimage gingen we aan de slag. Verdeeld met ouders/broers/zussen/kinderen van en echtgenotes hebben we een super gezellige middag gehad. Twee hele kleine regenbuitjes (een owh activiteit zonder nat te worden kan natuurlijk niet) konden de pret niet drukken. Zoals jullie kunnen zien in de bijgevoegde foto’s was het voor de meesten écht ontspannen

Onze dames stonden er op hun Paasbest op, dus met tasje, je weet immers nooit hoe de dag vordert en wie je tegenkomt,

en dan is er zoals áltijd één bloedfanatieke speler die onder het mom van ontspanning de winst wil pakken…..

Na het golfen zijn we naar Geulle gereden om daar lekker te gaan uiteten en een ijsje te smikkelen. Net vóór het eten werd de prijsuitreiking gedaan en werden de medailles verdeeld (sommigen konden anders van de spanning niet gaan eten). Wat opviel was dat alle individuele nummers gewonnen werden door Niet-onderwaterhockeyers, maar goed het was voor lol hé Tamara, winnaar van de hoogste score, de meeste hole in ones en het beste team.

Daarna hebben we ons het eten en het ijs lekker laten smaken en kwam er, nadat we uitgelachen en verteld waren, een eind aan deze zeer gezellige dag.

Eindelijk, na jaren was gister dan het moment dat Astacusweer deel ging nemen aan de Nederlandse competitie en wel in de eerste klasse. Vol goede moed begon onze dag om 08.00 met het vertrek vanuit de carpoolplaats in Urmond. Eenmaal aangekomen in het zwembad in Zeist stond er voor 5 personen van ons team de taak om de eerste wedstrijd te scheidsen. Meteen na het scheidsen van het eerste potje, was het de beurt aan onszelf. Watervrienden Hoofddrop stond als eerste op het programma. Een belangrijke wedstrijd aangezien Watervrienden Hoofddrop vorig jaar als voorlaatste is geëindigd. Wanneer we van hun zouden winnen kunnen wij er stiekem van uit gaan dat we een goede kans maken om niet als laatste te eindigen in de eerste klasse.
Exact om 10.55 begon onze wedstrijd. Al vrij snel werd het 0-1 voor Watervrienden Hoofddorp. Shit! We zullen toch echt beter ons best moeten doen om het niet 0-2 te laten worden. Bij iedereen van het team viel dit kwartje gelukkig op tijd waardoor wij uiteindelijk met een mooie 7-2 hebben gewonnen. Yesssss, die is binnen. Na de wedstrijd hadden we een evaluatie over de wedstrijd. Vervolgens moesten wij 2 uur lang wachten voordat de 2e wedstrijd op het programma stond. De ene persoon gaat langs bij bekende spelers die ook aanwezig zijn in het zwembad, de andere die luister lekker wat muziek en weer een andere speelt een leuk spelletje HallieGallie. Iedereen deed zijn of haar ding waar hij/zij zich prettig bij voelde. Na 2 uurtjes wachten was het dan weer zo ver: wedstrijd nummer 2 stond op het programma en wel tegen GOV 1. Een team dat bestaat uit volwassen mannen die zeer puck-vast zijn en tot wel 4 meter ver kunnen schieten. De enige manier hoe wij deze tegenstander konden verrassen was door onze snelheid in combinatie met onze conditie. Helaas hebben wij niet ons spel kunnen spelen waardoor wij uiteindelijk met 4-7 hebben verloren. Geen slechte wedstrijd maar helaas niet helemaal ons spel kunnen spelen. Ook deze wedstrijd hebben wij na afloop geanalyseerd zodat we verbeterpunten konden meenemen naar de laatste wedstrijd tegen Barracuda. Tussen de 2e en 3e wedstrijd zat een goed anderhalf uur, voldoende tijd om op te laden voor de laatste wedstrijd. Barracuda, een team met zowel snelle zwemmers als met technische hockeyers dus een moeilijke tegenstander. Helaas is het ons niet gelukt om te winnen maar kunnen we wel terugkijken op de beste wedstrijd van de dag. Iedereen speelde goed samen en er zijn een paar mooie acties uit gekomen. De eindstand is 1-10 geworden.
Terugkijkend was het een superleuke dag waarbij iedereen dingen heeft kunnen leren. Astacus heeft haar visitekaartje afgeven en de teams kunnen zich gaan voorbereiden op een sterker Astacus de volgende speeldagen. Iedereen bedankt en ik kijk uit naar de volgende wedstrijden die we samen gaan spelen!
Sven van Etten

