Door: Mieke

Tijdens een training met de Nederlandse Dames was het idee ontstaan om met de hele groep een weekendje in Limburg te organiseren. Het zou een trainingsweekend worden, maar met veel teambuilding en fun onderdelen. Als op die bewuste training enige Limburgse aanwezige heb ik besloten om de organisatie hiervan op mij te nemen. De bedoeling was om die ‘Hollanders’ een leuk, maar ook vermoeiend weekend zuidelijke glorie te bezorgen.

De eerste hindernis was al meteen het vastleggen van het juiste weekend. Dit kwam door zowel de drukke agenda’s van de meeste meiden, als het logistieke probleem van de slaapplaatsen. Hiervoor heb ik mijn ouders even lief aangekeken met de vraag of we met 18! meiden mochten komen logeren en konden we met zijn allen in mijn ouderlijk huis overnachten. Bedankt! Het weekend van 28-29-30 september zou het worden.

Nadat ik op vrijdagavond boodschappen had gedaan en met een grote grijns op mijn gezicht met een belachelijk volle kar bij een zuchtende kassière had afgerekend (leedvermaak J), kwamen de meiden druppelsgewijs binnen. Gelukkig konden ze allemaal de weg vinden (ja, in Limburg ontvang je ook GPS-signaal). De bedden, matjes, luchtmatrassen werden in gereedheid gebracht en iedereen lag lekker op tijd onder de wol. Met een actieve dag in het vooruitzicht zou de wekker zaterdagochtend dan ook redelijk vroeg gaan.

De zaterdagochtend werd gestart met een goed ontbijt en het verzamelen van tassen en spullen, we zouden pas voor het avondeten weer terug komen. Vervolgens zijn we met een aantal auto’s naar Simpelveld gereden om aan het actieve onderdeel te beginnen. Hierbij hebben we een tussenstop gemaakt bij Snowworld in Landgraaf om Anita daar af te zetten, door een net opgelopen blessure kon zij helaas niet meedoen. In Simpelveld aangekomen moesten de daar gehuurde mountainbikes en helmen verdeeld en betaald worden. Uiteraard moest iedereen nog even naar de wc voor we met de fietsen vertrokken, het blijven vrouwen.

Rond de klok van 10 uur zaten we allemaal op de fiets, het zou geen gewone (mountainbike)route worden, maar een mountainbike-bootcamp. Dit houdt in dat er enkele tussenstops zijn waarbij er oefeningen gedaan worden voor verschillende spiergroepen.

V.l.n.r.: Mieke, Veerle, Jitske, Ellen, Vera, Nicolette, Annemieke K., Eunice, Kirsten, Marloes, Evelien, Kirby, Corine, Jolijn, Annemieke B., Daniëlle en Milou. Niet op de foto: Anita.

De totale fietsroute zou een ruime 30 kilometer heuvelland worden met nog een leuke verrassing tussendoor. Na enkele kilometers vonden we een mooi grasveld waar Marloes in een goed half uur iedereen kennis heeft laten maken met haar buik en armspieren. Terug de fiets op en een mooi stukje gefietst, waarbij ter hoogte van de Brandbrouwerij door sommigen de volgende tussenstop al werd aangevraagd (uiteraard tevergeefs J). Vlak hierna moesten we een helling op waar mijn auto de dag ervoor bij het checken van de route al bijna tegensputterde. Een pittig stuk volgde waarbij de meiden niet tegensputterden door onze Burpies-regel (klagen betekende dat je 5 burpies moest doen, springen, handen neerzetten, voeten naar achteren, push-up, voeten naar voren, springen). De eerste tegensputterende ketting was wel een feit, Ellen had te enthousiast geschakeld, maar met een beetje hulp stonden we al snel weer allemaal op de pedalen. De tweede stop die we maakten was op de lunchplaats. Omdat het nog wat vroeg was, werd er besloten nog een paar series buik, rug, arm en schouderspieren te trainen. Een korte pauze om te lunchen volgde, deze werd echter vervroegd verstoord door de eerste regenbui. Niemand had zin om stil te zitten in de regen en de route werd dus vervolgd.

Op naar Landgraaf, richting Snowworld voor het toetje (ook al was het nog niet het einde). Ik heb het natuurlijk over de beruchte trap. Daar aangekomen voegde de eerder afgezette Anita zich even bij de groep, dit aanzicht kon ze niet missen natuurlijk. De trappen werden bedwongen door afwisselend te rennen en de lopen (van plateau naar plateau). Boven aangekomen werd er even uitgepuft en toen was het alweer tijd voor de daling. De bedoeling was om op elk plateau dat je tegenkwam 5 burpies te doen, echter dit werden al snel gewone push-ups of dips. Weer terug onder aan de trap aangekomen bleek dat we ruim voor lagen op schema. En aangezien we enkele fanatieke koffieleuters in de groep hebben, zijn we op het terras bij Snowworld wat gaan drinken.

Na de geleverde inspanning was dit een welkom pauzemoment. Terug op de fiets moesten we namelijk de berg nog over. De route die we hiervoor namen bleek toch een stapje te technisch voor de meesten van ons, bovendien bleken we deze verkeerd om te fietsen (stond nergens op de borden). Met enige vertraging zijn we toch allemaal heel aan de andere kant aangekomen en doordat we ruim op tijd vertrokken waren, lagen we weer precies op schema. Terug naar Simpelveld fietsen was het enige wat er nu nog moest gebeuren. Om precies 4 uur kwamen we daar aan en konden we de fietsen meteen inleveren.

De auto’s in en richting Snowworld om Anita terug op te halen, hierna een tussenstop bij de Mc Donalds voor de nodige koffie en een stuk Limburgse vlaai op de parkeerplaats. Vervolgens door naar Maastricht om een Raymond-training mee te maken. Hij had zich hier op verheugd, de meeste meiden iets minder rekening houdende met de puddingbenen die iedereen al had. Na een half uur banen zwemmen werden er 4 teams gemaakt en op twee velden wedstrijden gespeeld. Douchen en tijd om naar huis te gaan.

