door: Raymond

Na het succes en plezier dat we vorig jaar in Parma hadden, stond voor de deelnemers van ons team al vast: volgend jaar weer!

Welnu, volgend jaar is aangebroken en……..Parmacup 2013 wordt op de dag gehouden dat de finales van het WK te Eger gespeeld worden. Ik ruik meteen mijn kans: geen WK gangers, DUS dit is DE kans om het toernooi te winnen. Als ik mezelf weer rustig gekregen heb en de deelnemers van mijn team van vorig jaar bekijk, kom ik tot een onthutsende conclusie: van de 9 man blijven er 4 over! Mieke, Arno, Ward, Andy en Sven gaan naar het WK….Weg hoofdprijs! Ik kan mijn tranen nét bedwingen! Echter, ik krijg die Cup niet uit mijn hoofd. Als er een jaar is dat we kans hebben dat ding naar Limburg te halen, moet het NU gebeuren. De ‘harde kern’ eerst maar eens vragen of ze kunnen. Veerle was zo aardig als ze er uit ziet. Vakantietje omplannen en het verlossende:  Ja ik wil, komt eruit. Bram was ook geen enkel probleem en Roger zit vanaf eind augustus weer in de hockey-modus. Óf moet ik zeggen Tamara zit dan weer in de hockey-modus, dus dat was ook geen probleem. Maar ja, ik moet dus op nog zoek naar alternatieven. Familie Van Kruchten maar eens proberen. Een 2-voudig JA! Is ook niet moeilijk, immers nee zeggen is, genetisch bepaald bij hun, onmogelijk. We hebben dan al een team, weliswaar zonder wissels, maar toch. Dan krijg ik nog een ja uit onverwachte hoek. Niels Stijnen had het verslag van vorig jaar nog onthouden en heeft goede herinneringen aan buitenlandse trips (München) dat hij volmondig ja zei. Yihoeoeoeoe! We hebben een wisselspeler. Dan komt wederom een bericht langs op de digitale snelweg. Half Eger wil naar Parma en smeekt de Parmacup organisatie om het toernooi een week op te schuiven. Iets wat ik niet wil om 2 redenen: A: mijn dochter is dan jarig en zelfs ik wil dat voor geen beker/goud missen, en B: mijn kansen om te winnen zijn dan kleiner. Ik was geen kei in statistiek op school, maar in deze les had ik goed opgelet!

Gelukkig, na een paar weken is het verlossende woord: “Parmacup 2013 wordt gehouden op 31 augustus. Inschrijving volgt over enkele weken, we werken nu aan de website om de inschrijving te kunnen verwerken”. Ik kon die Italianen wel kussen! Wekelijks heb ik contact om te vragen wanneer we kunnen inschrijven. Immers we moeten nog de vliegtickets boeken en onderdak regelen. En dan……ik zit achter mijn PC op mijn werk, als ik een pop up zie verschijnen in mijn outlook: PARMACUP inschrijven vanaf nu mogelijk. Ik klik de pop up open en begin meteen met het inschrijven van BOL. Om die andere 1e plaats (van snelste inschrijver) binnen te hengelen kan ik me niet veroorloven typfouten te maken en vul dan ook keurig netjes volgens het 10 vingerblindtypsysteem het formulier in. Er heeft nog ‘nooit’ zoveel druk op mijn snel typen gelegen als nu! Maar het lukt. Binnen 20 sec. na binnenkomst mail is de inschrijving voltooid. Ik heb mijn 1e beker binnen!! Nu op naar de volgende. Maar eerst nog zomervakantie. Voordat die aanbreekt volgt er nog meer goed nieuws: Ellen Hondong wil ook meegaan! Weliswaar niet de supersnelle spits die we zoeken, maar wel een gewaardeerde kracht die met wat omzettingen in het team terecht kan. Tijdens een van de talloze Whatsapp  conversaties wordt Roger alvast voorbereid op een avontuurtje helemaal in de spits. Helemaal zonder commentaar gaat dat niet, maar ik ken Roger al bijna 30 jaar en weet dat hij een ultieme teamspeler is, bovendien, hoe meer hij moppert, hoe harder hij zwemt! Altijd meegenomen.