Zondag 20 november was het weer zover. Speeldag 2 in Antwerpen om ons beste beentje voor te zetten in de Belgische competitie. We wisten van te voren dat we met een kleine hick-up zaten. Er werd nl. óók in Zeist jeugdcompetitie gespeeld op dezelfde dag. En laat nu Astacus’ seniorenteam van oudsher uit, gevuld zijn met enkele jeugdspelers. Bovendien was Roger als jeugdtrainer er niet bij als vaste waarde in het seniorenteam. Maar geen nood. Het speelschema was ons gunstig gezind. We hoefden pas de eerste wedstrijd om 14.23u te spelen. En we waren met 5 man (Niels Stijnen, Mieke vd Kerkhof, Sven van Etten, Tom Hondong en Raymond Smeets). Bovendien had Roger storm in de rug en had hij aangegeven ETA 14.30u aanwezig te zijn. Ietsje harder zwemmen en dan zou het allemaal goed komen. Ware het niet dat Tom verlaat was door een afspraak die zich niet aan de afspraak hield. En toen waren het nog maar 4 Rivierkreeften die de eer hoog moesten houden. Pot 1 is tegen CVD uit Antwerpen. Een geduchte tegenstander. Met ons tactische spelletje, snelheid en inzet scoren we nét niet de 1-0. CVD beukt een gaatje in ons kwartet en scoort na een paar minuten. Geen probleem, de wedstrijd duurt nog lang. Wederom komen we akelig dichtbij maar is het CVD dat scoort. We geven de moed niet op en knokken ons, steeds wanhopiger naar de kant kijkende waar de hulptroepen bleven, naar onze eerste tegentreffer. Ondanks ons goede samenspelen is 4 tegen deze 6 íetsje teveel van het goede. We gooien er maar een time-out in. Ff op adem komen. Bespreken hoeven we niks. We liggen op de juiste plaats, op de bodem en qua inzet is er niets mis. Uithijgen en opnieuw beginnen. Het lukt ons helaas niet om de ruststand op 1-3 te houden. In de laatste seconden scoort Antwerpen de 1-4. Het wordt nu een flinke kluif om nog te winnen…Dan komt Roger het zwembad op gerend. Eindelijk een mannetje erbij. En met de titel ‘most valueable player’ van de selectraining van gisteren op zak heeft deze kerel vleugels. Helaas te laat voor t begin van de 2e helft, en dus scoort CVD de 1-5. Nog 11 minuten te gaan! Geen man overboord. Jetzt geht’s los! Als een geoliede machine beginnen we te hockeyen. In de tussentijd horen we ook nog dat Bart, Pauline en Dana niet meer aan de wedstrijd mee mogen doen om een vage reden. Tijd om te protesteren hebben we niet want de klok loopt door. Dan maar met z’n vijven door! En we scoren de ene na de andere goal. De tijd is natuurlijk niet aan onze zijde maar een minuut voor tijd scoren we 5-5. Snel terug naar de kant en dan er voor de laatste keer vol op. In de laatste 15 seconden scoren we de 6-5. Een fantastische prestatie. Onze sportieve tegenstander is vol lof over ons spel en de geleverde prestatie.

De 2e wedstrijd van de dag is tegen BUWH 3. Op papier een niet al te moeilijke wedstrijd. Tom is inmiddels aangesloten. Nadat we binnen enkele minuten al ruim voor staan besluit ik de teams op te splitsen. Beter voor ons, komen we tenminste aan hockeyen toe en ook beter voor BUWH 3, want ze kwamen er écht niet aan te pas. Afwisselend was het Roger met zijn jeugd en Mieke of de andere helft van het team Tom, Sven Niels en Raymond die in het water lagen. Uitslag 16-1. Lekkere opwarming voor de derby’s tegen Orca die eraan komen.

De eerste Orca die eraan moet gaan geloven is Orca E, het team onder leiding van Ellen. Vandaag zonder Ellen vanwege ziekte. En ook zonder Koen. Maar nooit te onderschatten. Met onze spitsen Tom en Sven openen we de aanval. Bilzen is verrast en de middenlinie (Niels S, Raymond en Roger) sluit het middenveld op als ware het een kluis. 1-0 voor ons! We pakken er nog 1 bij in de zelfde samenstelling en wederom scoren we waarna we onze wissels gaan gebruiken. Alle spelers worden ingezet en gerouleerd. Uiteindelijk winnen we dik verdiend met 6-1.

Nog 1 wedstrijd te gaan. En wel tegen Orca A, van Andy, zonder Andy want die is in de eerste wedstrijd uitgevallen met een gapende handwond. 4 hechtingen voor de liefhebbers.

Wederom starten we met onze sprintkanonnen. Bilzen heeft geen antwoord op deze tsunami en laat zich door ons verrassen. 1-0! Dan is het Bilzen dat langzamerhand zichzelf herpakt en de 1-1 scoort. Echter hun kruit is hiermee verschoten. De ene na de ander mooie aanval wordt opgezet en onze dames Dana en Pauline worden vrij gezet om te scoren. Einduitslag wordt 9-2.

Uiteindelijk is dit resultaat zelfs genoeg om de 1e plaats in deze poule in de wacht te slepen! Op naar de finales! We hebben er zin in!

Groeten Raymond Smeets

Zondag 27 november was het weer zo ver, de competitie in Zeist.
Met z’n achten (Roger, Ellen, Patrick, Katrien, Davy, Dana, Bart en Pauline) stapte we die ochtend alweer vroeg in de auto om twee wedstrijden te spelen, wedstrijden waarvan we wisten dat ze ons goed moe zouden maken. We moesten namelijk tegen niemand minder dan de twee potentiële winnaars van de eerste klasse; Njord 1 en GOV2.
De eerste wedstrijd die we moesten spelen was tegen Njord. Het eerste goal van dit sterke team konden we lang uitstellen, maar toen de 1-0 eenmaal was gevallen maakten ze ook al snel een tweede doelpunt en een derde. Maar we gaven de hoop niet op, met z’n allen sprinten we naar de doelbak om ons eerste doelpunt te maken, er kwam alleen wat tussen. De tegenstander maakte een fout, maar nog niet getreurd hierdoor kregen wij een puck voor. Tenminste dat was de bedoeling, doordat de scheidsrechters het niet helemaal met elkaar eens waren werd er een time-out door hun aangevraagd. Na een paar zenuwslopende minuten, zo voelde het ten minste, werd er besloten dat we geen vrije puck voor kregen maar een penalty goal, dat betekende dat wij een doelpunt kregen! Dus werd het 3-1 nog steeds in het voordeel van Njord. Maar ondanks dat ons vertrouwen weer helemaal terug kwam maakten ze die eerste helft nog een doelpunt, wat betekende dat de tussenstand 4-1 was. In de tweede helft van de wedstrijd gebeurde niet veel meer dan dat er nog twee doelpunten werden gemaakt in onze doelbak. Dit betekende een eindstand van 6-1 in het voordeel van Njord.
Ongeveer anderhalf uur later mochten we met nieuwe moed beginnen aan de wedstrijd tegen GOV 2. Deze wedstrijd was zwaar en alles behalve in ons voordeel. Tegen deze grote, sterke mannen was ons team die een heleboel spelers miste niet opgewassen. De eerste helft wisten we de schade nog een beetje te beperken en die eindigde in 7-0 voor GOV 2. Maar de tweede helft leken deze mannen nog veel meer nieuwe energie te hebben en kregen ze zichzelf op de 16-0 voorsprong waar we ook mee eindigde.
Ondanks dat we vroeg uit ons bed waren gegaan om een heleboel tegendoelpunten binnen te halen hebben we een leerzame dag gehad en gaan we er op de derde competitie dag van de eerste klasse er natuurlijk weer helemaal voor, met hopelijk wat meer spelers en kracht.