In Stein aangekomen ben ik samen met enkele meiden richting de (op voorhand gewaarschuwde) friture Jo gegaan. Mijn moeder had namelijk voor iedereen zelf zuurvlees (je bent in Limburg of niet) gemaakt en daar horen natuurlijk frietjes bij. Hongerig na de drukke dag ging dat er wel in, ik heb nog nooit zo veel meiden in een ruimte zo stil horen zijn, tenzij ze sliepen.

Na het eten en opruimen stond er een avondprogramma in de planning. Dit werd verzorgd door Anita en Eunice. Ze hadden allemaal verschillende minute-to-win-it spelletjes voorzien en dit leverde de nodige hilarische momenten op. Er werd op tijd afgerond, zodat iedereen naar bed kon wanneer die wilde. Dit bleek voor de meesten al op tijd te zijn, het doel om iedereen af te peigeren was dus duidelijk geslaagd.

Zondagochtend maakten we ons op voor een rondje hardlopen. Rekening houdende met de verschillende loopniveaus van de groep, hebben we een rondje van ongeveer 5 kilometer gelopen. Thuis aangekomen stonden de versgebakken broodjes, gekookt eitje en koffie klaar en kon iedereen meteen aanvallen voor een goed ontbijtje. Na het ontbijt werden alle spullen en slaapplekken weer opgeruimd en ingepakt in de auto’s. Het was alweer tijd voor het laatste onderdeel van het weekend.

Zwembad de Hengelhoef, met die briljante wildwaterbaan (bekend bij de meeste Astacusleden). Hier hebben we ons nog een halve dag volledig uitgeleefd en geamuseerd. Het weekendje werd ’s middags afgesloten in het zwembad en iedereen ging vanuit Houthalen-Helchteren terug naar huis.

Een enorm gezellig weekend waarin iedereen elkaar wat beter heeft leren kennen en we vooral heel veel lol hebben gehad. De napret van de gemaakte foto’s zal nog lang aanhouden.

Groetjes Mieke

door: Sven

Toen ik zaterdag morgen wakker werd, ging er maar een ding door mijn hoofd: vandaag een toernooi met zowel Astacus als met het nationale team. Een toernooi is iets waar ik mij altijd op verheug zo ook op dit toernooi, het was lang geleden dat ik daar ben geweest als ik het goed heb was dat toen we de laatste keer kampioen zijn geworden. Maar nu over de dag zelf. We kwamen rond half 2, 2 uur aan in Breda. Het toernooi zou om half 3 beginnen. Op een bepaald moment kregen we het speelschema te zien en dat zag er wel pittig uit. We moesten tegen 9 teams spelen en dat zijn behoorlijk veel wedstrijden.

Nu waren de wedstrijden gelukkig niet zo heel lang want het duurde maar 7 minuten dus eigenlijk geldt: het team dat het eerst scoort wint meestal. Het was dus ook belangrijk om er meteen vol voor te gaan.

De eerste wedstrijd was een gemakkelijke tegen Dordrecht dat is ook te zien aan de eindstand. OSCD – Astacus: 0-7.

De tweede wedstrijd was tegen Njord, ook deze was niet de lastigste. De eindstand werd:  Njord 2 – Astacus 0-8. Twee wedstrijden van de 9 waren al in the pocket. We waren lekker opdreef dus gingen we vol zelfvertrouwen de volgende wedstrijden in.

De derde wedstrijd was tegen VRB. Op papier niet de lastigste tegenstander. Dat waren ze ook niet. De eindstand werd: VRB – Astacus 0-6. Tot nu toe al een leuk en goed toernooi. De wedstrijden werden allemaal overtuigend gewonnen.

De vierde wedstrijd kwam tegen de nationale selectie. In het toernooi speelden Jesse, Jenôt en ik ook nog met het nationale team mee maar de coach vond dat het eigen team voor ging omdat dit toernooi toch niet echt belangrijk was voor het nationaal team. Deze wedstrijd zou wel pittig moeten zijn maar ik denk dat ik namens iedereen van Astacus mag spreken dat het ook wel een makkelijke wedstrijd was. De eindstand werd: Nationale Selectie – Astacus 0-5.

Bij de volgende wedstrijd krijg ik net altijd nog wat meer het gevoel dat ik moet winnen want dat is het team waar mijn achterneefje Janou in speelt. In de vorige jeugdcompetitie hebben we nooit gewonnen van Njord maar je weet maar nooit wat een toernooi kan brengen. De uitslag werd: Njord 1- Astacus: 1-3. YESSS die hadden we gewonnen. Tot nu toe alles gewonnen dus laat de laatste 4 wedstrijden maar komen.

De volgende wedstrijd was tegen RBT 98. Dit zou ook een niet al te lastige wedstrijd worden. De eindstand werd: RBT 98 – Astcacus 1-5 en alweer een wedstrijd gewonnen!

Nu kwamen de laatste drie wedstrijden, ik wist dat de lastigste wedstrijd de laatste zou zijn namelijk tegen orca bilzen, maar goed eerst moesten we ook nog 2 andere teams verslaan.

We moesten nu tegen de thuis ploeg. Een team kan soms erg veel van het thuisvoordeel gebruik maken dus je weet maar nooit wat je kunt treffen als de wedstrijd begint. De wedstrijd ging weer zoals alle andere en deze wonnen we ook met een eindstand van: Argonauta – Astacus 0-5.

De volgende en tevens de voorlaatste wedstrijd was tegen ZON ook een team uit Limburg. De wedstrijd verliep weer voorspoedig en dat was ook te zien in de eindstand. ZON – Asatcus 0-5.

Van de acht wedstrijden die we hadden gespeeld hebben wij ze allemaal gewonnen. Het is dus ook logisch dat we al minimaal 2^e werden. Nu is dat al een super prestatie maar in de sport bestaat er maar 1 plaats en dat is namelijk de 1^e plaats.