Na de zomervakantie begint mondjesmaat het trainen weer. Er zijn spelers die hardlopen, fitnessen, sommigen beide. Zelf ga ik met Veerle en Sven een zondagochtend naar Kapermolen om daar met een paar Genken- en Bilzenaren baantjes te trekken. Ook zijn we nog naar Njord gegaan en uiteindelijk enkele malen naar Bilzen om teamtechnisch aan mekaar te wennen. Aan de voorbereiding kon het niet meer liggen!

En dan?….. het hing al in de lucht: Sven kan helaas vanwege school niet meer mee naar Eger! Jammer voor het Nederlandse U19 team, maar Sven kan hierdoor wel mee naar Parma! 23 juli, de verjaardag van Marisca, knalt de champagne! SvMessie gaat definitief mee! Parmacup 2013: you will be mine! Ik geloof heilig in mijn team.

In de tussenliggende tijd hebben we nog besloten om met nieuwe zwembroeken te gaan spelen. Het logo van Parmacup 2013 is een Pacman en die gebruiken wij als ‘O’ van BOL. Vet idee! Omdat BOL (Best Of Limburg) steeds meer een begrip in Limburg wordt, besluiten we om ook een eigen vlag te maken. Kunnen we ieder toernooi gebruiken. AAD (Astacus’ Art Director oftewel Britt) wordt gek van me, maar na een paar dagen zijn we eruit met een té gek logo!

De voorbereidingen verlopen vlotjes. We hebben een 4* sterren hotel op loopafstand van het hotel geboekt, de huurauto’s zijn niet te duur maar we lopen tegen een ander fenomeen aan: omdat we ten tijde van het boeken van de koffers maar met 8 man waren, is er maar 1 koffer geboekt. Daar moeten alle vinnen in en de sticks. Nu gaat Sven mee en is de onmogelijke taak helemaal onmogelijk. We besluiten, tot euforie van de dames dat we een koffer bijboeken. Nu kunnen alle lipglosjes, smeerseltjes, föhns, broeken, rokjes, kleedjes, lipsticks, truitjes, vesten en jassen en handschoenen mee! Ach ja, we zijn nu eenmaal een gemengd team en ja, als getrouwde mannen weten wij exact hoe we ‘de vrouw’ een plezier kunnen doen.