Eerst en vooral: voor iedereen de beste wensen voor dit nieuwe jaar!
Nu de feestdagen weer voorbij zijn is het weer tijd om te hockeyen. Zonder nog samen te kunnen trainen moest er namelijk zondag 8 januari alweer een speeldag van de eerste klasse in de Nederlandse competitie worden afgewerkt. Lieke, Sven, ikzelf en nog een vriendin van Lieke vertrokken vanaf Maastricht richting Zeist. Roger, Bart, Pauline en Ellen verzamelden in Urmond op de Parking en Veerle en Patrick zouden ieder zelf naar Zeist rijden. Jelle zouden we ophalen aan het station van Zeist waar ook de vriendin van Lieke werd afgezet. Het was een lange rit aangezien er maar 50 kilometer per uur mocht gereden worden in plaats van 130 vanwege de dichte mist, ondanks dit waren we nog ruim op tijd in het zwembad waar Patrick ons al zat op te wachten. Tijd om ons om te kleden en als Veerle arriveert zullen we de tactiek even bespreken. Om half 10 besloten we toch maar even om Veerle te bellen want ze was er nog steeds niet. Aan telefoon kregen we van een nog half slapende Veerle te horen dat ze haar had overslapen en we het dus zonder haar zouden moeten doen. Naast Veerle moesten we ook Katrien (gebroken teen), Dana en Remco missen deze speeldag.
Na een korte bespreking van de tactiek was het zover, onze eerste wedstrijd van de dag tegen Njord. We boden goed weerstand in het begin ban de wedstrijd maar kwamen helaas toch 1-0 achter te staan. Ondanks dit konden we ons goed spel voort zetten en maakte Sven er 1-1 van! Jammer maar helaas gaven we te veel ruimtes weg en zaten we niet vlug genoeg op de tegenstander wanneer ze de puck hadden, hierdoor verloren we de wedstrijd uiteindelijk met 8-1.
Onze tweede wedstrijd was er een tegen GOV2. In deze wedstrijd hadden we hetzelfde probleem als de eerste, we gaven nog te vaak ruimtes weg en zaten ook hier niet vlug genoeg op de tegenstanders waardoor we verloren met 10-0.
Ondanks het verlies in beide wedstrijden vond ik het een leuke en zeer leerrijke dag.

In de reguliere competitie zijn we, doordat we de laatste competitiedag vanwege ziektes/blessures en werk niet aanwezig konden zijn en dus forfait moesten geven, als 4e geëindigd.

De beker begint met een indeling via lot bepaald. Vanaf dan worden de teams in 2 groepen verdeeld en via een vast speelschema wordt dan de route naar de finales bepaald door winst of verlies. Net zoals in het bekervoetbal.

Onze eerste wedstrijd is tegen de Sharkies. Dit is een beginnend damesteam van EPO uit Louvain la Neuve. We starten met maar 6 spelers omdat gelijktijdig in Zeist de jeugdcompetitie gespeeld wordt waardoor Roger, Jelle en Pauline later komen. De startzwemmers zijn: Sven, Lieke, Remco, Tom, Veerle en Raymond.

De tegenstand is minder dan we verwachtten. De dames komen er niet aan te pas en mede geholpen door onze nieuwe zwem outfits, maken we op een wedstrijd van 2x 12 min. er uiteindelijk 18-0 van. Lekkere opwarmer.

Wedstrijd nummer 2, als we deze winnen staan we in de halve finale, spelen we tegen Akula. Roger, Jelle en Pauline zijn inmiddels gearriveerd waardoor Remco weer naar huis gaat omdat hij nog dienst heeft.
We krijgen wat meer tegenstand dan in de eerste wedstrijd maar de tegenstander haalt alle trucen uit de doos om ons af te stoppen. De wedstrijd wordt veelvuldig stilgelegd vanwege overtredingen van hun zijde. Gelukkig houden de scheidsrechters de wedstrijd goed in de hand. De einduitslag wordt 8-1 voor ons.

In de halve finale moeten we aantreden tegen de geduchte tegenstander uit Bilzen, Orca. Zij zijn er op gebrand om de beker te pakken nadat ze wederom naast het kampioenschap gegrepen hebben. Ze hebben hun allersterkste team opgesteld en starten furieus. Wij ook, maar hun efficiency is vele malen hoger en na luttele minuten staan we dan ook al met 2-0 achter. Achterin wordt de zaak door ons gecontroleerd omgegooid Raymond gaat in de bak liggen, Veerle op de flank en Roger in het centrum. Dit werkt in zoverre goed dat Bilzen niet meer als een mes door de boter snijdt. Hoewel het krachtsverschil groot blijft, kunnen we onze (nieuwe ) huid duur verkopen. De armada krijgen we zelfs een keer helemaal gestopt en het doel om bij hun te scoren lukt ook nog. Al met al een flink pak slaag gekregen met 13-1, maar tevreden.

