Door: Raymond
Zaterdag 13 april 2013 was het dan eindelijk zover, de laatste training in De Dousberg. Na bijna 20 jaar onderwaterhockey in De Dousberg, wordt het zwembad gesloten ten faveure van het nieuwe Geusseltbad.
‘s Ochtends waren Patrick, Sacha, René, Niels, Roger, Aloys en Mieke aanwezig geweest om alle spullen te verhuizen.
Om 17.30u was het dan zover. Met een opkomst waar je als trainer alleen maar van kunt dromen, (lag het aan de laatste training, of aan de vlaai na afloop?) begonnen we met inzwemmen en daarna zwart/wit/zwart/wit teamindeling.
Er waren 2 prijzen te VERDIENEN: wie maakt in de laatste training de eerste goal en wie maakt de laatste goal, waarbij er ook nog een heuse prijs te verdienen was. Na een paar minuten was het wit, in de persoon van Mieke die de score opende.
Tussentijds werd er nog flink gebötteld en een paar foto’s gemaakt. Half 7 werd het hèt uur van de waarheid: DE LAATSTE GOAL! Wie gaat er met de eeuwige roem strijken. Iedereen vloog vol op de puck aan, de vonken vlogen er vanaf. Het spel ging heen en weer, van links naar rechts. Uiteindelijk kwam de puck aan de zwarte stick van Veerle het ondiepe op gestormd. Veerle (ik heb haar na Parma: “onderwater een echte kerel, bovenwater een echte dame” genoemd) deed haar bijnaam eer aan. Na eerder op het trainingsuur nog door Roger gedold te zijn, had ze er schoon genoeg van. Die laatste goal moest van haar zijn en ja hoor, ik lag erachter maar zag niks, Veerle scoorde. De kracht die ze in de puck legde, zorgde ervoor dat hij een meter terugrolde….in mijn bereik. Het zal toch niet waar zijn! Een goed geplaatst schot en BAM! Raak!!! Ik kom boven en hoor roepen: het zal toch niet waar zijn! EUFORISCH was ik, wat een eer! Bovendien wist ik wat de prijs was die eraan vast hing. Gelukkig waren er direct mensen om me heen die riepen dat de puck al eerder ‘zat’ en dat Veerle gescoord had. Korte pijn dus maar, hoewel, ik schrijf dit stukje 2,5uur later en voel de pijn nog steeds. Wat was ik er dichtbij! Veerle, het is je van harte gegund. Als laatste man zijnde tóch weten te scoren na zo’n rush, door zoveel man heen, petje af!
Na afloop stond de vlaai, naar zeer goede Astacus traditie, klaar. We hadden als bestuur nog enkele verassingen bij de prijsuitreiking.
Eerst werd de prijs uitgereikt aan diegene die het laatst in het water lag. Deze prijs was voor Mieke. Of je er trots op moet zijn weet ik niet, nou ja, ik weet het wel, maar ze was er reuze blij mee! Ze bloosde zelfs! Ook de prijs voor de eerste goal tijdens de laatste training was voor haar. Hier mag je zeker trots op zijn.
Dan hadden we nog de prijs voor diegene die het laatst UIT het water was. Deze prijs was voor Veerle.
Carlo (Genk) werd gehuldigd middels een oorkonde voor de laatste redding, en Wannes (Genk) voor het hoogste schot.
Dan de uitreiking van de Hoofdprijs. Veerle werd naar voren geroepen om haar prijs op te komen halen. Zoals al gemaild was er prijs te verdienen. De prijs was: DE EER TE HEBBEN OM HET GEUSSELTBAD ALS EERSTE IN TE MOGEN DUIKEN!!!! Droog commentaar van Veerle: “dan mot ich auch nog op tied zeen!”
Na het nog maken van een foto buiten hebben we de laatste stukjes vlaai opgegeten en De Dousberg achter ons gelaten. We hebben er leuke dingen mogen beleven, maar verheugen ons op het nieuwe bad!
Overigens had ikzelf de eer om toch nog met een troostprijs naar huis te gaan. De laatst zichtbare blessure. Een klap op mijn hoofd en neus bij het naar boven gaan bezorgde me een zere neus en rode vlekken tussen mijn wenkbrauwen. Toch nog één prijsje voor een Astacus heer….