Vol goede moed gingen we de laatste wedstrijd in. Ikzelf voelde wel flink de spanning omdat ik wist dat Orca Bilzen ook een hele grote kans had om van ons te winnen. De wedstrijd begon en al snel werd duidelijk dat we net wat te kort schoten bij de laatste wedstrijd, iedereen was toch wel moe want het is niet niks om 9 wedstrijden vlak achter elkaar te spelen, daarbij hadden Jesse, Jenôt en ik het dubbele aantal wedstrijden gespeeld omdat we met het nationaal team meespeelden. We hebben gevochten voor wat we waard waren maar het was gewoon net niet genoeg. De eindstand werd Orca – Astacus 4-0.

Dit komt dus op een eindstand van:

1. Orca Bilzen
2. Astacus
3. Njord 1.

Al met al hebben we een goed toernooi gespeeld en heb ik het erg naar mijn zin gehad. Na afloop was er nog een BBQ voor de mensen die zich daarvoor hadden opgegeven. Het had allemaal wel gesmaakt dus was het een geslaagde dag.

Sven

Nagekomen bericht: zomerkamp 2012

door: Sacha

Vrijdag 17 augustus was het zover, iedereen wat zich had aangemeld van ASTACUS incl. aanhang ging 2 nachten bivakkeren zonder enige luxe of gadgets laat staan stromend warm water om te douchen naar een of andere uithoek in België.

Na aankomst ging ieder op zoek naar een geschikte slaapplek. Zo ontstonden er drie verschillende groepen, kamer 1 een mengelmoes van oude rotten, ouders en jong grut. Kamer 2, was overduidelijk in bezit genomen door de jeugd van Astacus, aangevuld met wat oudere leden. De 3e kamer stond in teken van jonge kinderen hun ouders. De avond werd gevuld met friet/friet mayonaise/

Friet speciaal/frikadel/kroket/kaassoufflés/viandel/ed van de frietenkar. Dit werd opgepeuzeld met achtergrond muziek van DJ Sven. Toen iedereen zijn buikje vol had vertrok de frietenkar en werd er nog een drankje genuttigd tijdens het stoken van een kampvuur door echte pyromanen. Er werd nog vrolijk doorgebabbeld wanneer de eerste kampgangers hun slaapzak opzochten.

Zaterdag 18 augustus ’s ochtends was het voor iedereen op zijn eigen tempo wakker worden, wassen en tandenpoetsen. Na een frisse blik en adem kon aan een van de ontbijttafels geschoven worden. Na het ontbijt werd er door een aantal waaghalzen een mega oranje afdekzeil uitgerold. Deze werd voorzien een dikke, dikke, dikke laag groene zeep en water. Dit kon maar één ding betekenen, BIG FUN.  Nadat een drietal jeugdleden over het plastic te hebben zien glijden dacht KING KURT, Pffff, poe, poe, kinderspel en deed zich zijn zwembroek aan, nam een aanloop, sprong als een antilope en gleed over de zeepbaan, halverwege zijn glijpartij draaide hij zich op zijn rug maar zijn gezicht sprak boekdelen. Het was over met de pret voor King Kurt.  Door zijn enthousiasme was hij zijn grens overschreden met als gevolg een schouder uit de kom.

Heel Astacus kwam in Actie. Binnen 5 minuten was het resque-team bij elkaar geschraapt en klaar voor vertrek. Broeder/chauffeur Nico en Assistent Sacha begeleiden de patiënt in de auto. Een ding stond voorop, King Kurt moest in no time naar het ziekenhuis in Maaseik. De eerst 500meter was een lijdensweg voor Kurt gezien het landweggetje met voor zijn beleving 98 gaten cq kuilen.

Eenmaal op de geasfalteerde weg konden records gebroken worden. Als bliksem MC Nico scheurde de Skoda-ambulance vol gas door het Belgische landschap. Als De Dukes of Astacus werd de wagen voor het ziekenhuis in Maaseik geparkeerd. Fits like a glove.

Het was een culture shock voor ons toen we het ziekenhuis binnen liepen. Alsof een arm uit de kom al niet genoeg was. Nadat we enkele minuten vol verbazing hadden rondgekeken, hebben we ons “naar onze mening“ gemeld aan een onlogische plek bij een blonde jonge dame. Het aanzicht van deze zuster toverde een glimlach op ons gezicht en met weemoed dachten we terug aan onze puberdromen waar zustertjes met korte rokjes de revue passeerden.

We werden weer weggerukt uit onze gedachten toen ze vroeg wat er scheelde. King Kurt verteld over zijn letsel en werden daarna verwezen naar het onderzoekskamertje. In Nederland maar ook in onze dromen zagen die toch anders uit dan hier. Het leek wel een vooroorlogs ziekenhuis. Kurt begon wat zenuwachtig te worden want onderweg had hij al verteld dat hij absoluut niet tegen spuiten kon. MC Nico en ik lagen dubbel van het lachen om King Kurt zijn grapje.

Aan het gezicht van King Kurt was af te lezen dat dit voor de echt was. Hierdoor werd er nog harder gelachen en rolden de tranen over de wangen. Voorzichtig gaf hij aan dat dit ook niet de eerste keer was dat dit hem was gebeurd. Tot overmaat van ramp kwam diezelfde jonge dame die hem had ingecheckt even een praatje maken en een infuus plaatsen. Vol interesse, zoals je het ook verwacht van een gediplomeerde verpleegster, vraagt ze aan King Kurt hoe dit gebeurd was? Vol eerlijkheid vertelde King Kurt over zijn avontuur. Onze blonde schone verpleegster, was een typisch blondje, ze had nog nooit van een zeepbaan gehoord. Zo Braaf als kerkknaapje legde King Kurt uit wat dit inhield. Nico en ik hielden het niet meer van het lachen toen de blonde jonge dame met een blik van een botsauto vroeg of hij voor zulke spelletjes niet te oud was.