Op donderdag 30 augustus komt Bram naar Maastricht trainen en blijft bij mij slapen. Na een tijdje over owh en aanverwante gewoonten geouweh… te hebben besluiten we op tijd naar bed te gaan. De dag erop pikken we in alle vroegte Sven op en scheuren dan door naar Stein om Niels S, Veerle en AAD op te pikken. In Born worden Ellen en Roger ingeladen en ‘off we go!’ NvK speelt een thuiswedstrijd en komt met eigen OV vervoer naar Eindhoven Airport. Zonder files komen we aan en de sfeer zit er meteen goed in. Omdat Bram als enige Belg meeging, had hij, als meer Belgen GÉÉN Whatsapp. Wij Hollanders kunnen ons daar niets bij voorstellen, maar het is waar, ik heb in Bilzen pionierswerk moeten verrichten. Groot was dan ook mijn vreugde dat óók Bram op t vliegveld whatsapp inschakelde (“ik ben opvoeder en kan uitstekend groepsdruk aan”) en hij zo aan ons Parmacup 2013 Whatsappgroepje toegevoegd kon worden! We checkten de koffers in, iets wat in 2e instantie lukt (verdeling was niet helemaal lekker) en we kunnen rustig op ons gemak ons bij Starbucks verwennen met een, peperdure, kop koffie. Ik moet dan nog een paar krentenbollen kopen, want ik had de mijne thuis laten liggen….Een goed begin…….Het doorlopen van de douane gaat easy en Sven moest meerdere malen zeggen dat hij het t.o.v. vorig jaar toch maar een verademing vond, geen stress en relaxt wachten op het instappen. Met een beetje mazzel zitten we ook nog alle 9 bij mekaar, wat de feestvreugde alleen maar verhoogt! Even later hangen we, met slechts een kwartier vertraging, in de lucht. Geen idee of Britt nu te veel of te weinig stress had, maar voordat we boven Stein waren, ja we vlogen recht over BOL grondgebied (ik heb een foto als bewijs) moest ze even naar het toilet. Zo wit als een A4tje kwam ze terug. Omdat ze zelf niet kon aangeven waarom ze misselijk was, hebben wij dat maar, op zijn Story’s, voor haar gedaan ;-). De rest van de vlucht gaat easy, althans zonder turbulentie, en de gesprekken gaan over en weer door het vliegtuig. Bram gaf aan dat hij het vreselijk vindt dat er na de landing geklapt wordt, dus moesten we een reden vinden om te klappen. Als het vliegtuig op tijd landt klinkt er altijd een irritant deuntje van Ryanair, dat ze alweeeeer op tijd zijn. Ik beloofde Bram dan ook plechtig te zullen klappen als we op tijd waren. ‘Onmogelijk’ want we lagen achter op het schema. Maar we landden op exact het afgegeven tijdstip! Een Ryanair trucje om de statistieken te kunnen manipuleren, maar het applaus was gemeend! Nu nog ff de koffers pakken, de auto’s oppikken en naar Lago Iseo.

Dan komt toch de eerste echte tegenvaller. Omdat ik de whatsapp naar Roger heb vergeten te sturen (kwam ik 10 dagen na terugkomst achter) met de mededeling: “Neem jij je creditcard wel mee”, krijgen we nu, omdat Roger geen credit card bij zich had, de 2e auto niet mee. Toen Sven dit hoorde sprong hij uit zijn vel. ‘Je maakt een grapje?!’ Maar iedereen die me kent, ik hou niet van grapjes. Niels S. had wel zijn kaart bij zich, maar, ongelofelijk maar waar, in Italië was het niet mogelijk om iets te regelen. Alles moest tot op de letter kloppen!? Waar is toch die goeie ouwe Italiaanse tijd gebleven…..? Een dik anderhalf uur later waren we na een paar telefoontjes dan eindelijk zover. Twee Punto’s met zonder pk’s gingen ons naar Lago Iseo brengen. Ik had het geluk ALLE dames en Sven in de auto te krijgen, altijd gezellig, met name als het over technische ziekenhuistermen gaat of concerten. Maar goed Sven heeft ons wat fietscross termen geleerd en die hebben we met de punto geprobeerd na te doen. Is overigens niet gelukt, maar lol hadden we wel.

Bij Lago Iseo aangekomen was het geen stralend mooi weer, maar het uitzicht was mooi en de dame in het barretje sprak geen gelukkig geen woord Engels of Duits. Tolk Roger hielp gelukkig mee en een dik half uur later hadden we eindelijk onze broodjes. De tijd die we ingeruimd hadden om onze tactiek te bespreken hadden we door de huurautocommotie niet meer. De tijd die we moesten wachten op het eten werd gedood met een wedstrijdje wie het meest bijdehand kon zijn. De rake opmerkingen vlogen over en weer en stokoude hockey verhalen werden opnieuw uit de oude doos gehaald. Omdat het nog een eindje rijden was naar Parma besloten we naar de panini’s te gaan rijden en zo togen we op naar onze Genker vrienden die al met de eerste vlucht vanaf Charleroi vertrokken waren en ook in ons hotel lagen.

