door: Niels van Kruchten

In navolging van vorig jaar werd er dit jaar ook weer een iPatch toernooi georganiseerd door onze Belgische vrienden van ORCA Bilzen.

Voor de mensen die er niet bij waren vorig jaar en die het principe dus niet snappen: Er werden van te voren teams ingedeeld en iedereen had een stuk duct-tape op een van zijn ogen. Ik kan je uit eigen ervaring verzekeren, je gaat er niet beter van spelen. Als een team scoort mag het andere team één patch afdoen, om er voor te zorgen dat het weer een beetje gelijkwaardiger wordt.

Belangrijk om te weten is dat dit een toernooi puur voor de fun is. De winnaar krijgt eeuwige roem en niets meer. Dit jaar waren er 25 aanmeldingen om mee te doen, die werden verdeeld in vijf teams:

Team Alpha: Niels Balens, Kristof Froyen, Sander Lockefeer, Casper Janssens, Joeri Vandebeeck.

Team Beta: Geert Stevens, Ward Balens, Ellen Palmers en Anneloes Debets.
Team Gamma: Andy van Wesemael, Magali Vaes, Laurie Verheyen, Davy Schoups en Remco Moens.

Team Delta: Yoeri Slegers, Niels van Kruchten, Linde Vaes, Franjo de Groot en Nick Ramaekers.
Team Jota: Bram Vreven, Britt van Kruchten, Hannes Moors en Nathalie Meessen.

Zoals jullie kunnen zien zijn er spelers van zowel ORCA, Astacus als ook ZON uit Hoensbroek. Al met al waren het veel gelijkwaardige wedstrijden dus mijn complimenten aan degene die de teams heeft ingedeeld. Aangezien sommige mensen niet in het diepe konden (wilden?) spelen, werden de teams tegen het einde van het toernooi uitgedund en moesten er spelers van andere teams hun plek invullen. Dit komt er op neer dat ik elke wedstrijd gespeeld heb. Ik vond het vorig jaar al een leuk initiatief en leuke nieuwe manier van spelen, dit jaar wist ik nog een beetje hoe het moest en ging het veel beter. Daarnaast was het gewoon leuk om twee uur onafgebroken volle bak te hockeyen met vrienden en veel leuke acties te zien (of toch zeker voor de helft) en te maken.

Volgend jaar ben ik er zeker weer bij!

Niels van Kruchten

Door: Britt

Afgelopen zondag 18 november was het weer zo ver: een dagje Belgische competitie in Antwerpen! Vol goede moed en goede zin vertrok ik samen met m’n broertje richting Geulle benieuwd naar wat deze competitiedag ons weer zou brengen. Eenmaal in Geulle aangekomen gooiden Niels en ik onze tassen bij Raymond in de auto, om zo samen richting ’t zwembad in Antwerpen te rijden.

Toen we naar binnen liepen bleek heel ORCA al aanwezig te zijn. Terwijl we stonden te wachten besloten we onze opstelling in het water voor ORCA B al te bespreken. Niels, Sander en Ellen zouden wing zijn, Hannes en Davy lagen voor, Nick zijn taak was het om alle pucks uit de goal te houden en ik lag in het water als center. Deze opstelling leek ons het meest effectief. Na nog wat geklets over Pokémon en Tetris, konden we ons gaan omkleden.

De wedstrijden verliepen naar mijn mening vrij goed voor ons doen! Soms is de opstelling wel wat veranderd, omdat we niet helemaal zeker waren hoe we het sterkst waren. We hebben twee van de vier wedstrijden gewonnen. Toch hebben we het de tegenstanders waarvan we verloren niet makkelijk gemaakt. Ik denk dan ook dat als we nog net iets beter op elkaar ingespeeld raken, we de volgende keer die twee wedstrijdjes ook zeker kunnen winnen!

Het was al met al weer een leuke, inspannende dag en ik verheug me weer op de volgende speeldag!

Britt

door iemand vanaf de zijlijn: Marion

Elk jaar weer, zo voor de zomervakantie staat bij het bestuur van Astacus, de steakavond op de agenda. Er moeten steakbonnen worden gekopieerd en verdeeld, er moeten steakbonnen worden verkocht door de leden. Hoe meer, hoe liever, want de clubkas moet gespekt worden. De prijs van de badhuur blijft stijgen en we willen de contributie zo laag mogelijk houden.

Natuurlijk weet ik wel dat wanneer jullie de bonnen voor de zomervakantie krijgen, er gedacht wordt: oh dat duurt nog even, dat komt wel….. Toch wil ik jullie erop attenderen: leg ze niet te ver weg! Probeer op tijd je vrienden en familie te informeren dat ze in ieder geval die bewuste avond vrij mogen houden.

