Zondag 31 januari 2016, de dag van de derde Belgische competitieronde in Antwerpen. Onder leiding van Roger Cox, doken Sven, Bart, Ilse, Dana, Siobhan, Lieke en ikzelf met volle overtuiging onder water om de Belgische collega’s naar de oppervlakte te verjagen. Nu is mijn ervaring binnen de onderwaterhockey wereld beperkt, maar opvallend genoeg was Astacus wederom het meest divers qua teamsamenstelling. Hoewel wij op de ranglijst in de onderste regionen verblijven waren wij zonder enige twijfel het gezelligste team! Ons doel was dan ook om een zo goed mogelijk resultaat neer te zetten en op zijn minst één wedstrijd te winnen. Na mijn eerste competitieronde op 22-11-2015 had ik zelf ook een tweetal persoonlijke doelen. Ten eerste, “Voorkomen is beter dan genezen”, dus knallende hoofdpijn met de daarbij gepaarde gaande misselijkheid werd ten koste van alles bestreden ter bescherming van mijn zeer begeerde “Frietburger” die ons in het vooruitzicht was gesteld. Ten tweede, scoren!
Zeven loodzware wedstrijden stonden ons te wachten, het merendeel in het diepste wedstrijdveld. Met onze onbetwiste en krachtige strijdkreet: “Bollie Bollie Bollie…Gaas op dea Lollie!” werd onze eerste tegenstander, Brussel 1, geïntimideerd. Althans, dat was de bedoeling. Ondanks krachtig verzet en mede door tactisch spel van onze kant, werd de schade beperkt gehouden tot een 0-5 verlies. Een ingecalculeerd verlies, want de teams Brussel 1 en Orca A zijn de sterren die er met kop en schouders bovenuit steken. Na een korte pauze waren Astacus en CVD aan elkaar gewaagd, maar in de tweede helft hadden de spelers van Astacus toch de langste adem. Met name Sven van Etten, onze pijlsnelle super rivierkreeft, was een ware plaaggeest voor de tegenstander waardoor er met 5-2 werd gewonnen. Gesterkt door deze winst begonnen we aan de derde wedstrijd tegen de mannen van Mantis. Deze heren bleken helaas zowel letterlijk als figuurlijk een maatje te groot, iets dat Roger duidelijk gevoeld heeft aan zijn (bloed)neus na een fikse elleboogstoot. Er werd met 0-7 verloren. Het was ook in deze wedstrijd dat de voorhoofdsholten van Ilse niet meer beneden de 2 meter diepte kwamen zonder het gevoel te geven dat haar hoofd ging exploderen. Een zorgelijke ontwikkeling voor de nog resterende wedstrijden. Ondanks deze tegenslagen werd er opgewekt en met volle vaart gestart aan de volgende wedstrijd en was het tijd om de uitslag op het scorebord eens om te draaien. In een solide wedstrijd werd Brussel 2 met een stevige 7-0 verslagen!
Na een halve dag snorkelen was het team in evenwicht met 2x winst en verlies. Half gedrogeerd met neusspray, Paracetamol en Ibuprofen bleef Ilse dapper doorgaan. Het mocht helaas niet baten, vanaf de vijfde wedstrijd werd besloten om de strijd te continueren in de gelederen van Orca B die hun wedstrijden in een ondieper veld afwerkten. In ruil kregen wij versterking van onze vrienden Davy, Katrien en Patrick. Dit was geen overbodige luxe tegen Orca A, maar ondanks extra man- en vrouwkracht werd deze wedstrijd met 1-10 verloren. Steeds vermoeider moesten hierna nog twee wedstrijden worden afgerond. De voorlaatste strijd tegen Epo A was een gelijkwaardig gevecht waar Epo nipt aan het langste eind trok, de stand werd 1-2.
De Zuunse Karpers kwamen als laatste naar voren als opponent. Nog eenmaal volledig opgepept door onze strijdkreet “Bollie Bollie Bollie…Gaas op dea Lollie!” doken we onder water. Wederom een zeer gelijkwaardige strijd waarin beide teams over en weer kansen kregen. Bij een stand van 2-2, na goed voorbereidend werk van ons middenveld, werd ik via een pas van Sven gelanceerd richting de goal. Met de puck aan mijn stick zwom ik richting de goal, waakzaam op tegenstanders die mij ieder moment nog in de weg konden gaan liggen. Gelukkig hadden de Karpers geen achtervolging ingezet, want vlak voor de goal gleed de puck onder mijn stick door en bleef steken tegen de rand van de doelbak. Onder het motto “Want drin is drin en jool is jool, zal miech ejaal zieë wie ze vool” worstelde ik de puck alsnog het doel in! Helaas niet de winnende, maar voor mij zeker de meest memorabele, de eindstand werd 3-3. Na het laatste fluitsignaal verlieten we Antwerpen met opgeheven hoofd op weg naar onze hoofdprijs van de dag, de “Frietburger”!
Mission accomplished!