Het hotel was uitstekend: Hartelijk welkom door de gastvrouw, mooie grote kamers en zeer aparte douches. Snel spullen opbergen en naar de supermarkt om spullen te kopen voor de wedstrijddag. Geen idee of jullie lezers al eens met 9 man naar de supermarkt zijn gegaan, maar na 5min. moest er ingegrepen worden. Ook winkelen is een militaire exercitie, anders wordt het voor je eigen team, het winkelende publiek en het winkelpersoneel één grote chaos. Ik nam zelf de rol van center op me en deelde de teams op in: Zoet, Hartig, Zout en Fruit. Binnen 5 minuten stonden we weer aan de kassa en konden we onze spullen in de minibarren leggen. Eindelijk tijd voor ons eerste echte terrasje in Parma. Samen met Genk nemen we er 1-tje en gaan dan op naar ‘ons’ restaurant. Ook hier geldt: Never change a lekker Restaurant! Vorig jaar hadden we hier heerlijk gegeten dus we gaan lekker terug. We spreken de eigenaar/chef buiten aan en zeggen hem dat we met 17 man zijn…. Nadat de beste man er van overtuigd is dat hij het goed verstaan heeft begint hij wat te schuiven en plotsklaps staan er 2 tafels naast elkaar voor ons op het terras, pole position. Het eten, pizza en sommigen met pasta vooraf zelfs, smaakte heerlijk. We besluiten na deze nogal vermoeiende dag toch op tijd naar de hotelkamer te gaan.

WEDSTRIJDDAG

Zaterdag 31 augustus is het dan eindelijk zover. De wekker rammelt en de eerste whatsapps vliegen al rond. Wat is Bram blij dat hij ingeschakeld is! Foto bij alle Bollers op te vragen! Desondanks is het aan de ontbijttafel rustig. Eten was goed, maar er stond wedstrijdspanning op ieders gezicht. Vandaag moet het gebeuren. We gaan op tijd naar het zwembad en Roger en Niels gaan nog verse broodjes halen. De captainsmeeting is een kwartier te laat omdat een team te laat arriveert, waardoor mijn tactische bespreking wederom niet door kan gaan en op het allerlaatste moment plaatsvindt op de zwembadrand. Niet ideaal natuurlijk, maar we vertrouwen op onze ervaring.

De eerste wedstrijd is tegen het Franse Pilou Pilou. De eerste van alle onbekende tegenstanders vandaag. Na een aarzelend begin is het na enkele minuten zelfs Pilou Pilou dat de 0-1 scoort! HET ZAL TOCH NIET WAAR ZIJN?! Gelukkig weten we op individuele kracht de wedstrijd in ons voordeel te draaien en winnen uiteindelijk met 4-1. Buit binnen, maar vraag niet hoe.  Er was een hoop te bespreken tijdens de nabespreking.

De 2e wedstrijd is tegen Erdania Sub Cirie. Wederom een lastige wedstrijd. Echter we houden nu de touwtjes in eigen handen. Het gaat niet van een leien dakje maar we winnen wel. Ditmaal met 3-1.  We zitten met een half been in de top 10 van het toernooi.

De laatste voorronde wedstrijd is tegen Nuoto Sub Vignola. Dit team heeft de pech ons als eerste tegen te komen als we lekker draaien. Hoewel het hockey niet hoogstaand is, zijn zij veel te zwak om ons tegenstand te bieden. We winnen makkelijk met 8-0.

Vanaf nu volgen er alleen maar finales. Immers verliezen betekent automatisch dat er geen finale gespeeld gaat worden. Tegenstander is Okeanos uit Frankrijk. BOL draait op volle toeren en heeft geen genade. In soms keiharde gevechten komt BOL boven als winnaar. Okeanos is dit niet gewend en probeert met babbelen te winnen, wat uiteraard niet lukt. Zij verliezen met 5-0.

Dan is het de beurt aan ParmaSub, de organiserende vereniging. Met snel spel worden zij geheel overrompelt. OK, ze scoren 1 maal, maar na 10 minuten staat er toch 7-1 voor ons op het scorebord.