Maar voordat hij kon antwoorden, nam zijn angst toe en vroeg eh zuster ik zou graag willen liggen als u een spuit gaat gebruiken. Hierop keek ze streng en antwoordde  allee, ne vent met zulke plaatjes op zijn lichaam en al die piercings kan toch niet bang zijn voor een spuitche! “ Doordat K.K. keek als een puppy ging de verpleegster overstag en mocht Kurt gaan liggen.

Haar laatste woorden waren voordat ze vertrok: Ge moet hier efkes wachten op den dokter, ik ben zo terug!!!!!!In de daarop volgende 15 minuten hebben we met z’n drieën flink moeten lachen om het hele gebeuren en het ziekenhuis personeel.

Daar kwam de dokter lopend in zijn Indiana Jones kostumeke,  even kennismaken met deze bijzondere patiënt. Inmiddels wist het hele ziekenhuis wat een zeepbaan was en King Kurt was het gespreksonderwerp van de dag.

Dokter Indiana Jones gaf aan eerst een foto te willen schieten en dan naar snel na de OK. De verlossing was nabij, wel moest Kurt eerst al zijn zilverwerk verwijderen, (alleen die ene die er niet uit kon mocht blijven zitten)voor de foto  werd genomen. Het ziekenhuisbed met Kurt erin  werd de OK ingereden. Na al deze inspanning was het tijd om wat te drinken. Gelukkig stond op de gang waar wij moesten wachten een frisdrankautomaat die ook last van de warmte had. Nadat we enkele euro’s armer waren gemaakt door de automaat konden we hem (de drank automaat)alleen maar verr..t schelden en als niemand keek hem een flinke oplawaai hadden gegeven, stonden we alsnog met lege handen.

Bijna 30 graden buiten en met een gevoelstemperatuur van 40 graden moest we  het halve ziekenhuis kris kras door lopen om een goed werkende automaat te vinden om wat  vocht tot ons te kunnen nemen. Het voelde aan of we door een woestijn liepen, met af en toe een fata morgana. We wisten niet dat één uur lang kon duren in een warm, benauwd deprimerend vooroorlogs ziekenhuisgangetje. Een sprong van geluk maakte we toen we Kurt na dit uur weer zagen.

Op de recovery kwam de jonge dame, die voor blosjes op onze wangen toverde Kurt uitchecken. Zo beleefd als de Belgen zijn wenste ze ons nog een fijn weekend en richtte zich naar  Kurt, en wenste hem beterschap met de schouder. Ze wilde Kurt een laatste tip meegeven voordat we het ziekenhuis verlieten. Hangend aan haar lippen hoorden we haar de volgende woorden uitspreken, zulke spelletjes zult ge beter overlaten aan kleine kinderen.

Zo snel als we geparkeerd hadden, zo snel scheurden we weer weg, alsof Rosco P Coltrene op onze hielen zat. Na een kortdurig overleg kwam het idee om Kurt thuis af te zetten. Aangekomen bij het stulpje van Kurt smachtte hij naar zijn vriendinnetje Len. Echter hij werd teleurgesteld door een kleine onduidelijkheid tussen hem en zijn vriendin Len, ze bleek er niet te zijn. Nadat Len was gearriveerd reageerde ze heel nuchter, “enne jong is het weer zo ver?” Hieruit blijkt dat Kurt bekend is met zulke escapades. Niet lang hellen, we moeten versnellen. In sneltreintempo werd weer naar de kampplek gereden.

Warm en plakkerig aangekomen  op de kampplek  realiseerde Kurt zich dat voor hem nu het kamp voorbij was, geen zwempartijtje, geen BBQ, spelletjes en niet hangen tussen de jeugd van Astacus tot in de late uurtjes. Nico en ik hebben ons later weer gevoegd bij de rest van ASTACUS. De duik in het zwembad was de perfecte afsluiter na zo’n innoverend dagje dat gepaard ging met tropische temperaturen.  ’s Avonds hebben we nog lekker gebarbecued en stonden er weer pyromanen klaar om het kampvuur weer nieuw leven  in te blazen.

Met mooie herinneringen ben ik met mijn gezinnetje weer huiswaarts gegaan. Voor Esther, Kjell, Esmee  en mij was het een geslaagd kamp, onze complimenten voor de organisatie. Zowel King Kurt als ik hopen dat in 2013 weer een dergelijk kamp georganiseerd zal worden………

Met vriendelijke groet, Sacha

door: Raymond

Onderstaand volgt het verhaal van BOL aan de Parmacup 2012 dat plaatsvond op  1 september in Parma, Italië.

BOL is een geuzennaam en staat voor Best Of Limburg.

Deze benaming is voortgekomen uit het samenspelen van diverse spelers van Astacus en Bilzen tijdens het toernooi in Louvain La Neuve. Daar werden we 1e en de naam werd unaniem als geuzennaam aangenomen.

Gezien het volgende op een onvoorstelbaar verhaal lijkt en wij soms het gevoel hadden in een slechte film te zitten volgt hier dan ook een opsomming van de sterren: De hoofdrolspelers in de film zijn (in goed gebruik, alfabetisch):

• Andy, de echte held, van Wesemael, normaal gesproken spelend voor Orca Bilzen
• Arno, als niks gebeurd is het ook niet leuk, Borgers*, spelend voor Argonauta (*Is geen Limbo maar zijn opa komt uit Limburg #not)
• Bram, de kameleon tussen jeugd en volwassenen, Vreven, Orca Bilzen
• Mieke, ik steek mijn mening zeker niet onder stoelen of banken, van de Kerkhof, Astacus
• Raymond, no voice, Smeets, Astacus
• Roger, Koekoek 🙂 BAM Cox, Astacus
• Roland, geweldig, prachtig, wat heb ik veel geleerd, Vandoren, Orca Bilzen
• Sven, Ik let wel op de dames, Etten, Astacus
• Veerle, onderwater een echte kerel, bovenwater een echte dame, Stijnen, Astacus
• Ward, de gelukkigste Balens, Balens, Orza Bilzen

Verder zijn er nog bijrollen voor Ryanair, overijverige douanebeambten en diverse figuranten.