We gaan nu meteen erachteraan de kleine finale spelen. Ditmaal is het maar 5 minuten rust en dan weer vol gas er tegenaan. We houden onze laatste configuratie aan tegen EPO. Zij hebben dik verloren van BUWH1. Binnen enkele minuten blijkt dat we aan een echt schaakspel begonnen zijn. Er worden geen rushes gemaakt, het spel vliegt niet van links naar rechts, maar voor iedere centimeter wordt en moet er geknokt worden. Wederom hebben we een paar kundige scheidsrechters in het water liggen, wat ook wel vermeld mag worden. De gemaakte fouten worden gezien en bestraft waardoor de wedstrijd, ondanks het fysieke karakter, nooit de intentie heeft om te escaleren. Het gaat immers wel om plek 3! Er staat maw wel iets op het spel. Halverwege de eerste helft slagen we erin om een gaatje te vinden en te scoren. Wat ook de ruststand wordt. Na de pauze, het zelfde laken een pak. Het lijkt wel American Football qua ‘landveroveren’. Beetje naar links, beetje naar rechts. En dan na wederom een fout in de verdediging van EPO als gevolg van onze druk, wordt er uit een vrije pucksituatie door ons weer gescoord, 2-0. Dit gaan we echt niet meer uit handen geven! EPO start met hun slotoffensief. Na heel lang slagen ze er uiteindelijk een paar minuten voor tijd, om te scoren. 2-1. Een terechte uitslag en Astacus pakt plek 3!

De grote finale tussen BUWH 1 en Orca Bilzen eindigt na een sterk begin van Bilzen uiteindelijk toch in een dikke winst voor Brussel met 4-1 waardoor zij er met hun 3e dubbel in 3 jaar vandoor gaan.

De winnaars van de Coupe de Belgique 2017:

Vandaag, zondag 16 april 2017, is het officieel precies 30 jaar geleden dat Onderwaterhockeyclub Astacus opgericht werd! Dit vieren we met een nieuw logo en voor het eerst hebben we eigen ontworpen tenue. Tevens organiseren wij het Open Limburgs Kampioenschap volgende week zondag, 23 april 2017, in het Geusseltbad te Maastricht en in het najaar gaan we nog een knaller van een toernooi doen! Ons enthousiasme is in de jaren alleen nog maar toegenomen. Wij zijn klaar voor de komende 30 jaar!

Belgisch kampioenschap ronde 3, 5 februari

Zondag jl. was het zover, ronde 3 in de Belgische competitie.

Dankzij onze performance in de voorgaande ronden zitten we nu in de race voor de plaatsen 1 t/m 4.

Het zal een heuse kluif worden om ons staande te houden. We zijn nl met afstand het team met de jongste spelers (en ook de oudste 🙂 ), meest onervaren en ook de ploeg met de meeste dames.

We zullen vandaag uit 3 windhoeken komen. Tom uit het Zuid-Westen, de dames Veerle, Lieke en Dana vanuit Zeist omdat ze eerst nog ‘even’ een competitie met Lila moesten spelen de bikkels, en dan Pauline, Bart, Roger, Remco en Raymond vanuit ‘Maastricht’. Tov van vorige speeldag missen we Sven en Niels (geblesseerd) en Mieke (verhinderd). Een flinke aderlating dus.

Onze eerste wedstrijd was tegen Bilzen A(ndy). Vorige competitiedag verslagen, maar toen waren ze aangeschoten wild. Andy kon niet meespelen omdat hij zijn pols opengesneden had en Patrick die zijn knie ‘in puin’ had liggen.
Nu waren beiden hersteld en voor de gelegenheid was er nog een Kiwi ingevlogen.

We waren zeker niet scherp bij het begin van de wedstrijd. Allereerst sliepen we bij het begin van het signaal. Bilzen lag bij wijze van spreken al bij onze goal toen wij pas in de gaten hadden dat we begonnen waren. Binnen een minuut stond het dan ook al 2-0 achter. En dat ook nog op het diepe gedeelte van het bad, 3m, wat Bilzen niet gewend is en waar wij 2,5u per week op trainen…

We komen helemaal niet in de wedstrijd en verliezen kansloos met 13-2.

De 2e wedstrijd is tegen Zuunse Karpers. Een ploeg met flinke jongens en ook enkele spelers die in de Nationale Belgische ploeg spelen.

Ook nu spelen we niet genoeg gefocust. We hebben voorin te weinig slagkracht en snelheid om Zuunse onder druk te zetten. Toch zetten we ons beste beentje voor en laten we niet zonder slag of stoot over ons heenlopen. Bij een stand van 9-2 voor Zuunse ontploft het spel. Zonder aantoonbare reden wordt de duikbril van Raymond afgetrokken zonder dat er een puck in de buurt is. En dat alleen maar omdat hun aanval stuk liep op de gelegenheidskeeper. Toen er andersom aan de rem getrokken werd, ontplofte het lont in het kruit. Scheidsrechters erbij, toernooileider erbij en koortsachtig overleg. Beide ploegen krijgen een waarschuwing zich te gedragen en verder te gaan met het spel op een normale manier. De break werkte prima voor ons. Het resterende gedeelte van de wedstrijd winnen we doordat we hockeyend kunnen laten zien wat we waard zijn. Einduitslag 11-5 voor Zuunse, welke na afloop hun excuses komen aanbieden voor hun ontvlambare gedrag bij tegenslag.

