door: Patrick

Er zijn een paar dingen die je éénmaal in je leven moet doen, een Nieuwjaarsduik, een marathon, parachute springen en een afdaling.

De laatste keer dat ik dit laatste heb gedaan is zo’n 15 jaar geleden en het kriebelt iedere keer weer zo gauw de datum bekend wordt gemaakt van weer een nieuwe afdaling. Ook dit jaar werd er weer een afdaling georganiseerd.

Nadat er een oproep op Facebook was geplaatst want hoe meer zielen hoe meer vreugd melden zich Kurt en Paul B. van de duikclub MOC dat ze ook wel eens zoiets willen meemaken. Zo gezegd zo gedaan, Voor Kurt werd er een duikpak geregeld en op 3 maart vertrokken we naar Hamoir.

Het was even zoeken, maar uiteindelijk aangekomen bij het verzamelpunt. Een sporthal ergens in de middle of nowhere. Het was nog aardig rustig en even hadden we het gevoel dat er weinig volk zou op komen dagen. Alleen wat volk van boven de rivieren en wat walen die als surrogaat Jacques Cousteau rondliepen (je weet wel dat rode mutsje!) Na een tijdje wachten en wat koffie leuten was er dan eindelijk de briefing. Natuurlijk eerst in het frans en daarna in het google-nederlands,

“Er worden twee starten met vuurschoten aangekondigd. Eerst de deelnemers met de witte rugnummers. Daarna de plezante, de dappere, de overmoedige, degenen die niet weten wat hen te wachten staat … Bij uw aankomst aan de brug van Hamoir is er een gespierde en dynamische ploeg om u uit de stroom te helpen”

Hierna vertrok iedereen om zich om te kleden en klaar te maken voor de tocht.

In het kleedhok werd het duikpak uit de kist gehaald en na een dikke 7 jaar weer eens aangetrokken. Crap! Ik was toch ietsjes gegroeid en dus ging de rits niet helemaal tot het einde. Met de  hulp van Kurt en Paul en wat gebeden naar de verkeerde goden ging de rits toch dicht. Het resultaat was dat mijn bewegingsvrijheid werd beperkt tot de pose van een marionetten pop waar de touwtjes van ontbraken. Goed het moest maar, er was immers geen weg meer terug.

Op weg naar het station van Hamoir waar een boemeltreintje ons naar het startpunt bracht.

Alleen dit is al alle moeite waard om de gezichten van de treinreizigers te zien die ongeveer 300 mensen in duikpakken dan wel als verdwaalde carnavalsvierders massaal de trein insprongen.

Aangekomen bij het treinstation in Bomal, liepen we in ganzenpas door het dorp naar de waterkant van de Ourthe. Eerst even wachten op het 1ste startschot. Daarna klonk het startschot voor ons. Nadat we tot onze knieën in het water stonden drong het ijskoude water langzaam het pak in. Verstand op nul en gaan. In het begin ging het wel maar het ijskoud water drong steeds verder het pak in. Dan maar door zwemmen om warm te blijven. Door de stroming ging het aardig vooruit maar op heel veel stukken was het water zo ondiep dat je door de grote stenen gewoon omhoog werd geslingerd.

Na verloop van tijd begon je aardig wat blauwe plekken te voelen veroorzaakt door het gebotst en geschuur met de rotsblokken. Menig deelnemer zag je vol tegen een groter rotsblok vliegen, of er half overheen. Het zag er soms spectaculair uit.

 Na een half uurtje werd het toch wel frisjes en begonnen de vingers steeds gevoellozer te worden. Ook ging een vin kapot waardoor ik gehandicapt verder moest. Pas bij een EHBO stop kon ik gelukkig in wat google-frans een T-Rap regelen en zo met wat MacGyver-techniek weer de Ourthe vervolgen.

Onderweg kwamen we nog een paar keer een EHBO post tegen waar de mensen ons allemaal toekeken met warme kop drank in de handen.

Als de oude Sirenen stonden ze ons te lokken maar uiteindelijk wilden we kosten wat de finish halen. En eindelijk kwam deze dan ook in zicht. Na 9 kilometer ofwel 1 uur en 52 minuten om  precies te zijn. De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste en zo ook deze laatste meters door ondiep water. Uiteindelijk grepen de mensen van de organisatie ons bij de armen zodat we uit de Ourthe konden kruipen. Door de kou waren onze vingers gevoelloos en iets vast pakken lukte niet echt. Gelukkig had de organisatie gezorgd voor een bekertje glühwein. In een tent bij een kacheltje stonden we dan ook, trillend van de kou, zo veel mogelijk te drinken uit het bekertje. Maar het bekertje werd snel leeg door het trillen dan door het drinken. Eigenlijk wilde we snel een warme douche die we na een wandeltocht terug naar de sporthal ook vonden. Na een warm broodje worst van de BBQ vertrokken we huiswaarts..weer een ervaring rijker en wie weet gaan we in 2014 weer…er kunnen nog mensen mee want er is plaats genoeg om te zwemmen!