Heeel lang geleden volgt er een mail van Roger met de vraag wie er van Astacus mee wil naar Parma. Zoals vaker gebeurt moet dit meerdere malen gevraagd worden om er uiteindelijk achter te komen dat we als Astacus zijnde geen heel team op de been kunnen brengen.

Aan de overkant van de Maas deed zich echter het zelfde probleem voor. Op een gegeven moment zie ik op Facebook een oproep van Andy dat hij op zoek is naar een team waar zij met 4 man mee kunnen spelen. Aangezien ik zeer goed kan hoofdrekenen meld ik meteen bij Andy dat we een compleet team kunnen maken. Andy meldt zich bij de organisatie en dan komt de ontnuchtering. Parmacup 2012 is volgeboekt! Weg eerste buitenbadtoernooiervaring, lekker eten en drinken in La bella Italia 🙁

Maar Andy duikt, zoals vaker, in het kleinste gaatje. Er is nl. een team dat gezegd heeft dat ze mee willen doen, maar ze hebben het inschrijfgeld nog niet voldaan. Na de deadline, houdt Andy de druk erop en krijgt de open plaats! Yiiihoooeee!! Allemaal ff geld aan Andy overmaken en de puzzeltocht naar de beste reisoplossingen gaat van start. Achteraf gezien blijkt dit probleem 2 te zijn geweest….

We, de NL inbreng van BOL, besluiten om vrijdag ‘s ochtends vroeg al te vertrekken vanaf Charleroi naar Bologna en overnachten 500m van het zwembad in een luxe 4* hotel. Goede nachtrust is minstens zo belangrijk!

Vrijdagochtend 30 augustus, vertrekken we om 4.30u vanuit Geulle, via Bunde om Sven op te halen, naar Charleroi. Je kunt maar beter op tijd zijn. Er kan immers altijd wel iets onverwachts gebeuren……

In Charleroi treffen we onze vrienden van Koraal Genk. Zij hebben voor exact dezelfde reis als ons gekozen, ipv wat ze voorgaande jaren altijd gedaan hebben, met een busje naar Parma rijden. We zitten gezellig wat te keuvelen, zij aan de warme chocomel (na jaren van voorbereidend werk mijnerzijds) als we uiteindelijk kunnen inchecken, na een strenge handbagage check, of de afmetingen correct zijn en of er vloeistoffen in zitten.

Na de metaaldetector doorstaan te hebben is er commotie bij de het röntgenapparaat. De bagage moet opengemaakt worden. Nietsvermoedend maken Arno en Sven hun koffers open en worden hun sticks eruit gehaald, met de vraag wat dit in Godsnaam is? “sticks? onderwaterhockey? Nog nooit van gehoord!” Maar hier kun je iemand mee neerslaan, verwonden en mag dus niet mee! Rogers en Mieke haar sticks werden ook ontdekt en dat was geen voordeel, maar ook geen nadeel, het werd eerder hilarisch. Alle sticks werden in 1 bak gelegd, bak vol. Alles werd geprobeerd, toernooi, sport, haal je superieur erbij, maar niets hielp. Sterker nog, de manager kwam erbij en hij zei ook dat het wapens waren! 🙁 maar er kon een escape aangeboden worden. Kosten voor deze uitzondering 50 euro. Maar goed, we hadden geen keuze! De tijd begon te dringen aan de gespannen reacties van de ambtenaren te merken, het vliegtuig staat te wachten!

We moeten alle wapens in 1 tas doe en deze inchecken! Snel de tas van Sven het onderste boven gooien, zijn spullen in de andere handbagages gooien en Raymond achter een security guy aan weer terug naar de incheck balie. Daar even wachten op de juiste dame, die nog opgetrommeld moest worden, 50 euro betalen, labeltje om de tas en weer achter de security guy aan, terug door de scanners. “Do you know where to go now?” vraagt de security guy aan me? Ja,ja, gate 7. “Rennen, want het vliegtuig staat op je te wachten!” Dus ik, vol gas trappen af, langs andere gates scherend. Ondertussen hoor ik vaag mijn naam omgeroepen worden en schakel ik nog een tandje bij. Gelukkig word ik door 3 personen opgewacht. Pfoe, ik heb t gehaald. Hijgend overhandig ik mijn ticket. Ik ben veilig. Parma here I come! Totdat de semi-vriendelijke dame aan me vraagt waar de rest van mijn groep blijft? Ik zeg, welke rest? “mr. Borgers, mr. Cox, etc.”. Zijn die dan nog niet langs? Neen, ze waren nog niet langs. Het geduld van de dame was op! “Kun je ze niet ff bellen?” En zo gezegd zo gedaan. Ik bel met Roger en zeg dat ze op moeten schieten. “ja, ja, we komen eraan” zegt Roger. Ik zeg: “neen niet we komen eraan, maar RENNEN! Ze sluiten de gate en dan kunnen we niet mee!”

Ik kijk de gang af en zie opeens gate 6 raar kijken. Komen 5 BOLLERS met tassen op hun rug aangerend. Na een supersnelle ticketcheck worden we onvriendelijk verzocht naar het vliegtuig te rennen. Weer trappen af, grondpersoneel dat raar staat te kijken en een heel vliegtuig dat op ons zit/staat te wachten. Met klotsende oksels zoeken we her en der een plekje. We hebben het gehaald! Alle spullen aan boord, vanaf nu gaat het genieten beginnen.