De laatste wedstrijd is tegen de regerend recordkampioen BUWH uit Brussel. Een internationaal gezelschap, zonder vrouwen maar wel met diverse internationals. Dit wordt een kluif om deze binnen de 20-0 te houden, terwijl Lieke zelfs spreekt van een doelpunt vóór voor ons (iets wat Zuunse en Bilzen in ieder geval niet gelukt was…)

Het tempo ligt hoog, de scheidsrechters zien niet alle overtredingen maar Brussel is gewoon beter. Met name als wij uitbreken weten ze razendsnel ons de puck af te nemen en dan een slachting aan te richten met hun snelle uitbraken. Ook Brussel heeft moeite met onze Do or Die inzet. Op het laatst weten we de puck klem te houden in de hoeken (niet leuk, wel effectief als je niet afgeslacht wil worden!) en drijven Brussel tot wanhoop. Het eindsignaal klinkt bij 18-0. Tsja, wat moeten we erover zeggen? Zuunse verloor met 22-0, Bilzen A met 8-0. Terechte nederlaag en kampioen in spé.

Volgende speeldag hopelijk weer met een aangevuld team om Astacus toch op plek 3 te krijgen.

Raymond

Verliezen en toch met een redelijk goed gevoel naar huis voelt toch een beetje vreemd, maar ik denk dat er zeker een aantal zwemmers het met mij eens zijn.

Laten we bij het begin beginnen. zaterdagavond het bericht van Roger dat onze eerste wedstrijd tegen de watervrienden niet door gaat. Een wedstrijd die we dachten te kunnen winnen. Zij staan laatste en wij een na laatste in het klassement. Maar doordat we moesten scheidsen moesten we toch om 10.00 uur aanwezig zijn. Als team besloten we toch maar om met z’n allen om 10.00 uur aanwezig te zijn aangezien we de tijd wel konden gebruiken voor wat tactiektraining. Vol goede moed op naar t noorden, de sneeuw kwam ons letterlijk tegemoet. En tegen de tijd dat we in Zeist waren was alles om ons heen wit.

Barracuda stelde al gauw voor om onze laatste wedstrijd naar voren te halen. Dat hield in dat we na het scheidsen meteen volle bak er tegen aan moesten, geen tijd meer om iets door te nemen etc.. Of het daar aan gelegen heeft weet ik niet, maar we werden keihard ingemaakt. We lagen niet klaar, werkten niet samen en wisten slechts 1 x te scoren. Met een 1-12 op het scorebord verlieten we beteuterd het water.

Zoals het een goede captain betaamd werd er een flinke speech gegeven en wisten we elkaar op te peppen. Iedereen ging er met goede moed weer tegen aan!
De tweede wedstrijd was tegen GOV 1. We hadden een goede start en alle punten die we besproken hadden werden goed meegenomen in deze pot. Compact spelen, flanken dichthouden, achter je schot aanzwemmen etc. De eerste 2 goals vielen helaas bij ons. Maar daar was toch enige tijd voor nodig en we wisten goed weerstand te bieden. En terwijl Ellen zich onderwater nog even verontschuldigde alvorens een goede pas te geven, wisten we dan toch eindelijk een goal te maken! 1-2! Er zat nog meer in voelden we, maar hoe hard we ook knokten en hoe goed we ook samen speelden… de daarop volgende goals waren van de tegenpartij. Ze waren toch wat te sterk. De eindstand 1-5.
Ondanks 2 verloren partijen zeker een leerzame dag met een stijle leercurve van het team!
Op naar de volgende!

In zwembad de Geusselt Maastricht is het team van Astacus kampioen van beide Limburgen geworden.

Overal in Limburg, van noord tot zuid, zijn dagelijks de hallen en velden gevuld met jeugdige sporters. Kinderen die dromen van een grote carrière of gewoon genieten van hun passie. Vandaag: Isa Theunissen.
SVEN POELS

Geusseltbad in Maastricht, zondag middag om 14.15 uur. Isa Theunissen (15) uit Spaubeek bereidt zich tijdens het LK voor op een stevig potje onderwaterhockey. De speelster van Astacus (Latijns voor ‘rivierkreeft’) ademt een paar keer goed in voordat ze naar de bodem zakt. „Isa kan, zeker voor haar leeftijd, redelijk lang onder water blijven”, vertelt moeder Patricia. „Ze heeft een goede longinhoud. Op het droge kan ze anderhalve minuut haar adem inhouden en met onderwaterhockeyen zo’n veertig, vijftig seconden.” De sport waar bij je met zes tegen zes in het diepe een puck in de doelbak van de tegenstander probeert te krijgen, is behoorlijk intensief. „Van alle kanten kunnen spelers komen, je moet dus extra opletten en om kijken.” Vooruit kijkt Isa ook. ,,Ze wil volgend jaar meedoen met het Nederlands team onder negentien jaar.”

Eindelijk was het weer zover, op zondag 23 april werd gestreden om het Limburgs Kampioenschap onderwaterhockey. En deze maal deden er ook andere teams mee, met een Limburgse link :-), om het toernooi wat meer cachet te geven.

Helaas kon Genk geen team op de vinnen brengen en ook ZON en Orca moesten hun jeugdteam thuislaten wat ervoor zorgde dat Astacus al 1 titel binnen had voordat de teams ingeschreven hebben. Niet leuk en een zorgwekkende toestand in het hockey voor ‘groot Limburg’. Gelukkig laat Nederland zich van zijn beste kant zien en komt met de crème de la crème bij ons hockeyen. De U19 jongens en meisjes sluiten hun trainingsweekend af met een activiteit die ze het liefste doen. Hockey onderwater.

Het elite team van Astacus hebben in jaren niet meer zo’n compleet team gehad! Alle puzzelstukjes vielen in mekaar en er is door de trainers zelfs een selectie gemaakt moeten worden omdat we teveel spelers hadden. Eindelijk op oorlogssterkte!