Dit jaar bleek al snel dat ik zelf niet bij de steakavond aanwezig zou kunnen zijn. Na mijn operatie zou ik minstens 8 weken met gips zitten. De bonnen werden gemaakt en verdeeld. We kwamen bij elkaar om de boodschappenlijst aan te passen, problemen van voorgaande keren te bespreken. Er werden helpers gezocht! Wat nog veel belangrijker was, we hadden dit jaar nieuwe koks nodig. Gelukkig en via bemiddeling van Patrick, vonden we Jack Brorens bereid deze taak op zich te nemen. Hij zou ook hulp krijgen van Gerard Bastiaens. Mieke zou de frites bakken. Nieuwe koks betekende ook andere sauzen en andere werkmethoden, maar dit trio heeft het TOP gedaan. (Volgend jaar proberen we foto’s van hun voorkant te maken)

Hoeveel steaks zijn er verkocht? Hoeveel eters kunnen we verwachten? Hebben we genoeg ijs? Hebben we genoeg frites? Hebben we genoeg helpers? Hoe gaat het met de stroom? Deze vragen blijven vaak tot op de dag zelf spannend.

Hoe goed we ons ook voorbereiden, hoe goed we ook denken dat we met alles rekening hebben gehouden…… er gaat toch altijd wel wat mis. Dit hele pakket bij elkaar vind ik zelf altijd een grote uitdaging en dat houdt het spannend J

Van de voorbereidingen heb ik veel meegekregen dus, er was vaak overleg, echter het moment suprême, de avond zelf, zat ik thuis op de bank met de telefoon naast me wachtend op berichtjes, tweets of whatsapp’s. Ik vond het VRESELIJK!

Toen Britt en Niels thuis kwamen leek het heel even of ik er bij geweest was. De overheerlijke geur kwam met tegemoet zodra ze de kamer binnen stapten. Nou ja stapten, Britt kon bijna niet meer lopen van de pijn in haar rug……

Een ding zal ik jullie zeggen: volgend jaar 26 oktober 2013 ben ik er bij.

Jij toch zeker ook, dit wil je toch gewoon niet missen!!!!!

door de ogen van een helper: Mick Knoben (ober)

3 november was voor mij de derde steakavond die ik heb meegemaakt. Ik ben één keer gast geweest en de laatste twee keer heb ik meegeholpen. Deze laatste twee avonden kenmerkten zich door flink hard werken en vele meters lopen. Aan het einde van de avond was ik blij dat mijn voeten er nog aan zaten. Als gast is het me nooit opgevallen dat de er zó veel steaks moesten worden gebakken, laat staan hoeveel werk al die onderwaterhockeyers moesten verrichten om al die steaks bij de mensen te krijgen! Als je je dan bedenkt dat het team dit maar één keer per jaar samen doet, zetten ze ieder jaar weer een topprestatie neer!

Ikzelf heb de hele avond “gekelnerd”. Bestellingen opnemen bij de mensen en deze voor ze gaan halen aan de bar. Met twee personen is dit eigenlijk de hele avond rennen, maar gelukkig werden we soms nog even geholpen door een verdwaalde onderwaterhockeyer. Dit maakte korte pauzes mogelijk.

Als je tegen het einde van de avond de verschillende reacties van de gasten hoorde gaf dit je een voldaan gevoel. Bijna iedere gast was tevreden over de service en het eten. Eén ding is dus duidelijk: je doet het niet voor niks! Voor mij heeft dit de avond tot een succes gemaakt. Met plezier wil ik volgend jaar graag weer deel uitmaken van dit fantastische team.

Groetjes, Mick

door de ogen van een Astacuslid: Jelle (vliegende keep)

Het was iets voor 17:00 toen ik in de zaal aankwam.

Een aantal leden waren de tafels nog aan het opmaken en anderen waren eten aan het voorbereiden, iedereen had zo zijn taken die avond.

Mij werd verteld dat ik als een soort van “vliegende keep” werd ingeschakeld om iedereen die een beetje hulp nodig had een hand toe te reiken.

Alles was klaargezet en de eerste gasten kwamen binnen.

Rond 18:00 waren alle tafels al zo goed als bezet. In de keuken was iedereen ook druk bezig. Met drie man sterk werd er hard gewerkt om steaks, frietjes en snacks voor te bereiden, Mieke, Gerard en Jack, topkoks!

Tussen 22:00 en 22:30 waren de laatste gasten vertrokken en het opruimen kon beginnen. In de keuken kon je zo ongeveer schaatsen over al het frituurvet dat daar op de grond lag. Na het opruimen werden de restjes sla en sausjes verdeeld en iedereen ging langzaam terug naar huis.