De vlucht gaat perfect en een dikke anderhalf uur later stappen we dan ook uit in Parma. Het weer is zeker niet slecht. We gaan dan vervolgens onze 2 koffers ophalen, een grote met onze vinnen en de andere met onze ‘wapens’. En tot onze verbazing worden alleen de vinnen gelost. We wachten nog even want de wapens zullen wel ergens anders verstopt/bewaard zijn. Na 10 minuten gaan we nogmaals kijken/vragen. De band staat stil. Geen sticks…. De vriendelijke Italiaan aan de band vertelt me dat we een klacht moeten gaan indienen bij Lost and Found Luggage! Wij naar de balie en de mevrouw belt met het vliegtuig. Geen bagage apart afgegeven en het ruim was leeg! “We beginnen alvast met de klacht op papier in te vullen”. De mevrouw legt ons de spelregels uit: “De dag nadat de koffer komt wordt het bezorgd bij ons”. Ik zeg nog, we blijven er wel op wachten, in de veronderstelling zijnde dat diezelfde dag nóg een vlucht uit Brussel naar Bologna komt. Helaas, de eerst volgende vlucht is zaterdag. We krijgen dan zondag onze sticks! Toernooi om zeep! Arno belt al met zijn vrienden van Dordrecht (OSCD) en regelt zich al wat nieuwe sticks. Ik bel ondertussen met Andy om te zeggen dat zij niet dezelfde fout maken en dat hij ook reservesticks meeneemt. Met de aangifte in de hand verlaten we de LFL. Arno haalt zijn lijfspreuk nog maar eens van stal, en zonder dat ons humeur aangetast wordt gaan we naar de autohuur.  Daar pikken we onze Panda’s op en sturen naar Maranello.

Daar gaan we ff naar het Ferrari museum. We zijn er nu toch! Op de parkeerplaats krijgt Roger al kippenvel van het geluid van een Ferrari racewagen die op het nabij gelegen circuit op, zijn donder krijgt.

Onze beide dames kunnen zich er niks bij voorstellen, want zo koud is het toch niet?! Ik vraag nog of we niet eerst naar het circuit zouden gaan. Immers, het zat ons nog niet mee die dag. We vragen aan de proppers (dames en heren die je een rit in een Ferrari trachten te verkopen à 60 euro voor 10 minuten) tot hoe laat ze op het circuit bezig zouden zijn. “Tot 17u” was het antwoord en we besluiten naar binnen te gaan.  Veerle en Mieke besluiten wel om mee naar binnen te gaan en we kijken rustig wat rond, begeleid door onze eigen gids, Roger. Na de privé rondleiding gaan we op naar het circuit. Van tevoren hadden we beredeneerd waarom de sticks er niet bij waren. Het was technisch gezien al niet mogelijk! Als ík al had moeten rennen, had er iemand in mijn kielzog moeten zitten! En dat was niet het geval….Ik besluit om de klachtenbrief in te scannen en aan Andy te mailen. Ik bel hem op en vraag of hij op tijd naar Charleroi wil gaan op zoek naar ons koffertje met wapens. Hopelijk willen ze het hem meegeven…..

Ondertussen horen we de Ferrari nog steeds janken. Totdat we bij het circuit aankomen….Natuurlijk! Geen raceauto’s meer!  We besluiten om wat eten bij de supermarkt te halen en gaan dan terug naar het circuit. Meer dan een uur zitten we te wachten: geen raceauto’s. We zitten weliswaar gezellig te keuvelen/eten/omkleden, maar er komen geen Ferrari’s. We besluiten om nog 10 minuten te wachten. En net op het moment dat we willen vertrekken wordt er een auto gestart, tenminste niet voor niks gewacht. Hoewel er maar 3 rondjes gescheurd wordt (1 auto) zijn de mannen tevreden, de dames ook. We kunnen gaan. We krijgen ook nog een 2e sessie met een andere auto en dan is het inpakken en wegwezen….op naar Parma!

De reis verloopt vlotjes met onze Fiat Panda’s. Achter de tolpoortjes worden we ingehaald door de heren van Koraal Genk en we worden door hun geëscorteerd naar het hotel. Veerle draait haar eerste rondje in de draaideur en daarna worden we op zijn Italiaans ingecheckt. We hebben zeer goede kamers (4**** hotel!) en het ziet er tiptop uit. We besluiten om meteen boodschappen te gaan doen voor morgen. Fruit, broodbeleg snoep en dergelijke. Het wordt een lange dag! Wederom achter onze semi italiaanse vrienden aan crossen we door Parma. The Italian Job is er niks bij. We hebben alleen de trappen niet afgescheurd, maar we hebben ons meteen aangepast aan de rijstijl van Zuid Europa.

In het winkelcentrum maken we een plan, we lopen als een geoliede machine door de winkel en hebben binnen no time onze boodschappen. We lijken wel mieren. In het centrum zit Genk wat te drinken. Wij besluiten om naar het hotel te gaan.  Iedereen loopt door maar ik blijf nog ff hangen. Uiteraard wordt er gevraagd of we sticks van hun willen lenen, of dat ze er nog moeten maken van papier etc. Maar dan krijg ik een Belgisch telefoontje binnen. Een mijnheer die in redelijk Nederlands uitlegt dat Andy voor zijn neus staat en of het goed is dat hij onze tas aan hem mee mag geven!!! Natuurlijk! Belgische mijnheer hangt op en ik schreeuw het uit! Genk kijkt me raar aan, maar heeft al snel door dat we onze sticks terugkrijgen. Ik ren naar buiten en vertel het nieuws. Om het te vieren gaan we weer naar binnen en drinken we er eentje. We gaan daarna naar het hotel, kleden ons om en gaan naar een restaurant. Los van het feit dat het niet naast de deur lag, stortregent het ook nog! Niet grappig. Silvio komt ons ophalen en het moet gezegd worden, het restaurant was top. We hebben enorm gelachen en last but not least heerlijk gegeten. Rond 11u gaan we gezamenlijk naar huis. Het was een lange dag en morgen worden er prestaties verlangd!

Onder het eten krijgen we update van ons Belgisch Limburgse deel van BOL. Vlucht had vertraging, daardoor missen ze de aansluitende bus en de aanslui­tende trein. De verwachtte aankomsttijd wordt 02u…..we rijden naar huis en komen dan langs het station. Lopend doe je daar minimaal een half uur over. Ik sms Andy dat dat bijna niet te doen is en dat ze zich een taxi moeten pakken. En zaterdag moeten ze om 7.15u aan het ontbijt zitten. Middenin de nacht komt Roland in mijn kamer. Het is dan 2.05u! Ze zijn veilig aangekomen en het is dankzij Andy’s navigatiesysteem dat ze zich verlopen (dus toch!) hebben.