Wedstrijd 1 is tegen Watervrienden Hoofdorp. Bekenden uit de NL competitie die er zin in hebben. De wedstrijd golft heen en weer. Na veel powerplay lukt het ons om de eerste goal te maken maar Watervrienden scoren in een sportieve wedstrijd bijna meteen tegen. Astacus pakt het initiatief weer en pakt voor de 2e maal de voorsprong. En weer is het Watervrienden die relatief makkelijk de gelijkmaker scoren. Met nog maar een dikke minuut te spelen zetten we alles op alles. We gaan toch niet gelijkspelen of verliezen? Doel was immers om het toernooi te winnen… In de laatste 15 seconden van de wedstrijd pakken we de winst.

Wedstrijd 2 is tegen Piranha Bastards. Een team bestaande uit, letterlijk en figuurlijk 😉 oud-studenten van Universiteit Twente. Deze dame en mannen zijn inmiddels uitgezworven over België en Nederland en spelen allemaal in de hoogste competities. Ondanks dat we wellicht dit team onderschat hebben (toch niet het allersterkste team opgesteld) maken we het beste ervan. We geven enorm veel tegengas, worden ook niet weggespeeld maar het gebrek aan samenspelen, niet het allersterkste team in het water zorgt ervoor dat we met 3-0 ten onder gaan.

Wedstrijd 3 is tegen ZON S&S uit Hoensbroek. Dit team heeft met afstand het minste ervaring, iets wat niet over hun enthousiasme gezegd kan worden. Met een mix van jeugd en ervaring bieden ze goed tegenstand. Astacus
wint uiteindelijk wel met 6-0 maar de tegenstand die ZON gaf bij de allerlaatste goal was veelbelovend van Hoensbroekse kant te noemen.

Dan is het tijd om tegen de Elite Dames aan te treden. Ook deze waren voor hun trainingskamp in de Ardennen in hun voorbereiding op het EK in Eger (H). Gezien onze warme band met deze dames, Veerle en Ellen kennen deze dames heel goed omdat ze met deze dames trainen en natuurlijk ook omdat Britt met hun meezwemt, staat er nogal wat op het spel. Astacus vliegt uit de startblokken. Mede door een omzetting in het team, zetten we de druk er vol op. De dames komen er niet aan te pas en worden links en rechts voorbij gezwommen. Eindelijk een wedstrijd voor Astacus die klopt van A tot Z. Einduitslag 8-0.

Wedstrijd vijf is tegen ‘aartsvijand’ Orca Bilzen. Hoewel ze te maken hebben met blessures en spelers die op trainingskamp in België waren zijn ze nooit te onderschatten. Supersnelle spelers, jong, snel en behendig. En de inzet: Limburgs Kampioen 2017! De messen zijn geslepen.
Astacus vlamt uit de startblokken maar Bilzen geeft geen krimp. Pas na enkele minuten lukt het ons om te scoren. Bilzen echter is geenszins van plan om op te geven en scoort brutaal tegen na een mooie aanval. Wederom bundelen we onze krachten en pakken nu door. Hoewel het nooit een walk over wordt, we moeten knokken voor iedere tegel, winnen we uiteindelijk met 7-2. Astacus pakt de titel en is daar heel blij mee!

De laatste, 7e wedstrijd, is tegen Njord, onze vrienden uit Veldhoven. Ook hier weer een mengeling van ervaring met jeugd. We zijn eindelijk op mekaar ingespeeld, de drive is precies goed, en de ervaring van Njord red het niet. Einduitslag 6-1 voor Astacus.

Al met al hebben we een mooi toernooi gehad in het Geusseltbad met de door ons zo vurig gewenste titel op zak. Hopelijk krijgt 2018 een mooi vervolg.

OP 27 oktober organiseerde Astacus het 4x4x4 toernooI: 4 tegen op 4 meter diep. Met name die extra diepte maakte het spelen extra zwaar.

Astacus wishes you happy holidays and a breathless 2018!!

Zoals jullie weten wordt onze sport niet financieel ondersteund door een bond of sportkoepel. De onderwaterhockeyers die Nederland vertegenwoordigen op het hoogste niveau betalen de hele route en de deelname aan het wereldkampioenschap uit eigen zak. Vandaar hun oproep:

Zondag 27 januari
Helaas hebben we weer een uitgedund team, veel afmeldingen door o.a. selectietrainingen.
Met precies genoeg mensen (6), kunnen we ook geen wisselfouten maken 😉 reisden we af naar Zeist.
De eerste van drie wedstrijden was tegen Aqua Delfia (bekende uit vroegere tijden). Na een goede start van ons, scoorden wij als eerste. Hierna konden we uitlopen naar 3-0. Aqua Delfia maakte echter de aansluitingstreffer, 3-1. Even een time-out en zorgen voor doelpunt waardoor we weer een marge van 3 hebben voor de rust. Je weet natuurlijk niet of het spelen zonder wissels in de tweede helft merkbaar zal zijn. Gelukkig vergrootten wij de marge weer naar 3 voor de rust. De tweede helft was gelukkig minder vermoeiend dan verwacht. Aqua Delfia komt niet meer aan scoren toe, wij wel.
Eindstand: 6-1