De laatste wedstrijd voor de finale spelen we tegen Nel Blu Trieste. Deze worden op een ongelofelijk pak slaag getrakteerd waarbij ik zelfs aan mijn teamgenoten gevraagd heb of ik aub ook eens aan de puck mocht komen. Uitslag 11-0. BOL in de finale!

Onze tegenstander is Assetto Variabile uit Italië. Zij hebben, natuurlijk, dezelfde uitslagen gescoord in hun poule en zijn terecht de andere finalist.

De wedstrijd gaat over 15 minuten. We weten wat ons te doen staat. Vol d’r op en als eerste scoren. Dan gebruik maken van het momentum en de buit binnen takelen. Het startsein klinkt en we vliegen er vol op. Al snel blijkt dat Assetto niet wil verliezen. Het spel golft op en neer en vliegt van links naar rechts. Op een gegeven moment pikken we de puck rechts af en breken over links uit. Roger haalt alles eruit wat erin zit en scoort! 1-0 voor BOL. Assetto weet wat hun te doen staat en doet dat ook. Binnen enkele ogenblikken ligt de gelijkmaker in onze bak. Geen  man overboord, we hebben nog tijd genoeg. Na wederom een hoop geworstel lukt het ons ten tweede male om te scoren, ditmaal door Bram. We hebben nog 5 minuten te spelen horen we van onze Genker supporters. Assetto schakelt een tandje bij en breekt door over links. Ik moet fors aan de handrem trekken om het scoren te beletten, maar de scheidsrechter ziet mijn overtreding en kent een strafgoal toe. Wederom staan we gelijk. Ons beider slotoffensief strandt op het middenveld, uitslag 2-2, met als gevolg Golden Goal gedurende 5 minuten! Wie het eerst scoort is winnaar. Wat we ook proberen, we komen er niet doorheen, hoewel wij het beste van het spel hebben en tot op 1m van hun goal komen….. Na 5 minuten niet scoren is deze verlenging dan ook voorbij. Volgens de reglementen moeten er strafpucks genomen worden. De organisatie geeft aan dat als wij willen, er wederom 5 minuten Golden Goal gespeeld mag worden. Zowel Assetto als wij willen dit en we maken ons op voor weer een finale. Echter, of het toch aan de vermoeidheid lag die ons parten speelde of het gebrek aan ervaring of tóch het gebrek aan fysieke kracht, Assetto breekt na enkele minuten door op het middenveld en scoort. Weg droom! Geen eerste plaats, maar een eervolle 2e plaats. Assetto komt ons bedanken voor de respectvolle en sportieve wedstrijd. Na afloop gaan we zelfs  bij hun op hun mobieltjes de finale van het WK in Eger kijken tussen Frankrijk en Nieuw Zeeland.

De prijsuitreiking duurt altijd lang in Parma, maar uiteindelijk wordt BOL naar voren geroepen om de 2e plaats op te komen halen. Een oorverdovend applaus klinkt. We kunnen er trots op zijn dit bereikt te hebben. Vervolgens krijgen we óók nog te horen dat we de snelste inschrijvers waren, 1 sec. na versturen van de uitnodiging hadden ze onze inschrijving binnen 😉 YES!  Toch nog een beker!

‘s Avonds gaan we weer naar Íl Restauranto om heerlijke pizza te smullen en natuurlijk om een superdeluxe Gelateria te bezoeken met overheerlijk ijs (en chocoladefontein voor de dames!)

De vertrekdag is wederom betrekkelijk rustig, de vermoeidheid is toegeslagen. Na het ontbijt maken we nog een teamfoto (eerder geen tijd voor gehad) en dan gaan we aan de terugreis beginnen. Helaas hadden mijn gezellige reisgenoten zin in een winterslaapje en was er van het vrolijke gekwetter op de heenreis niks meer over. NIET GEZELLIG, maar het draaide om de zaterdag en die was super! De terugreis verliep verder vlotjes en op Eindhoven Airport werd er uiteindelijk hartelijk afscheid genomen.

PARMACUP 2013 was great, PARMACUP 2014 here we come!

Ciao Raymond