Om 7.15u gaan we gezamenlijk eten. Lekker ontbijtje en dan een half uurtje later zitten we in de auto op weg naar het zwembad, om 8.15u is de captainsmeeting. Roger en Sven gaan daarna nog broodjes halen. We krijgen het wedstrijdschema en moeten de 3e wedstrijd tegen Southern Gold. De Nieuw Zeelandse vrienden van Niels Balens! Hij moest naar een bruiloft in Moldavië en mist daardoor dit vette toernooi!

De jongens van NZ komen nog ff buurten, babbelen wat en we spreken af om na de eerste wedstrijd ff bij elkaar te komen om een foto te maken, speciaal voor Niels! Het concept voor de foto wordt doorgesproken en unaniem akkoord bevonden. Blijkbaar was het een briljant idee want we hadden (Niels Balens let op!!) GEEN ENKELE MOEITE!! om de Kiwi’s van ons plan te overtuigen!

We gaan bij elkaar zitten om de tactiek te bespreken. We gaan 2-3-1 spelen, een bekend systeem voor de meesten. We maken de indeling wie waar gaat zwemmen en bepalen de wissels. Na een gezonde discussie worden de puntjes op de ‘i’ gezet. Ik leg mijn parkeersensorvoorbeeld uit in de hoop dat we niet teveel uit elkaar gaan liggen en leg uit dat we de eerste wedstrijd moeten winnen, ondanks dat het de eerste wedstrijd is en die loopt nooit lekker.

We beginnen voortvarend. We zijn snel, liggen goed bij elkaar, kunnen elkaar vinden in het IJSKOUDE water en scoren ook nog! Eindelijk eens een voorsprong in de eerste wedstrijd. De wedstrijden duren 9 minuten en dat staat garant om vol gas te geven. Er is geen tijd/ruimte voor fouten. Het lukt nog om 2-0 te scoren. Southern Gold komt nog terug, maar te laat en de eerste buit is binnen! BOL – SG: 2-1. We houden nog een nabespreking om iedereen gefocust te houden en om verbeteringen aan te kunnen brengen, maar het moraal is al meteen OK. Mijn stem vertoont dan al de eerste barsten. De airco op de kamer, de lange reis van gisteren en de eerste overwinning tegen een NZ team eisen zijn tol.

We hebben nu ongeveer een dik uur tot aan de volgende wedstrijd. Dan gaan we gezamenlijk op bezoek bij onze Nieuw(e) Zeelandse vrienden. Daar volgen de felicitaties aan ons en een enorme verassing. Zij hebben tegen ons met z’n 5’n gespeeld! Simpelweg om de reden dat ze er niet meer hebben. Wat zijn die kerels, en 1 vrouw dan sterk! We hebben het helemaal niet gemerkt, maar goed, ze hebben verloren (het is immers niet ons probleem dat ze niet compleet zijn), Spanjaarden die zich op het laatste moment afmeldden en bruiloften in Moldavië, kostten hun de winst. We krijgen echter een heel mooi compliment. “you woke us up guys!”. MAW we krijgen de bevestiging van onze bespreking en start. I love it when my plan comes together……

De 2e wedstrijd is tegen Kingsbridge Krays. Een team met ervaring uit UK. We flitsen uit de startblokken maar zwemmen onszelf in deze wedstrijd voorbij. We denken het toernooi in deze wedstrijd te kunnen winnen. Schoten mislukken, maar dankzij het goede positiespel kunnen we met additionele inzet er toch voor zorgen dat we deze wedstrijd uiteindelijk winnen, met 2-1.

Na deze wedstrijd die fysiek zwaar was en de jeugd op sleeptouw genomen werd door de mannen met ervaring, kwam Roger gehavend uit het water. Hij zet zijn bril af en wat blijkt, zijn neus is beschadigd.

Een kraai had met haar stick de puck gemist en hem met de voorkant een klap tegen de bril gegeven. Kapotte neusbrug 🙁 .

De douanes in Charleroi hadden gelijk, het zijn echte wapens! Roger gaat naar de EHBO en komt met een enorme bandage terug, maar met bandage kan hij nog steeds hockeyen. Gelukkig maar.

Wedstrijd nummer 3 tegen Serrasalmus uit Tsjechië gaat als een tierelier. We zijn minder opgefokt, kijken beter, schieten daardoor beter en laten echt gallery-play zien. De winst gaat naar Limburg, 4-0. We zijn nu zeker van de A-poule en zijn zelfs zo arrogant om te gaan rekenen of we 1e of 2e in de poule moeten worden 🙂 we besluiten echter om gewoon voor de winst te gaan. Als je het toernooi wilt winnen moet je van iedereen kunnen winnen. Dus ook van ParmaSub, de thuisploeg. Ik zet de jonge gasten voor de wedstrijd nog ff op scherp want de nonchalance sluipt erin. Niks vreemds aan, maar we kunnen het niet gebruiken en het hoort bij het leerproces. We spelen inmiddels onder een lekker zonnetje, frank en vrij. Ook deze ploeg rollen we op met 4-0.

U begrijpt de moraal is perfect, de stem wat (nog) minder. Het kringetje na de wedstrijd moet steeds kleiner worden om mezelf nog verstaanbaar te maken. Onvoorstelbaar, als nummer 1, evenals Dordrecht naar de A-poule. Je hoort het toernooi denken, Who the F..ck is BOL?!