Door het drukke schema moesten we hierna meteen scheidsen en aansluitend de volgende wedstrijd spelen tegen Galathea. We hebben alleen eerder tegen Galathea op hun eigen toernooi (Lolee). Het begin lijkt veel op de eerste wedstrijd. Ook hier komen we op een voorsprong 3-0. Dan begint Galathea langzaam iets sterker te worden, maar dat lag ook aan ons. We spelen niet meer ons eigen spel, waardoor er een tegentreffer valt. Gelukkig scoren wij hierna weer snel, maar toch weet Galathea aansluiting te houden, ruststand: 4-2
Nu was het belangrijk om weer als eerste te scoren, om een ruime voorsprong te houden. Dit lukte ook, waardoor we niet meer in gevaar kwamen, eindstand: 8-4
Na een pauze mochten we tegen de sterkste tegenstander van vandaag: GOV2
Vorig seizoen werden dik verslagen door GOV. Het eerste doelpunt viel nu ook snel, maar wel aan de verkeerde kant en uit een hoeksituatie…
Gelukkig konden we ons snel herstellen en maakten we de gelijkmaker. GOV ging beter spelen, waardoor we niet meer in ons spel kwamen. Hierdoor was de ruststand 1-4. In de tweede helft ging langzaam maar zeker ons spel beter lopen. We hadden voldoende kansen om te scoren, maar het lukte gewoon niet (misschien beetje moe, alweer de derde wedstrijd zonder wissels).
Eindstand: 1-8

Vandaag was OWHC ASTACUS te gast bij de 50-jarige Watervrienden Maastricht om een demo onderwaterhockey te geven. Een zeer gemêleerd gezelschap van 25 personen van jong tot semi oud ?, #jebentnooitteoudomteleren #jebentzooudalsjejevoelt, was enthousiast aanwezig om alle kneepjes van onze mooie sport zo snel mogelijk onder de knie te krijgen.

We, Niels en de 3 R’s, Remco, Roger en Raymond, hebben getracht al onze kennis aan de leergierigen door te geven. En het heeft resultaat gebracht. Toen we na een half uur techniek oefenen overgingen op het vurig gewenste wedstrijdje spelen kwamen de talenten bovendrijven. Ik bedoel op de bodem verschijnen natuurlijk! Niets ontziend, met alleen de roze schijf voor ogen recht op het RVS doel af én niet opgeven!

Watervrienden Maastricht hartelijk bedankt voor jullie uitnodiging en jullie super enthousiaste inzet. Tot de volgende keer!

Schema en standen
https://uwhscores.com/t/worlds2018
(De tijdstippen zijn lokale Quebec-tijd. Tel hier 6 uur bij op voor Nederlandse tijden)

Court 1

Court 2

Zondag morgen na een goede kop koffie in huize cox gingen wij (Sven, Remco, Roger en ik) richting zeist.
Eenmaal aangekomen hebben Kristoff en Davy zich nog bij het team gevoegd en waren wij compleet. We waren maar met 6 spelers aangezien team LILA (Bestaande uit 5 spelers van ons team) in Spanje bij Euroclubs aanwezig was en Patrick helaas geblesseerd thuis moest blijven.
De eerste wedstrijd van de dag was voor ons om te scheidsen, waarna wij direct erna tegen Galathea moesten spelen.
Omdat wij met 6 spelers waren zijn de vaste positie’s veranderd. Kristoff en Remco hadden het voorfront onder hun hoede, Roger had positie nummer 3, Davy en ik hadden de buitenflanken en Sven heeft achterin als laatste man gespeeld.
De eerste helft was behoorlijk wennen aan de nieuwe positie’s van iedereen en vielen er aan beide kanten 1 doelpunt. De 2de helft hebben wij na een flinke peptalk en tips van Roger nog 5 doelpunten geland in de tegenstanders hun doel.
De 2de wedstrijd was tegen OSCD een waardige tegenstander waar wij in het begin van het seizoen 2-8 van hebben verloren. Voor de wedstrijd had coach Roger een geniale ingeving om de positie’s gewoon nog een keer om te gooien en met 3 voorspelers (Kristoff, Remco en ik) 2 middenspelers (Roger en Davy) en als laatste man Sven te spelen.
De wedstrijd begon prima en iedereen had de vaart en tactiek er goed inzitten, wat leidde tot een 4-0 voorsprong in de eerste helft. Dordrecht met een compleet team was redelijk makkelijk te bespelen door gebruik te maken van de snelheid die ons team heeft. In de 2de helft vielen er nog 3 doelpunten die de eindzege van 7-0 bepaalde.
Iedereen heeft hard gezwommen en dat heeft ook vandaag weer zijn vruchten afgeworpen.
Jelle Gorter

Een Zuyderlander met meerdere talenten! Drie jaar geleden kwam OK-assistente Ellen Hondong nog terug met een zilveren medaille. Vanaf 19 juli gaat ze met het Nederlands team in Canada op jacht naar goud tijdens het WK onderwaterhockey. De verwachtingen zijn hooggespannen. ‘Ik heb er echt veel zin in.’

Ellen werkt als operatieassistente op locatie Sittard-Geleen. ‘De combinatie met werk is nog weleens zwaar’, geeft ze toe. ‘Maar het is wel ontzettend uitdagend en mijn collega’s op de OK steunen mij altijd enorm. Ik train bij een vereniging in Maastricht maar we spelen bijvoorbeeld in Zeist. De wedstrijden op het WK in Quebec zijn worden gespeeld in een driemeter-bad. In de voorbereidingen trainen we dan ook in deze speciale baden door heel Nederland.’
De ambitie is om op een zo hoog mogelijk niveau te blijven spelen. ‘Je krijgt veel motivatie uit de verhalen en het samenspelen met de andere meiden’, aldus Ellen, die de jacht op de WK-titel heeft geopend. ‘Of de titel echt realistisch is valt nu nog moeilijk te zeggen. De teamselectie van onze concurrenten verschilt namelijk per jaar. We gaan in ieder geval met een goed gevoel richting Quebec. Ik heb er echt zin in’, besluit ze.