De finale poule beginnen we wederom scherp, met een bijeenkomst en allemaal tegelijkertijd omkleden. We beginnen tegen Piranha Pecs uit Hongarije. Vanaf nu worden er alleen nog maar finales gespeeld. Of het de zenuwen waren van ons of de laatste stuiptrekking van hun, maar zij scoren 1-0. Steven Kars, de eigenaar van CanAm onderwaterhockeyspullen schiet over hun rechterkant langs ons door en scoort de 0-1. We blijven gefocust en Sven besluit dat het genoeg is geweest. Hij vliegt letterlijk en figuurlijk naar de startpuck, slalomt om 3 man heen en scoort! 10 seconden na de achterstand hebben we gelijk gemaakt middels een ace. De enige die op dit toernooi gemaakt wordt en iets dat je zelden ziet op dit niveau. Klasse Sven! Goed voorbeeld doet volgen en we maken relatief makkelijk de pot af. BOL – Piranha: 4-1

Door deze score zijn we bijna zeker van plaats 8. Maar daar waren we niet voor gekomen. Mijn eigen doelstelling was om bij de eerste 6 te komen. Beter dan een Limburgse ploeg tot dan toe gedaan had. En nu was ik er ook nog bij!

Tegen West London beginnen we wederom super voortvarend door binnen 20 seconden te scoren. Er was alleen 1 probleem. Scheidsrechter 1 had niks gezien terwijl scheidsrechter 2 nog niet in het water lag! En een onsportieve Engelsman dus ‘gewoon’ de puck uit de goal lepelde en verder zwom. Er was ook niks te horen omdat er met kunststoffen doelbakken gespeeld wordt.  We zijn razend. En om in de film termen te blijven: “you f.cked with the wrong marine!”

Alle druk wordt erop gezet en niet veel later wordt er door ons de 1e goal gemaakt. We zijn razend maar zetten dit om in de juiste energie. WL komt overigens ook nog tot bij/in onze goal maar wij lepelen nu zelf de puck uit de goal, iets wat niet opgemerkt wordt. Spiegelen heet dat in het dagelijkse leven. Wat jullie kunnen, kunnen wij ook maar dan beter! De wedstrijd was dusdanig zwaar en hectisch dat we zelf na afloop niet weten of we nu met 1 of met 2-0 gewonnen hebben. We hebben wel gewonnen en komen na het tellen van de doelpuntenmakers erachter dat het toch met 1-0 was!  De beste prestatie ooit. We zijn, onafhankelijk van het resultaat tegen Dordrecht minimaal 4e. Missie geslaagd, maar we willen nu nog meer…

De wedstrijd tegen Dordrecht wordt beslist door de scheidsrechters, of eigenlijk het gebrek eraan. We hebben Dordt niet echt in de problemen gebracht maar onbegrijpelijke beslissingen en het niet nemen van beslissingen zorgde ervoor dat na 9 minuten Dordt in de finale stond omdat ze met 2-0 van ons gewonnen hadden. Zelf hadden we het idee dat de wedstrijd ingekort was omdat de lucht begon te betrekken. Het zonnetje was weg inmiddels en het water en buiten was de temperatuur gelijk…. niet grappig, met name als je bedenkt dat Noord Italië de warmste zomer ooit gehad had, totdat BOL ging inchecken.

De laatste wedstrijd van het toernooi gaat over 15 minuten en we moeten tegen Michel Zinc. Een team dat bestaat uit U23 van Frankrijk met wat ervaren rotten zoiets als 2/3 Roger om in Njord termen te blijven. Ze hadden met 2-0 van SG verloren. Niet dat dat iets wil zeggen, maar kansloos zijn we niet.

Onbevangen beginnen we, maar deze mannen spelen netjes, schieten goed, hebben irritante schijnbewegingen in huis en binnen no time staan we met 2-0 achter. Ik geef Arno de opdracht om mee te starten. Of we maken er 2-1 en komen terug in de wedstrijd of we komen achter met 3-0. De dood of de gladiolen. Het wordt de dood. We komen er niet doorheen. Na 15 minuten hakken en zagen staat er 6-0 op het scorebord. We hebben gevochten als leeuwen, maar dit team was voor ons te sterk. One bridge too far…… Treuren hoeft niet, we zijn 4e met een superjong team. Een geweldige mix met nieuw en oud talent, snelle zwemmers en de tanks. Een zeer uitgebalanceerd team, BOL waardig. Fijn om hier aanvoerder van te mogen zijn.

Na afloop gaan we als een raket naar het hotel om te douchen! Nico en Brigitte, het is mogelijk, Veerle kan binnen 15 minuten helemaal klaar zijn! Jullie moeten alleen voor een glazen draaideur zorgen, die vindt ze echt leuk!

Het feest achteraf hebben we niet helemaal meegemaakt.

De krachtsinspanning die we geleverd hebben eiste zijn tol. By the way mijn voice is weg. Het piept niet meer, maar kraakt alleen nog maar.

De volgende dag is het wederom zeer vroeg, maar wel gezellig aan de ontbijttafel. We nemen afscheid van onze Belgische BOLLERS en rijden op het gemak naar Parma. Ik zeg nog tegen Veerle en Mieke die bij me in de auto zitten: “hopelijk hebben we zo nog tijd om lekker op het gemak een kop koffie te drinken”. Helaas ook dit gaat niet lukken. We moeten de huurauto aftanken, maar bij het tankstation kunnen we alleen maar betalen in de automaat met contante 5jes of 20jes. Het lukt net met wat wisseltrucs om de tanks vol te gooien (achteraf blijkt overigens dat het toch nog mislukt is!), moeten bijna buiten het vliegveld het koffer inchecken, staan vreselijk lang in de rij en moeten daarna ons wederom haasten om in het vliegtuig te komen. Weer geen koffie en de dames geen gelato! De verdere terugreis verloopt vlotjes en om 13.30u zijn we dan ook weer in Limburg.

Ik zou zeggen op naar volgend jaar. Kunnen we ons al opgeven? Oh ja, spelers die in 2012 hebben meegedaan hebben voorrang bij de inschrijving. Het kan natuurlijk niet zo zijn, om een willekeurig voorbeeld te noemen dat diegenen die de prioriteit nu niet op owh gelegd hebben, volgend jaar wel mee kunnen. Hé Niels B! 🙂                               The End