Ook de BBC heeft een kort item over onderwaterhockey:

Zondag 18/11 was de 1ste competitie wedstrijd voor het 2e team van Astacus.
Het 2e team bestaat eigenlijk uit de restanten van het jeugd team van vorig jaar aangevuld met enkele half senioren en een verloren coach op leeftijd. Noemenswaardig is dan ook dat er een leeftijdsverschil van bijna 40 jaar in het team zit.
Als de oudste van het team heb ik de eer om als eerste een verslagje te schrijven. Het was trouwens ook mijn allereerste competitie wedstrijd in deze sport en om eerlijk te zijn keek ik er wel een beetje tegenop. Mijn bodemtijd tijdens de rally is gewoon nog niet goed genoeg.
We moesten pas om 16 uur aantreden dus iedereen stond er uitgeslapen bij behalve Dana en Siem. Patrick gaf mij tijdens het omkleden nog snel een spoedcursus in “tekens van de scheids als je eruit gestuurd word”. Maar
het werd mij nog veel duidelijker toen Patrick het in de wedstrijd woord bij daad voegde en naar de stoel werd verwezen. Kei goede tip, ga ik zeker nadoen, want ik kan mijn rust onder de wedstrijd goed gebruiken.
Eerste wedstrijd was best spannend want we wisten steeds de achterstand weer een beetje bij te benen, waardoor we eindigde op een verdiende stand van Astacus-Argonauta 3-5. Onze eindconclusie was dat we onze verdediging redelijk op orde hadden en ook mede door onze vechtlust we deze prestatie hadden neergezet.
De 2e wedstrijd pakte voor ons goed uit Astacus-Calypso 6-1. Calypso was een wat oudere en stugge tegenstander waardoor er in de wedstrijd veel werd “afgezwaaid” (=afgefloten). Het verschil werd gemaakt door onze spitsen die ondanks het duw en trekwerk een baan naar de doelbak wisten te vinden.
Vooruit kijkend zullen we dit niveau wel niet hoog kunnen blijven houden omdat naar verwachting enkele huidige teamleden mogelijk doorstromen naar het 1ste team. Maar wie weet, ons team is wel erg gezellig (altijd naar de Mc D) en misschien willen ze daarom wel blijven 🙂
Gerard

Siem, onze fanatieke jeugdspeler, doet nog meer dan enkel onderwaterhockey spelen!! Dat was te lezen in het regionale huis-aan-huisblad “VIA”. De 4VWO-er Siem gaat stage lopen in India!!
Steun Siem en zijn collega Joost: via facebook
Download het artikel hier.
[gview file=”https://www.astacus.nl/wp-content/uploads/2018/12/Siem-en-Joost-stage-India.pdf”]

Zondag 2 december, eerste klasse competitie. 

Omstreeks 12.00 verzamelde de Nederlandse en Belgische Astacusianen bij het zwembad in Zeist.
De tweede speeldag stond voor ons op het programma. Na een succesvolle eerste speeldag was de druk vandaag aanwezig om wederom met twee overwinning naar huis te komen. 

De eerste wedstrijd die voor ons op de planning stond was tegen Galathea. Dit team had net als ons de vorige speeldag alles gewonnen. Helaas was het voor ons niet mogelijk om voor de wedstrijd in te zwemmen. Dit resulteerde dat met name in de beginfase van de wedstrijd voor velen de bodemtijd nog niet optimaal was. Desondanks wisten we met 4-0 de rust in te gaan. In de tweede helft hebben we ups en downs gehad maar kijken uiteindelijk toch tevreden terug op de 8-2 winst. 

3,5 uur later was het gelukkig tijd voor het tweede en laatste potje van de dag. Baracuda stond met wit aan de andere kant van het bad op ons te wachten. Baracuda is vorig seizoen een plaats boven ons geeindigd, we wisten dat dit een zware pot ging worden. Al vrij snel werd het 1-0 voor ons door een mooie uitbraak. Helaas werd Baracuda hierdoor extra op scherp gezet waardoor wij al snel twee tegendoelpunten kregen. Na een time-out wisten wij ons weer goed te herpakken en hebben we de wedstrijd met een 5-3 winst kunnen afsluiten. Zoals verwacht was dit een zwaar bevochten overwinning. 

Kortom hebben we voldaan aan onze doelen om ook deze speeldag weer met 2 overwinningen naar huis te gaan. Gezien de lange wachttijd tussen wedstrijd 1 en 2 hebben we als team op verschillende manieren onze tijd besteed. Hieronder een aantal sfeerimpressies daarvan. Vol goede moed gaan we ons voorbereiden op de 3e speeldag die op 13 januari 2019 zal plaatsvinden. Iedereen bedankt voor zijn/haar inzet vandaag! 

Groetjes Sven

De dag voor de competitie hadden wij een steakavond en hebben we allemaal hard gewerkt. De volgende de dag stond iedereen vroeg klaar voor de competitie en het resultaat zal niemand teleurstellen. Onze eerste tegenstander van het seizoen was TRB Tilburg. We begonnen en het liep niet zo goed, we konden niet genoeg druk zetten en kwamen zo ook op 0-3 achterstand na de rust. Maar door een slimme verandering van opstelling konden we meer druk zetten en gingen we van 0-3 tot 6-4 gewonnen. De verandering van opstelling van 2-3-1 naar 3-2-1 heeft de wedstrijd omgegooid. De man of de match was zonder twijfel onze center Siem Henderickx. 

Na een goede eerste wedstrijd die we hadden gewonnen was ik heel blij, maar vond ik zelf dat ik echt beter moest spelen. We moesten tegen Calypso, een tegenstander waar ik nog nooit tegen had gespeeld. Ik had me voor genomen om een stuk beter te gaan spelen en naar mijn mening is dit ook gelukt. Ik vind dat we de 2de wedstrijd allemaal beter hebben gespeeld. We hebben namelijk 16-1 gewonnen. Waar ik zelf ook 4 heb gescoord, met andere woorden, hebben we heel goed gespeeld en een geweldige eerste competitie dag neer gezet. Waar iedereen trots op kan zijn. 

Finn Bedaux